En toen was het klaar

En dan opeens is hij er, de dag waarop ik zo zeker weet dat het klaar is voor mij. Niet klaar in de zin van geen oog meer voor, of niet meer kunnen inleven en voorstellen, maar klaar met een heel mooi project waar ik samen met Danitsja en Pauline in april 2014 leven in heb geblazen. ADHDvrouw, de vrouw die ik herkende maar waarvan het jaren duurde voordat ik de diagnose kreeg, 50 jaar was ik in die tijd. Nog steeds lees ik verhalen van vrouwen die helaas net zo’n lange lijdensweg hebben moeten afleggen als ik. Daarvoor is ADHDvrouw ook in het leven geroepen, er moest herkenning en erkenning komen. Sterker nog, we wilden dat er eindelijk naar ons werd geluisterd.

Congressen

Nu 4 jaar verder met een heel groot aantal volgers weet ik dat we worden gehoord en gevonden. Helaas leverden de congressen zoveel energie en werk en toch geen inkomen op, dat we vorig jaar besloten er geen meer te organiseren. Jammer, zeker is dat jammer, en toch weet ik dat we ons goede en fijne werk ook online kunnen voortzetten.

Hyperfocus

In 2017 merkte ik al dat het bij mij weg begon te zakken, mijn passie lag absoluut bij het organiseren van de congressen, het netwerken en informatie tot mij nemen. Dagen en nachten lang 😊 je kent het vast wel, wanneer de hyperfocus er eenmaal is, houdt dan je hart maar vast! Ik ging me verdiepen in de politiek en dacht, wanneer ik echt wat wil veranderen, moet ik daar zijn waar het beleid wordt gemaakt. Wellicht utopisch om te bedenken, maar hé, zeg eerlijk, iedereen heeft mij ook uitgelachen om het in het leven roepen van ADHDvrouw. Kijk wat we een prachtig online gebeuren zijn geworden, waar we dagelijks nog heel veel vrouwen mogen en kunnen helpen.Momenteel ben ik dus raadslid in een prachtig dorp in Brabant en ook die functie voer ik met overgave uit.

Laat je niet tegenhouden

Ik wil ook wat meegeven met mijn verhaal. Een vrouw met ADHD laat zich niet tegenhouden en gaat voor wat zij voelt als rechtvaardigheid, heeft een onvoorstelbaar doorzettingsvermogen en weet wat het is om na vallen steeds weer op te staan. Wat mij betreft ga ik het stokje over geven, aan degenen die nog zoveel voor vrouwen met ADHD kunnen betekenen. Als ambassadeur blijf ik natuurlijk altijd betrokken, we hebben er namelijk keihard voor gewerkt met zijn allen. Daarvoor wil ik jullie bedanken, voor het vertrouwen wat jullie in mij hebben gehad, de grote opkomst tijdens de congressen en vooral het gevoel dat we er niet alleen voor staan en elkaar door dik en dun blijven steunen. Tot ziens en vergeet niet dat je een prachtig mens bent met onvoorstelbaar veel mogelijkheden, zoek je passie en ga er voor! Wij kunnen dat!

Liefs

Monique

Ik heb toch echt ADHD

Het is alweer een tijd geleden dat ik geblogt heb voor ADHDvrouw. Ik zal heel eerlijk zeggen, het was een combinatie van tijdgebrek en (misplaatste) arrogantie. Ik dacht namelijk dat ik geen ADHD (meer) had. Ik ben gediagnosticeerd op mijn 26^e. Ik ben nu 31. Ik had een tijdje mijn leven op de rit, was gestopt met medicatie en het ging allemaal wel.

Crisis

Maar toen ik tegen de 29 liep, maakte ik een crisis door, wat achteraf een soort van burn-out was, en ben ik weer halsoverkop op reis naar Panama gegaan. Dat is een patroon. Ik heb geen spijt van die reis, ik kwam er daar namelijk achter wat ik als liefste wilde: moeder worden. Ook heb ik daar besloten nog een HBO-opleiding te gaan doen. Terug in Nederland voelde ik me wel een beetje depressief. Wat deed ik hier? Maar afijn, na een mislukt Airbnb-verhuuravontuur raakte ik mijn sociale huurwoning kwijt, verhuisde ik naar een vriend in Haarlem en begon daar een HBO-opleiding.

Zwanger

Ik ontmoette daar een jongen en werd binnen een maand zwanger. Misschien denk je dat ik onvoorzichtig was. Dat was ik niet. Er waren voorbehoedsmiddelen in het spel. Toch besloot ik het kindje te houden (zie mijn blog over ADHD en zwangerschap). Ik voelde me prima tijdens de zwangerschap! Ik voelde me ook prima na de zwangerschap, totdat ik stopte met borstvoeding. Vanaf toen is het snel bergafwaarts gegaan. Spanningen, ruzies, stemmingswisselingen en chaos. Gelukkig lukte het me goed voor mijn kindje te zorgen, maar mijn relatie ging steeds slechter. Als klap op de vuurpijl pleegde één van mijn beste vriendinnen zelfmoord. Toen ging het helemaal slecht, maar ik had dat niet door. Want Jessica dacht wel dat ze én moeder kon zijn, én een voltijds HBO-opleiding kon doen, én er naast nog kon werken. En een rouwproces, wat is dat?

