Foto: Carlijn van den Broek Laat mij maar ideeën bedenken. Maakt niet uit voor wat. Ik weet talloze plannen te bedenken, voordat jij je vraag hebt afgemaakt. Mijn collega’s beginnen dit ook te merken. Ik ben een dankbare bron voor nieuwe plannen, maar heb soms ook een beetje de rem nodig. Want het gevaar is, dat ik ook alle ideeën wil uitwerken, en daar is niet altijd genoeg tijd voor.
Gedachten en ideeën
Mijn hoofd tolt af en toe van de hoeveelheid gedachten die er in omgaan. Voor brainstorms is dat heel fijn. Gooi er een muntje in en ik draai, zei een collega al gekscherend. Ik heb altijd talloze ideeën en inzichten om te delen. Mijn gedachten werken associatief, ik zie iets en heb een associatie met het gevoel, een woord, kleur, structuur, noem maar op. Van het éne idee hop ik naar het andere. Of ik tien minuten of een dag de tijd heb, de ideeën drogen zelden op!
Hé, ’n idee!
Vaak komen mijn ideeën ineens opzetten. Ik noteer ze dan in een opschrijfboekje, een lijstje op de computer of ik deel ze gelijk met iemand. Meestal kan ik mijn enthousiasme niet voor me houden dus roep ik een willekeurig idee, waarna ik moet uitleggen waar deze ingeving op slaat en wie er wat mee kan of moet. In mijn directe omgeving zijn mensen dit van me gewend, maar op het werk is het soms lastig om de energie op de juiste manier te kanaliseren en soms te kiezen voor opschrijven in plaats van uitroepen.
Wat wèl, wat niet?
Niet alle ideeën die ik heb zijn goed, handig en uitvoerbaar. Sommige plannen werken niet of nu niet, dus die moet ik na enige overweging schrappen of vooruit schuiven. Het lastige is dat ik ook veel ideeën heb die wel redelijk tot goed zijn. Hoe ga ik daarin bepalen wat ik wel en niet wil doen? Wat heeft prioriteit of de grootste kans van slagen? Ik vind het soms erg lastig om te schiften en maar een deel werkelijk uit te voeren. Het liefst pak ik alle ideeën op en ga ik er als een wervelwind mee aan de slag. Leuk! Gaaf! Spannend! Maar handig en haalbaar? Helaas niet. Dan is het een kwestie van loslaten en dat blijkt niet mijn sterkste punt.
Ideeën loslaten
De afgelopen tijd heb ik heel hard gewerkt om op de planning voor te lopen en een nieuwe routine te implementeren. Elke dag had ik talloze dingen staat die nu uitgevoerd moeten worden en die ter voorbereiding zijn. De eindeloze lijst met ideeën was handig om uit te putten en alle artikelen op te baseren waar ik mee aan de slag was. Maar nu is het zaak om prioriteiten op orde te houden en sommige ideeën los te laten. Wat nu niet kan, lukt of handig is, daar hoef ik nu niks mee. Dat maakt het geen slecht idee, maar het geeft wel ruimte om me te focussen. Ook heel belangrijk!
‘Marieke’ betekent: sterre der zee, welgevormd schoon (welgevormd, wel ja), bitter en bedroefd. Bedroefd weleens ja, best regelmatig. Ik denk linksom, rechtsom, omgedraaid, omgedacht, vooruit, achteruit, enfin… genoeg om mijzelf soms doodop te maken met angsten en depressie als gevolg.
AUM Meditatie
Wat mij helpt om meer te voelen, en uit dat dicht bedrade spinnenweb te komen, is naar AUM meditatie te gaan. Hier maak ik graag ‘reclame’ voor. Ik ben er wild enthousiast over. Hoe kom ik zo wild, zonder grenzen? Bezoek deze site eens (www.aum-meditatie.nl). Lekker gillen, boos zijn, verdriet toelaten, mensen omarmen, emoties omarmen. Ook je energie eruit gooien, tijdens de uitleg vroeg de trainer: “Ken je dat gevoel? Je kan niet meer, maar er gebeurt iets, waardoor je moet reageren en nog éven door kan?”
Flikkerend kaarsje
Ja, dat gevoel ken ik heel goed. Zo LEEF ik. Als een flikkerend kaarsje. Duw maar, doe maar, kom op, ga door, je bent toch zo sterk, hop, vechtend tegen moeheid en opgekropte shit van heel wat jaar. En nu, nu is dat kaarsje weer uit, voor de tweede keer, total loss.
