De kracht van kwetsbaarheid

Foto: Carlijn van den Broek

Full Hearted-people

De kracht van kwetsbaarheid van Brene Brown (voor geïnteresseerden: kijk even op YouTube.com). Gekeken tijdens één van de effectief-met-ADHD-weekenden (die ik iedereen aanraad en nee, ik krijg geen geld voor deze reclame). Voor zover mijn Dory geheugen ’t toelaat, ging het samenvattend over: Full Hearted-people, over zachtheid en kracht hebben om alles toe te laten zoals het is en op die manier gelukkig te zijn. Over in alle liefde en in alle ellende vooral dus kwetsbaar durven zijn, vrij van een masker en zo open te zijn en een volledig mens. Deze kant van mezelf heb ik vorig jaar gevonden. Tot die tijd had ik mezelf maar een zwak, gevoelig meisje gevonden, en was ik enorm in en vanuit mijn hoofd gaan leven.

Enorm in de kreukels

En nu lig ik weer enorm in de kreukels, en toch voel ik me opgelucht, een soort van vrij. Omdat ik weet dat vanuit hier weer groei komt, en dit leven is in plaats van overleven. Vanmorgen bij de psycholoog geweest en die stelde dat ik nog niet goed hersteld ben na mijn burn-out van vorig jaar. Wat op zich niet vreemd is, grenzen stellen en ADHD dat zijn niet bepaald twee handen op één buik. Daarnaast was ik begin dit jaar zo bang om mijn vertrouwde huis voor mij en mijn dochter te verliezen terwijl ik in scheiding lag, dat ik me ‘voor het verstand maar 100 procent beter heb gemeld’.

Niet voor niks

Terwijl we al uit elkaar waren, woonden we nog even verplicht samen, en was mijn toen-nog-partner ook in verwachting, wat toen is misgegaan. Dit heeft best wel reacties opgeleverd, die me zogenaamd niet raakten, want ik was stoer en dapper, ik heb immers eindelijk eens voor mezelf durven kiezen!
Zo werkt het natuurlijk niet, en het schuldgevoel, en mijn eigen verdriet hierover, komen zo nu en dan opsteken bij een bepaald liedje, bij iemand met vrolijk zwangerschap nieuws, met Sophie die om een baby vraagt. Ergens tussen al deze gebeurtenissen ben ik wel een soort van vertrouwen gaan krijgen dat alles niet voor niks gebeurd (wat ik vervolgens weer ‘lekker ‘op mezelf betrek als in: je zal het wel verdiend hebben, leef daar maar mee!). Ik had voor mezelf wel een balans gevonden (there is a method to my crazy), met nog wel extreem vermoeide dagen.

Leven en niet overleven

Je hebt ADHD of niet, en leeft weer ergens naar toe, dus slaat aan het daten. Een overmoedigheid, geen masker meer op willen hebben en volledig open willen zijn, zorgt ervoor dat ik wederom signaaltjes negeer van onderbuikgevoelens, en te snel iemand vertrouw. Ik wil hier niet over uitweiden, maar het heeft me vier uurtjes politiebureau opgeleverd, en wederom een reden tot binnenkort EMDR. Om over het Full Hearted gedeelte terug te komen, ik laat dit mezelf niet eronder krijgen, maar het is wel een stukje van mij en ik moet er wel wat mee. Gisteravond liep ik van de stad naar huis, het was nog licht, en ik betrapte mezelf erop om te lopen zodat ik zeker in een drukke straat loop continu. Twee keer kom ik iemand tegen met wie ik oogcontact heb, en ik glimlach terug, no way dat iemand mijn zachtheid steelt. Maar wat dan wel, gezien het willen leven en niet overleven en geregeld in bed stappen, denkend: als ik niet wakker word, dan ben ik van mijn zorgen af…

Ziekgemeld

Mezelf vanochtend ziekgemeld voor vanavond, al de hele week duw ik mezelf maar weer een beetje door, en vanmorgen schreeuwt mijn rug dat ’t even niet kan. Zelfs na mijn oefeningen flink pijn en ik huil alweer van moeheid, frustratie en allerlei zorgen.
Daarna had ik het gesprek met de psycholoog en nu aangegeven een gesprek te willen met mijn management. Ik red het niet om al mijn uren te werken (30), gezien hoe het lichamelijk en psychisch met mij gaat.

Op overlevingsstand

Keuzes, keuzes, vaak al zo ingevoeld en gedacht voor de ander en daar in mijn hoofd op geanticipeerd. Wat voel ik zelf nou? Mag ik daarnaar luisteren? Stapje voor stapje, het valt niet mee. Meer dan de helft van mijn leven zo extreem op overlevingsstand gezeten, en keuzes gemaakt, ver van mezelf af.
Ik heb een half jaartje Wellbutrin geslikt, drie weken geleden cold turkey gestopt (don’t try this at home). Niemand verteld, maar wel stellig voorgenomen om meteen aan de bel te trekken, mocht het enigszins naar beneden gaan. Hoe het voor mij werkt: ik merk zo goed als geen verschil. Zelfs het idee dat ik meer in het negatieve bleef hangen als het al dreigde slechter te gaan, en als ik onrust had, hier zelf helemaal geen grip meer op kon krijgen. Nu was ik er nooit aan begonnen, als ik al niet dagen naar bed ging met het idee nog even volhouden, nog even volhouden.

De vraag achter de vraag!

Ik vind het ook schrikbarend hoe makkelijk ik de medicijnen kreeg en was enigszins wanhopig op dat moment, door een paar maanden slecht slapen, nog opbouwen aan het werk, en het regelwerk om een scheiding. Het is goed serieus genomen te worden, maar niet als je enkel een pil krijgt, zonder door te vragen naar de vraag achter de vraag! Dus ik ben weer terug op mijn keuze, die ik gevoelsmatig al veel eerder had gemaakt; medicijnen werken niet voor en passen niet bij mij.

Mijn terug gevonden openheid

Dus… een hoop geklooi, maar ook, stukje voor stukje weer mezelf mogen zijn, mijn grenzen leren kennen en omarmen, schreeuwen om harde geluidjes, huilen bij muziek, knuffelen met dochterlief en mijn trouwe viervoeter. Tot hier en niet verder, tot hier en juist veel verder. Tot dichter bij mijn ervaringen om mensen te laten inzien dat je alles echt aankan. En vooral dit tegen mijzelf zeggen, maar dat dit niet inhoudt dat ook alles meteen kan en moet…
Tot mezelf vergeven, zoals ik dat wel in het extreme kan bij anderen, namelijk verplaatsen. En niet boos zijn op het nog niet kunnen vergeven van mezelf, maar al wel mijn terug gevonden openheid.