Rock Bottom

Ik had nog nooit hoeven rouwen, dus ik heb me daar totaal op verkeken. Vorig jaar zomer ging mijn relatie uit. Ik ben toch doorgegaan met alles. Afgelopen november ben ik finaal ingestort. Wat een kutzooi. Rock bottom. Geloof me Rock bottom is echt niet leuk en ben er nog steeds niet helemaal uit. Wel zie ik eindelijk in dat ik niet verder kan gaan zoals ik dat deed. Dus maar weer terug naar de GGZ.

ADHD-sneltrein

Afgelopen week gesprek met psychiater. Toch maar weer aan de dexamfetamine. Dit is de eerste dag dat ik dex op heb en wow, wat een rust. “What the fuck!”, zeg ik bij mezelf. Toch maar weer over ADHD lezen en toch weer de herkenning. Zucht. Ik dacht dat ik er overheen was. Ik dacht dat ik een verkeerde diagnose had. Ik dacht dat ik alles onder controle had. Niet dus. Waar ik ben achter gekomen is dat ik niet kan loslaten. Als een soort van ADHD-sneltrein dender ik voort op datgene waar ik mijn zinnen op heb gezet. Zonder door te hebben dat het al lang niet meer relevant is. Dat ik veel te veel hooi op mijn vork neem. Dat ik ontzettend destructief bezig ben. Dat ik totaal geen verschil zie tussen hoofd- en bijzaken en dat ik nu echt prioriteiten moet stellen.

Wederopbouw

Hier zit ik dan. Op de bank. In het derde jaar van mijn opleiding als alleenstaande moeder. Hoe heb ik dat eigenlijk voor elkaar gekregen? Ik overdenk mijn leven en ik weet nog niet waar ik naartoe ga. Wel weet ik dat ik opnieuw een traject in ga bij de GGZ. Ik vind het niet leuk, maar ik zie nu wel in dat ik niet anders kan. Ik ben blij met de dex. We gaan maar weer opnieuw bouwen. Want opbouw en afbraak, dat kan ik als geen ander. En dat is toch een kwaliteit.

Jessica

Druk, vergeetachtig en hormonaal

Na jarenlang door het leven racen gaan we nu een hele nieuwe fase in. Ik ben namelijk zwanger van ons eerste kindje! Zwanger zijn met ADHD geeft zo haar eigen unieke uitdagingen. Tot nu toe gaat het best wel goed, dus ik mag zeker niet klagen. Maar er zijn wel wat dingen in hoofd en lijf anders dan anders, heel anders. En dan moet het grote avontuur nog gaan beginnen!

De eerste maanden

Omdat we een tijdje bezig waren met het krijgen van een kindje was ik al lang van dexamfetamine en melatonine af. Dat was eigenlijk wel lekker, want het gaf me ruim de tijd om met allerlei tips en trucs aan de slag te gaan om mijn symptomen in de hand te houden en enigszins normaal te slapen ’s nachts. Toen ik zwanger bleek te zijn (en het ook bleef dit keer) was dat een zege. De vermoeidheid sloeg in als een bom en de misselijkheid maakte het leven ook niet gezelliger. Door de verwachtingen die ik normaal aan mezelf stel wat naar beneden bij te stellen, alles te noteren wat ik moet doen en veel korte pauzes te houden heb ik me aardig staande weten te houden. Vroeg naar bed en veel relaxen in de avonduren zorgden ervoor dat ik de meeste nachten redelijk kon slapen. Ik was niet minder moe, daar zorgen de hormonen wel voor, maar het was op deze manier nog te doen. Toegeven aan ziek zijn is niet echt mijn sterkste punt, maar de eerste weken zwangerschap dwongen me om niet eigenwijs te zijn. Dat is ook wel eens verfrissend!

De kleine kwaaltjes

Met week 16 á 17 begon ik eindelijk weer een beetje energie te krijgen. Ik liep naast de vermoeidheid en misselijkheid ook met een enorm lage bloeddruk. Mijn bloeddruk werd na de 20 weken ietsje hoger waardoor de vermoeidheidsklachten die daardoor kwamen ook minder werden. Eindelijk kon ik weer een beetje meedoen en kon ik mentaal de knop omzetten om te gaan genieten van de zwangerschap. Sindsdien heb ik vooral last van kleine kwaaltjes. Vergeetachtigheid, rugpijn en harde buiken hebben zo hun plekjes in het dagelijks leven veroverd.