Omarmen
Tot het gaatje, en door. En dan dacht ik dat ik al ver was met mijn grenzen. Ha! Gotcha! En dan daar weer boos over naar mijzelf: schuld, ik ben en doe het niet goed genoeg! Vanmiddag, op weg naar EMDR in verband met een trauma ervaring, haalde ik mijn positieve sterke kant weer eens aan: Hallo, je bent er nog… dat je niet eerder een total breakdown hebt gehad… dat je nu zo doodop bent, komt omdat je juist weer veel en veel te lang weerstand hebt geboden aan alles… Wat is het ook lastig hè, ladies: omarmen, het er laten zijn, zonder het je te laten opslokken. Zonder dat doorgaan een robot mechanisme wordt.
Spreekwoordelijke armen om me heen
Hulp, hulp, en nog eens hulp. Dat zal mijn lesje weleens zijn: ooit zo gemaskerd begonnen met door het leven gaan, nu in stapjes leren dat het niet alleen moet. Stug alleen is niet sterk. Al geleerd veel meer open te zijn, en langzaam, langzaam laat ik steeds meer toe: verdriet, boosheid, en spreekwoordelijke armen om me heen, want letterlijk armen om me heen, dat kon ik altijd al, ik ben een grote knuffelkont, ook zo fijn van de AUM. Een heel dikke knuffel voor alle sterke, veelzijdige, lieve, inlevende, creatieve ADHD ladies.
Van de week had ik een gesprek met een cliënte over stressreductie en de technieken die je daarvoor kunt inzetten. “Hoe word jij dan zen?”, vroeg ze mij. Ik moest even schakelen, maar besloot eerlijk te zijn. “Mijn hersenen zijn zen door medicatie. Ik heb zeven jaar een AD(H)D-medicijn (Strattera) geslikt en toen ik twee jaar geleden stopte, gebeurde er iets wat ik niet had verwacht: in plaats van mijn oude kneiterdrukke hoofd terug te krijgen, bleef het stil in mijn brein.”
Rare wereld
Het is een controversieel onderwerp en het is precies waar veel tegenstanders van AD(H)D-medicatie tegen ageren: het idee dat psychofarmaca je hersenen blijvend kunnen veranderen. Terwijl als een hartpatiënt met zijn medicatie zou stoppen en zijn hart ineens beter bleek te functioneren, we ook niet zouden reageren met: wat een gevaarlijk goedje zeg, die betablokkers! We zijn gewend aan medicijnen als symptoombestrijding, niet als geneesmiddel. Terwijl we ze wel zo noemen, rare wereld!
Wij zijn niet ons brein
Waarom hebben we dan zo’n moeite met psychofarmaca? Ik denk omdat we ons brein verwarren met ons ‘zelf’, ons diepste wezen. Ben ik een ander mens dan ik vroeger was? Beslist niet. Ik ben nog net zo direct, geestig (hoop ik dan), non-conformistisch en creatief als ik altijd was. Ik functioneer alleen beter. Impulsiviteit is leuk als ie tot positieve verrassingen en leven in de brouwerij leidt, niet als ie leidt tot het nemen van stomme, ondoordachte beslissingen. En een hoofd dat 24 uur per dag zoemt van de gedachten is vooral enorm vermoeiend en bemoeilijkt een gezonde focus.
Anybody in there?
Wat ik dan van de stilte in mijn hoofd vind? Ik omarm hem. En ik vind het hoopvol dat ons brein kennelijk zo plastisch is, dat het zijn infrastructuur onder invloed van bepaalde stoffen kan veranderen. Ik weet nog goed dat ik met Strattera begon, en het steeds rustiger werd in die heksenketel van me. Tot het tenslotte simpelweg een groot deel van de tijd stil was. Een hele gekke gewaarwording als je al veertig jaar heel veel moeite hebt om je denken stop te zetten. Ik klopte wel eens glimlachend zachtjes op mijn hoofd, onder de gekscherende uitroep: “Joehoe! Anybody in there?”.
Minder stressvol
Ben ik dan nu genezen van AD(H)D? Nou nee. Ik kan helaas nog steeds niet goed plannen en organiseren en heb moeite met het inschatten van de tijd die taken kosten. Mijn gedachten dwalen veelvuldig af en mijn huis is nog altijd een rommelig geheel, net als mijn administratie. Drukke plekken mijd ik nog steeds en ik hoed me voor een overvolle agenda. Maar die rust in mijn hoofd… Die wel-da-di-ge rust… Die maakt mijn leven zóveel minder stressvol! I like!
