Mateloos

Foto: Carlijn van den Broek

Ik ben de laatste tijd ultra-openhartig, dus kom: er kan nog wel een knuppel bij in dat hoenderhok. Ik ben mateloos. Ma-te-loos. En met mij vele ADHD’ers. Mijn rem ontbreekt. Nee, niet in de auto. Ik ben juist een heel sociale verkeersdeelnemer. Maar wel in de supermarkt. Of de slijterij. Kortom: met dingen die je in je mond kunt laten verdwijnen.

Al een flink deel van mijn volwassen leven ben ik net ietsje te zwaar. En de afgelopen twee jaar is dat ietsje een beter meer geworden. Ik zou mezelf een Bourgondiër kunnen noemen. Maar dat vind ik flauw. Ik ben geen keukenprinses met een voorliefde voor het Franse plattelandsleven. Ik houd van lekker eten. En van een verkoelend biertje. En van een borrel voor het slapen gaan. Is dat ernstig? Dat niet meteen. Maar gezond is het ook niet. De meeste weken kom ik met gemak over de hoeveelheid alcohol die voor veilig doorgaat. En daar baal ik van. Ik vind mezelf een slappeling.

Alcoholist

‘Vraag je af wat genotsmiddelen voor jou vertegenwoordigen? Hoe werd er vroeger bij jou thuis mee omgegaan?’ Zomaar een opdracht uit de syllabus van mijn opleiding ‘stress counseling’. Pfff… Nou, veel gedronken werd er niet. Dat moet ik eerlijk zeggen. Mijn vader hechtte aan zijn één of twee biertjes per dag. Maar daar bleef het dan ook bij. Mijn moeders ouders voldeden beide ruimschoots aan de criteria voor alcoholist, dus van de weeromstuit dronk mijn moeder zo goed als niets. Terwijl ze best af en toe een borrel kon kunnen gebruiken, hoor. Al was het maar voor haar directe omgeving.

Zak drop

Maar mijn moeder was wel degelijk mateloos. Een mateloze snoeper en snacker. Terwijl ze mijn zus en mij kort hield in suiker- en snackconsumptie, bevatte de handtas van mijn moeder altijd een flinke, heimelijke zak drop. Helemaal voor haar alleen. Nou ja, ik mocht er wel eentje, als ik erom vroeg. Of ik pikte er eentje als ze even de kamer uit was, maar dat voelde dan bijna alsof ik met mijn hand in haar portemonnee zat. Laatst zei een vriendin die ik hierover vertelde: ‘Grappig, dus je opa had stiekem een fles jenever in zijn bureaula en je moeder een zak drop in haar tas?’*Leg de link!*

Verslavingsgevoelig

En ik? Ik doe niets heimelijk en ik houd zeker niets voor mezelf. Ik overeet en –drink ‘omdat ik het verdien’. Omdat ik zó hard werk. Omdat dingen bij mij niet vanzelf gaan. Omdat ik steeds weer dapper mijn angsten overwin om mijn dromen na te jagen. En omdat ik – ik type het makkelijker dan dat ik het zeg – verslavingsgevoelig ben.

Gezond en gelukkig

Het afgelopen jaar heb ik een paar halfbakken stop- en dieetpogingen gedaan, maar ik houd het tot nog toe niet vol. Toch weet ik dat het mij wel gaat lukken. Want zo goed als mijn moed meestal wint van mijn angst, zal mijn drive het uiteindelijk winnen van mijn mateloosheid. Volgend jaar word ik 50. En dan wil ik dat mijn uiterlijk mijn gezonde en gelukkige (want dat ben ik) state of mind weerspiegelt. Het plaatje in mijn beelddenkers-hoofd is er al. If you can dream it, you can live it!