Van de week had ik een gesprek met een cliënte over stressreductie en de technieken die je daarvoor kunt inzetten. “Hoe word jij dan zen?”, vroeg ze mij. Ik moest even schakelen, maar besloot eerlijk te zijn. “Mijn hersenen zijn zen door medicatie. Ik heb zeven jaar een AD(H)D-medicijn (Strattera) geslikt en toen ik twee jaar geleden stopte, gebeurde er iets wat ik niet had verwacht: in plaats van mijn oude kneiterdrukke hoofd terug te krijgen, bleef het stil in mijn brein.”
Rare wereld
Het is een controversieel onderwerp en het is precies waar veel tegenstanders van AD(H)D-medicatie tegen ageren: het idee dat psychofarmaca je hersenen blijvend kunnen veranderen. Terwijl als een hartpatiënt met zijn medicatie zou stoppen en zijn hart ineens beter bleek te functioneren, we ook niet zouden reageren met: wat een gevaarlijk goedje zeg, die betablokkers! We zijn gewend aan medicijnen als symptoombestrijding, niet als geneesmiddel. Terwijl we ze wel zo noemen, rare wereld!
Wij zijn niet ons brein
Waarom hebben we dan zo’n moeite met psychofarmaca? Ik denk omdat we ons brein verwarren met ons ‘zelf’, ons diepste wezen. Ben ik een ander mens dan ik vroeger was? Beslist niet. Ik ben nog net zo direct, geestig (hoop ik dan), non-conformistisch en creatief als ik altijd was. Ik functioneer alleen beter. Impulsiviteit is leuk als ie tot positieve verrassingen en leven in de brouwerij leidt, niet als ie leidt tot het nemen van stomme, ondoordachte beslissingen. En een hoofd dat 24 uur per dag zoemt van de gedachten is vooral enorm vermoeiend en bemoeilijkt een gezonde focus.
Anybody in there?
Wat ik dan van de stilte in mijn hoofd vind? Ik omarm hem. En ik vind het hoopvol dat ons brein kennelijk zo plastisch is, dat het zijn infrastructuur onder invloed van bepaalde stoffen kan veranderen. Ik weet nog goed dat ik met Strattera begon, en het steeds rustiger werd in die heksenketel van me. Tot het tenslotte simpelweg een groot deel van de tijd stil was. Een hele gekke gewaarwording als je al veertig jaar heel veel moeite hebt om je denken stop te zetten. Ik klopte wel eens glimlachend zachtjes op mijn hoofd, onder de gekscherende uitroep: “Joehoe! Anybody in there?”.
Minder stressvol
Ben ik dan nu genezen van AD(H)D? Nou nee. Ik kan helaas nog steeds niet goed plannen en organiseren en heb moeite met het inschatten van de tijd die taken kosten. Mijn gedachten dwalen veelvuldig af en mijn huis is nog altijd een rommelig geheel, net als mijn administratie. Drukke plekken mijd ik nog steeds en ik hoed me voor een overvolle agenda. Maar die rust in mijn hoofd… Die wel-da-di-ge rust… Die maakt mijn leven zóveel minder stressvol! I like!
adhdvrouw 