De kracht van kwetsbaarheid van Brene Brown (voor geïnteresseerden: kijk even op YouTube.com). Gekeken tijdens één van de effectief-met-ADHD-weekenden (die ik iedereen aanraad en nee, ik krijg geen geld voor deze reclame). Voor zover mijn Dory geheugen ’t toelaat, ging het samenvattend over: Full Hearted-people, over zachtheid en kracht hebben om alles toe te laten zoals het is en op die manier gelukkig te zijn. Over in alle liefde en in alle ellende vooral dus kwetsbaar durven zijn, vrij van een masker en zo open te zijn en een volledig mens. Deze kant van mezelf heb ik vorig jaar gevonden. Tot die tijd had ik mezelf maar een zwak, gevoelig meisje gevonden, en was ik enorm in en vanuit mijn hoofd gaan leven.
Enorm in de kreukels
En nu lig ik weer enorm in de kreukels, en toch voel ik me opgelucht, een soort van vrij. Omdat ik weet dat vanuit hier weer groei komt, en dit leven is in plaats van overleven. Vanmorgen bij de psycholoog geweest en die stelde dat ik nog niet goed hersteld ben na mijn burn-out van vorig jaar. Wat op zich niet vreemd is, grenzen stellen en ADHD dat zijn niet bepaald twee handen op één buik. Daarnaast was ik begin dit jaar zo bang om mijn vertrouwde huis voor mij en mijn dochter te verliezen terwijl ik in scheiding lag, dat ik me ‘voor het verstand maar 100 procent beter heb gemeld’.
Niet voor niks
Terwijl we al uit elkaar waren, woonden we nog even verplicht samen, en was mijn toen-nog-partner ook in verwachting, wat toen is misgegaan. Dit heeft best wel reacties opgeleverd, die me zogenaamd niet raakten, want ik was stoer en dapper, ik heb immers eindelijk eens voor mezelf durven kiezen!
Zo werkt het natuurlijk niet, en het schuldgevoel, en mijn eigen verdriet hierover, komen zo nu en dan opsteken bij een bepaald liedje, bij iemand met vrolijk zwangerschap nieuws, met Sophie die om een baby vraagt. Ergens tussen al deze gebeurtenissen ben ik wel een soort van vertrouwen gaan krijgen dat alles niet voor niks gebeurd (wat ik vervolgens weer ‘lekker ‘op mezelf betrek als in: je zal het wel verdiend hebben, leef daar maar mee!). Ik had voor mezelf wel een balans gevonden (there is a method to my crazy), met nog wel extreem vermoeide dagen.
Leven en niet overleven
Je hebt ADHD of niet, en leeft weer ergens naar toe, dus slaat aan het daten. Een overmoedigheid, geen masker meer op willen hebben en volledig open willen zijn, zorgt ervoor dat ik wederom signaaltjes negeer van onderbuikgevoelens, en te snel iemand vertrouw. Ik wil hier niet over uitweiden, maar het heeft me vier uurtjes politiebureau opgeleverd, en wederom een reden tot binnenkort EMDR. Om over het Full Hearted gedeelte terug te komen, ik laat dit mezelf niet eronder krijgen, maar het is wel een stukje van mij en ik moet er wel wat mee. Gisteravond liep ik van de stad naar huis, het was nog licht, en ik betrapte mezelf erop om te lopen zodat ik zeker in een drukke straat loop continu. Twee keer kom ik iemand tegen met wie ik oogcontact heb, en ik glimlach terug, no way dat iemand mijn zachtheid steelt. Maar wat dan wel, gezien het willen leven en niet overleven en geregeld in bed stappen, denkend: als ik niet wakker word, dan ben ik van mijn zorgen af…
Ziekgemeld
Mezelf vanochtend ziekgemeld voor vanavond, al de hele week duw ik mezelf maar weer een beetje door, en vanmorgen schreeuwt mijn rug dat ’t even niet kan. Zelfs na mijn oefeningen flink pijn en ik huil alweer van moeheid, frustratie en allerlei zorgen.
Daarna had ik het gesprek met de psycholoog en nu aangegeven een gesprek te willen met mijn management. Ik red het niet om al mijn uren te werken (30), gezien hoe het lichamelijk en psychisch met mij gaat.
Op overlevingsstand
Keuzes, keuzes, vaak al zo ingevoeld en gedacht voor de ander en daar in mijn hoofd op geanticipeerd. Wat voel ik zelf nou? Mag ik daarnaar luisteren? Stapje voor stapje, het valt niet mee. Meer dan de helft van mijn leven zo extreem op overlevingsstand gezeten, en keuzes gemaakt, ver van mezelf af.
Ik heb een half jaartje Wellbutrin geslikt, drie weken geleden cold turkey gestopt (don’t try this at home). Niemand verteld, maar wel stellig voorgenomen om meteen aan de bel te trekken, mocht het enigszins naar beneden gaan. Hoe het voor mij werkt: ik merk zo goed als geen verschil. Zelfs het idee dat ik meer in het negatieve bleef hangen als het al dreigde slechter te gaan, en als ik onrust had, hier zelf helemaal geen grip meer op kon krijgen. Nu was ik er nooit aan begonnen, als ik al niet dagen naar bed ging met het idee nog even volhouden, nog even volhouden.
De vraag achter de vraag!
Ik vind het ook schrikbarend hoe makkelijk ik de medicijnen kreeg en was enigszins wanhopig op dat moment, door een paar maanden slecht slapen, nog opbouwen aan het werk, en het regelwerk om een scheiding. Het is goed serieus genomen te worden, maar niet als je enkel een pil krijgt, zonder door te vragen naar de vraag achter de vraag! Dus ik ben weer terug op mijn keuze, die ik gevoelsmatig al veel eerder had gemaakt; medicijnen werken niet voor en passen niet bij mij.
Mijn terug gevonden openheid
Dus… een hoop geklooi, maar ook, stukje voor stukje weer mezelf mogen zijn, mijn grenzen leren kennen en omarmen, schreeuwen om harde geluidjes, huilen bij muziek, knuffelen met dochterlief en mijn trouwe viervoeter. Tot hier en niet verder, tot hier en juist veel verder. Tot dichter bij mijn ervaringen om mensen te laten inzien dat je alles echt aankan. En vooral dit tegen mijzelf zeggen, maar dat dit niet inhoudt dat ook alles meteen kan en moet…
Tot mezelf vergeven, zoals ik dat wel in het extreme kan bij anderen, namelijk verplaatsen. En niet boos zijn op het nog niet kunnen vergeven van mezelf, maar al wel mijn terug gevonden openheid.
Ik ben de laatste tijd ultra-openhartig, dus kom: er kan nog wel een knuppel bij in dat hoenderhok. Ik ben mateloos. Ma-te-loos. En met mij vele ADHD’ers. Mijn rem ontbreekt. Nee, niet in de auto. Ik ben juist een heel sociale verkeersdeelnemer. Maar wel in de supermarkt. Of de slijterij. Kortom: met dingen die je in je mond kunt laten verdwijnen.
Al een flink deel van mijn volwassen leven ben ik net ietsje te zwaar. En de afgelopen twee jaar is dat ietsje een beter meer geworden. Ik zou mezelf een Bourgondiër kunnen noemen. Maar dat vind ik flauw. Ik ben geen keukenprinses met een voorliefde voor het Franse plattelandsleven. Ik houd van lekker eten. En van een verkoelend biertje. En van een borrel voor het slapen gaan. Is dat ernstig? Dat niet meteen. Maar gezond is het ook niet. De meeste weken kom ik met gemak over de hoeveelheid alcohol die voor veilig doorgaat. En daar baal ik van. Ik vind mezelf een slappeling.
Alcoholist
‘Vraag je af wat genotsmiddelen voor jou vertegenwoordigen? Hoe werd er vroeger bij jou thuis mee omgegaan?’ Zomaar een opdracht uit de syllabus van mijn opleiding ‘stress counseling’. Pfff… Nou, veel gedronken werd er niet. Dat moet ik eerlijk zeggen. Mijn vader hechtte aan zijn één of twee biertjes per dag. Maar daar bleef het dan ook bij. Mijn moeders ouders voldeden beide ruimschoots aan de criteria voor alcoholist, dus van de weeromstuit dronk mijn moeder zo goed als niets. Terwijl ze best af en toe een borrel kon kunnen gebruiken, hoor. Al was het maar voor haar directe omgeving.
Zak drop
Maar mijn moeder was wel degelijk mateloos. Een mateloze snoeper en snacker. Terwijl ze mijn zus en mij kort hield in suiker- en snackconsumptie, bevatte de handtas van mijn moeder altijd een flinke, heimelijke zak drop. Helemaal voor haar alleen. Nou ja, ik mocht er wel eentje, als ik erom vroeg. Of ik pikte er eentje als ze even de kamer uit was, maar dat voelde dan bijna alsof ik met mijn hand in haar portemonnee zat. Laatst zei een vriendin die ik hierover vertelde: ‘Grappig, dus je opa had stiekem een fles jenever in zijn bureaula en je moeder een zak drop in haar tas?’*Leg de link!*
Verslavingsgevoelig
En ik? Ik doe niets heimelijk en ik houd zeker niets voor mezelf. Ik overeet en –drink ‘omdat ik het verdien’. Omdat ik zó hard werk. Omdat dingen bij mij niet vanzelf gaan. Omdat ik steeds weer dapper mijn angsten overwin om mijn dromen na te jagen. En omdat ik – ik type het makkelijker dan dat ik het zeg – verslavingsgevoelig ben.
Gezond en gelukkig
Het afgelopen jaar heb ik een paar halfbakken stop- en dieetpogingen gedaan, maar ik houd het tot nog toe niet vol. Toch weet ik dat het mij wel gaat lukken. Want zo goed als mijn moed meestal wint van mijn angst, zal mijn drive het uiteindelijk winnen van mijn mateloosheid. Volgend jaar word ik 50. En dan wil ik dat mijn uiterlijk mijn gezonde en gelukkige (want dat ben ik) state of mind weerspiegelt. Het plaatje in mijn beelddenkers-hoofd is er al. If you can dream it, you can live it!
Ken je het gevoel dat je steeds achter de feiten aanloopt, de tijd vervliegt en je niet de resultaten behaalt die je verwacht, omdat je simpelweg te veel plannen hebt? Ik wel en het is bloedirritant! Voor elk project, elke hobby, elke ‘geef-het-een-naam’ heb ik talloze ideeën. In plaats van me te focussen op enkele hiervan, wil ik een hele berg ideeën uitwerken en uitvoeren. Met een gigantisch gevoel van falen als resultaat.
Een hoofd vol ideeën
Op mijn nieuwe werk is een hoofd vol ideeën een groot voordeel. Er is veel ruimte voor nieuwe artikelen, nieuwe campagnes en allerlei nieuwe invullingen van andere taken die binnen het team vallen. In de afgelopen weken heb ik al tig plannen neergepend en in ons systeem neergezet, ik heb nieuwe ideeën omgezet naar concrete artikelen en later deze week gaan we brainstormen om de plannen voor de komende tijd vorm te geven. Heerlijk! Zo ben ik op mijn best. De continue stroom aan gedachten is een mooi middel om in te zetten tijdens een creatief proces. Het grote voordeel op het werk is dat de prioriteiten duidelijk zijn en ik niet verantwoordelijk ben voor alles binnen het proces. Ik pak een deel op en kan een deel laten liggen waardoor mijn inzet ook voor mijn gevoel wordt omgezet naar een waardevolle bijdrage. Precies daar gaat het thuis mis.
Keuzes en prioriteiten
In mijn vrije tijd is de continue stroom aan gedachten en ideeën niet altijd een zegen, maar ook vaak een vloek. Talloze onafgemaakte hobby’s liggen me aan te staren en ik voel me een slecht mens dat ik er te weinig tijd aan besteed. Een cursus waar ik met veel plezier aan werkte, ligt onrustig op me te wachten. Elke week dat ik er niet aan toe kom, wordt het lastiger om weer te beginnen. De brainstorm van ADHDvrouw leverde talloze prachtige plannen op, maar de uitvoering ervan kost me veel moeite, omdat ik er naar mijn idee veel te weinig tijd in kan steken. De hulptroepen van ADHDvrouw komen met goede ideeën om de boel te stroomlijnen en verbeteren, maar ik merk dat ik het lastig kan bijbenen. Ik heb zelfs voor het eerst mijn eigen deadline gemist! Ik moet keuzes maken en prioriteiten stellen. Momenteel voelt het alsof er een onoverkomelijke berg aan taken op me ligt te wachten en de juiste prioriteiten aanbrengen blijkt lastig.
Niet zo perfectionistisch
De truc is natuurlijk om niet alles te willen doen en niet zo kritisch te zijn op mezelf. Ik ben net weer vier dagen per week op kantoor aan het werk, en ik ben mijn weg aan het zoeken in de balans tussen werk en ontspanning. Elke taak daarnaast is extra. Maar zo zie ik het niet. Ik voel me ondankbaar als ik de spulletjes die ik voor mijn hobby’s heb gekregen onvoldoende gebruik, ideeën van anderen die willen helpen niet snel genoeg omzet in actie en vrienden niet regelmatig genoeg contact om te kletsen of af te spreken. Natuurlijk moet de focus liggen bij mezelf. Gelukkig weet ik aardig de balans te houden. Maar ik voel me er schuldig over. Op mijn vrije dag niks doen en lummelen voelt nog steeds als verloren tijd, ook al weet ik dat ik het keihard nodig heb. Maar zo lang de lijst met taken overvol zit met ideeën, plannen, hobby’s en andere verplichtingen is het lastig om dit gevoel van me af te schudden. Het gevoel voedt het gebrek aan motivatie alleen maar, dus ik schiet er ook echt niks mee op. Tijd om te strepen en delegeren, anders maak ik mezelf helemaal gek.
Wat houd je momenteel bezig… Pfff ,waar zal ik eens beginnen.
Halverwege januari, de negendaagse training effectief met ADHD afgesloten. Wat heeft me dit veel gebracht. Allereerst het echt naar mijn gevoel durven luisteren in plaats van continu maar rennen en mezelf boven water houden. Nog meer zelfinzicht, meer zelfvertrouwen en lieve mooie mensen leren kennen. Waarvan een bijzondere vriendin waardoor ik dit blog nu kan typen. En de inspiratie om zelf ooit coach te worden, ik hou van mijn huidige baan, maar mensen helpen met hun eigenheid te waarderen en in te zetten dat is een passie. Dat wordt doel 2, doel 1 wordt RUST (haha ;)).
Grenzen
De laatste keren was ik namelijk weer behoorlijk moe, vlot in slaap komen is nooit zo mijn ding geweest, maar sinds mijn scheiding en nog wat heftige gebeurtenissen daarom heen, is 3.00 uur vaak het nieuwe 0.00 uur. Daarnaast of daardoor laatste weken toch weer bemerkt dat ik over mijn grenzen heen ging (tja, dat zal wel een dingetje blijven, ik heb toch echt ADHD) en tot een week terug weer twee weekjes ziek thuis gezeten. Blijf allerlei lichamelijke klachtjes houden, die ik regelmatig parkeer, want hé ik ben immers sterk dus we gaan door. Verdriet toelaten is moeilijk, het is vaak alles of niets. Ook dit heb ik altijd zo gedaan, door alle gebeurtenissen van de laatste tijd wordt dit versterkt. Tot het punt dat ik heb bereikt, dit wil en kan ik zo niet meer. Van doorslaan in controle-dingetjes, van een eetprobleem, van ik pak maar alcohol om rustig te blijven, van het niet echt kunnen genieten. Door alles wat maalt en het ontbreken van balans.
Onrust, chaos
Sinds drie weken begonnen met wellbutrin, het zo makkelijk op en neer gaan, soms dagen enkel maar huilen, leven van iets wat speelt en opgelost wordt en door, slopend, doodvermoeiend. Vorig jaar mezelf laten vertellen dat het niet zonder medicijnen kan. Nu zeg ik tegen mezelf, het mag wel wat makkelijker als dat kan.
Na vier dagen liep ik tegen de muren omhoog, hoofdpijn, explosies van gedachten, moe, verdrietig, zwaar. En dan sta je weer op. En nu, regelmatig verdrietjes, kan ook niet anders, er speelt veel, nog steeds dwarrelende gedachten, over iets kleins wat is gezegd wat in mijn hoofd zo groot kan worden en daarnaast het gevoel dat ik het beter leer loslaten, een plaatsje geven. In ieder geval is sinds 15 dagen mijn stemming niet meer zo extreem op en neer geweest. En dat is erg fijn. En wat ik hieruit mee heb genomen? Ja, ik ben sterk. Wat een ballast al overwonnen, maar daar hoort verdriet en het even niet weten ook bij, het mogen zeggen het gaat niet goed (en dan zien dat mensen verbaasd zijn, dat zegt ze niet vaak) ik kom er wel, stapje voor stapje, mijn grenzen steeds beter aanvoelen en er van mezelf naar mogen luisteren.
In afwachting
Met hopelijk komende week goed nieuws, of ik in mijn huidige woning kan blijven wonen. Trots op mijn geduld tot nu toe, maar na drie maanden (fouten bij meerdere kantoormutsen, pardon) begint het toch echt te vreten aan me, die onzekerheid. Duimen jullie mee? 🙂
Als onderdeel van mijn revalidatietraject mocht ik drie dagen naar een Tibetaans klooster in België. Hier wordt een programma geboden van yoga, meditatie, lezingen van lama’s en een buitenactiviteit. Alles omringt door een prachtig landschap en een bijzonder indrukwekkend Tibetaans centrum met een zeer mooi klooster. Op de middelbare school heb ik een dergelijk weekend gedaan in een Dominicaner klooster wat veel indruk op me heeft gemaakt. Dus ik had er gelijk al veel zin in. Maar aan de andere kant, zen worden met een ADHD-hoofd is nog best een uitdaging!
Bezig met mezelf
Één van de dingen die ik tijdens het revalidatietraject aan het leren ben, is bezig zijn met mezelf in plaats van met de ander. De drie dames met wie ik naar België ben gereden zijn ontzettend gezellig en ik heb me verschrikkelijk met ze vermaakt, maar ik heb ook heel prima kunnen zeggen wanneer ik me even wilde terugtrekken. Het was een goede praktijkoefening om mijn eigen behoeftes serieus te nemen. In een sociale setting vind ik het altijd lastig om me terug te trekken en op tijd te erkennen dat ik daar behoefte aan heb. Juist omdat iedereen deze dagen er voor zichzelf zit en aan het oefenen is met het herkennen van de eigen behoeften is het een fijne omgeving geweest om mijn weg hierin te vinden. Zo ben ik lekker op tijd naar mijn kamer gegaan om rustig en op tijd te kunnen slapen (niet helemaal gelukt trouwens). En heb ik de tijd genomen om te lezen en te gaan hardlopen. Omdat er geen wifi is in het klooster is de telefoon niet zo’n enorme stoorzender, dat is zeker een goede les die ik hopelijk in het dagelijks leven kan blijven toepassen.
Energie kwijtraken
Mede door mijn ADHD heb ik veel fysieke energie die ik kwijt moet. De dag van aankomst hebben we een wandeling gemaakt en de tweede dag is een wandeling georganiseerd door het revalidatiecentrum onderdeel van het programma. Maar voordat ik klaar ben voor een dag vol lezingen en meditatie moet ik echt mijn energie kwijt. Na de yoga en de wandeling merkte ik dat ik nog volop energie had, dus ik ben een stuk gaan hardlopen. Op die manier is mijn lijf voldoende vermoeid dat ik me kan toeleggen op meditatie en me rustig klaar maken voor de nacht. Eindeloos wiebelkonten omdat mijn lijf nog bruist van de energie is geen goed startpunt voor een meditatie, dus dat is iets waar ik altijd rekening mee zal moeten houden. Het voordeel is dat ik vrij sportief ben dus altijd een manier heb om wat mijn mijn fysieke energie te doen. Ik moet het alleen doen!
Filosofie en zelfreflectie
Als van jongs af aan ben ik bezig met filosofie en zelfreflectie. Ik vind het ontzettend interessant om over de grote en kleine dingen van het leven na te denken en ik vind het belangrijk om mezelf continue te ontwikkelen. Toch zijn deze belangrijke onderdelen van mijn leven de laatste jaren wat naar de achtergrond verdwenen. Werk, carrière, sociaal leven en noem het op vochten om aandacht. Tijd en ruimte om stil te staan was er niet en was ook vooral niet prikkelend genoeg. Een tijdje terug heb ik in een kringloopwinkel een mooi filosofisch boek gekocht waarin ik gelijk ben begonnen met lezen. De paar dagen in het klooster hebben mij weer hernieuwde energie gegeven om me verder te verdiepen in de filosofie en mezelf. Yoga en meditatie zijn nog te weinig onderdeel van mijn leven terwijl ik er enorm veel profijt van heb, daarnaast merk ik dat een lezing over boeddhistische thema’s bij mij wat in werking zet. Ik wil me verder verdiepen in de stof en mijn geest verrijken. De sportschool waar ik wil gaan sporten zal ook zeker yoga moeten aanbieden zodat ik daarin al een mooi moment van geestelijke verrijking kan creëren. Nu is het zaak om te kijken hoe ik, naast lezen en zelf reflecteren, filosofie een structureel onderdeel kan maken van mijn leven.
Helemaal zen
De dagen in het klooster zijn omgevlogen. Ik heb het ontzettend naar mijn zin gehad en gemerkt dat ik in een dergelijke setting dichter bij mijn eigen behoeftes kom. Ik heb wat concrete lessen uit de dagen kunnen halen en op een wat algemener vlak inzichten gekregen. Ik was absoluut helemaal zen door de yoga en meditatie, daarnaast heb ik me gebogen over de vele aantekeningen die ik heb gemaakt tijdens de lezingen om de stof me eigen te maken. Hopelijk kan ik het zen-gevoel wat langer vasthouden en een retraite voor komend jaar plannen lijkt me een heel mooi iets om mezelf weer even terug te brengen bij mezelf!
Soms ben ik onderweg naar mijn werk en al autorijdend krijg ik dan opeens een mijmerbui. Alsof ik plots even stilsta en ga nadenken bij waar ik nu eigenlijk mee bezig ben in mijn leven. Dit stilstaan kan twee kanten uitgaan; positief of negatief.
Fijn
In de positieve flow geniet ik enorm van het moment van compleet “in sync” zijn met je omgeving en dan lekker je gedachten laten gaan. Intens tevreden kan ik dan alle verschillende onderwerpen uit mijn leven de revue laten passeren. Heerlijk vind ik dat. Het zijn van die momenten dat ik de touwtjes los kan laten en ook een beetje kan genieten, van het hebben van ADHD. Lekker associëren dat het een lieve lust is. Van de hak op de tak in mijn hoofd. Nieuwe ideeën voor tekeningen, ons huis, leuke uitjes, lieve acties voor mijn medemensen, van alles verzin ik dan.
Onprettig
In de negatieve flow heb ik het gevoel dat ik koste wat kost de controle moet houden. Het mijmeren gaat dan al snel over in piekeren en daarna besluipt het onrustige gevoel me. In tegenstelling tot de positieve flow, waarbij het hebben van ideeën leuk is, zijn het nu alleen maar extra taken en zaken die geregeld moeten worden. Al snel heb ik dan het idee dat in bed blijven liggen die dag een betere optie zou zijn geweest. Ik word chagrijnig en ga gigantisch tegen mijn ADHD aanschoppen. Als de werkdag dan ook nog hectisch is, zit ik in de avond kortaf, moe en apathisch op de bank. Heel gezellig voor mijn gezin dus.
Zijn
Tegenwoordig probeer ik bij zo’n negatieve mijmerbui mezelf voor te houden dat niet alles een feit is, wat in mijn hoofd opkomt. Eigenlijk is dit het meest waardevolle wat ik geleerd heb tijdens de cursus mindfulness die ik gevolgd heb. Dat “ik denk, dus ik ben” (dank je wel, Descartes) de grootste onzin is die je maar kunt bedenken. En dat ik kies welke gedachten wel of niet waar zijn.
Al worstelende vraag ik me dan wel eens af; hoe zou ik dit proces doormaken zonder ADHD? Om deze gedachte dan ook direct weer aan de kant te zetten want zonder mijn ADHD ben ik niet wie ik ben. En daar zit direct dan ook de crux; het komt toch allemaal weer neer op acceptatie van jezelf en wie je bent. In voor- en tegenspoed….
Welkom in de wondere wereld van de Mind Maps. Tony Buzan heeft in de jaren ’60 de Mind Maps uitgevonden. Ze zijn inmiddels meer bekend geworden onder de naam ‘the ultimate thinking tool’. Je kunt met een Mind Map inzicht verschaffen in wat er in ons brein allemaal gebeurt en hoe jouw brein zijn informatie verwerkt. Hoe beide hersenhelften constant met elkaar communiceren terwijl ze verschillende functies hebben. Een Mind Map is een visuele en grafische denktool, die op vele cognitieve functies van toepassing is. Geheugen, creativiteit, leren en alle vormen van denken. Dit is omschreven als het ‘Zwitserse zakmes voor het brein’. (Bron: The Mind Map book by Tony Buzan.)
Heldere ordening
Een Mind Map is een diagram opgebouwd uit begrippen, teksten, relaties en/of plaatjes, die zijn geordend in de vorm van een boomstructuur rond een centraal thema. Een Mind Map wordt gebruikt om creatieve processen te ondersteunen en bij leren en onthouden. Elektronische Mind Maps kunnen daarnaast worden gebruikt bij het interactief toegankelijk maken van complexe en multimediale informatie. (Bron: Wikipedia.)
Gedachten in beeld
Doriene van Luttervelt, coach voor ondernemers met ADHD, spreekt uit ervaring. “Voor mij is het inmiddels een erg belangrijk onderdeel geworden van mijn coaching. En zouden bepaalde processen niet zo mooi worden verduidelijkt zonder de Mind Maps. De ondernemers met ADHD zijn er heel blij mee, omdat het ze helpt alle gedachten, ideeën en creatieve ‘brainfarts’ op papier te zien en krijgen daardoor een veel beter beeld van wat er zich in hun hoofd afspeelt” (http://www.tonybuzan.com/gallery/mind-maps/)
Doriene van Luttervelt – http://www.adhdd.nl – Coach voor ondernemers met ADHD
adhdvrouw 