Aangezien ik mijn leven lang al kamp met vergeetachtigheid, weet ik daar vrij goed mee om te gaan. Ik schrijf alles op en waarschuw iedereen dat als je appt of een messengerbericht stuurt met een vraag die ik niet direct kan beantwoorden, dat je een weloverwogen risico hebt genomen om nooit meer antwoord te krijgen. Mail me, dan laat ik het ongelezen en kom ik erop terug. Onthouden is niet mijn sterkste kant en dat is tijdens de zwangerschap alleen nog maar erger geworden. Ik ga me er ook niet meer druk om maken want dat kost me alleen maar energie. Ik doe mijn best door alles te noteren, help me onthouden en de kans is groot dat het goed komt. Opgelost!

De harde buik en rugpijn zijn goede waarschuwingen om een stapje minder hard te lopen, al is het vaak lastig dat op tijd te herkennen. Mijn enthousiasme en zeker mijn hyperfocus willen nog weleens dwarsliggen. De RSI-app op mijn laptop geeft me met regelmaat een waarschuwing dat ik moet pauzeren. Hoe moeilijk ook, ik probeer daar nu wel vaker naar te luisteren. In de avonden maak ik tijd om te relaxen, al dan niet gedrapeerd met een dekentje op de bank, omdat mijn lijf overdag vaak al hard genoeg heeft moeten werken. Het aanpakken van hulp, een lieve man die nu bijna altijd kookt en veel klusjes oppakt of iemand die de zware dingen voor me wil tillen, heb ik echt moeten leren. Mensen willen helpen en ik ben druk bezig met een mensje bouwen. Het is voor het goede doel, dus suck it up.

Afvinklijstje en tijdsdruk

Een van de dingen waarin ik ontzettend kan overcompenseren is plannen. Voor mezelf plan ik vaak te strak, blijkbaar denk ik altijd dat ik continue gefocust bezig ben en dat ik kan teleporten naar de volgende locatie, maar plannen voor anderen gaat het me erg goed af. Sterker nog, plannen is bijna altijd een belangrijk onderdeel van mijn werk en mijn handige overzichtjes met kleurcodes in Excel worden bij verschillende bedrijven waar ik ooit heb gewerkt nog steeds gebruikt! Met de zwangerschap is dit uiteraard niet anders. Nou ben ik niet helemaal los gegaan met overzichten in Excel en goed uitgedachte kleurcodeschema’s, maar ik heb wel een mooi afvinklijstje met spullen en klusjes gemaakt in Google Drive zodat mijn man, moeder en zussen ook altijd up to date zijn met de laatste versie van de boodschappen- en klussenlijst. In de gezamenlijke agenda van manlief en mijzelf heb ik verschillende momenten gepland om de klusjes die ik graag wil doen voor de kleine er is af te kunnen maken. Zo heb ik het overzicht en kan ik niks vergeten.

De tijdsdruk voel ik nog niet echt. Waarschijnlijk heeft het creëren van overzicht voor mezelf hierin geholpen, daarnaast zijn alle dingen die echt onmisbaar zijn geregeld of in huis. Nu, 33 weken zwanger, zit ik nog helemaal met mijn hoofd bij het werk en de klusjes thuis. Het idee dat ik over drie weken met verlof ga en vrij rap daarna een kindje in mijn armen zal hebben is een heel vreemd concept. Want voor mijn verlof wil ik alle losse eindjes op het werk klaar hebben en het huis aan kant, dan kunnen mijn man en ik ons rustig voorbereiden op de komst van de kleine dame. Wie weet voel ik dan wel de tijdsdruk om alle kleertjes te wassen en strijken, het geboortekaartje af te maken en allerlei ‘handige’ (overbodige) spullen aan te schaffen. Nu geniet ik er nog even van dat ik echt heel erg zwanger ben, maar ook nog in het nu leef. Straks worden we geleefd dus zullen mijn creatieve visie, oplossend vermogen en flexibiliteit hard nodig zijn. Dan kan ik maar beter relaxed aan het avontuur beginnen. Tot na de zomer!

Neurodivergent, dat ben ik!

Neurodivergent. Zo’n mooie term, daar gaat mijn geeky-boekenwurm-hartje toch wat sneller van kloppen. Het klinkt positief en het dekt ook nog de lading! En ik wilde best wel Divergent zijn, net zoals Trish in de Divergent reeks van Veronica Roth.

Sinds augustus afgelopen jaar heb ik, vlak nadat ik was getrouwd en net voordat ik naast mijn werk als ambulant begeleider nog een deeltijd studie Social Work ging doen, op 26-jarige leeftijd de diagnose ADHD gekregen. Er viel ineens veel op zijn plek en wat volgde was het gevoel van “had ik dit maar eerder geweten” en “wat had er dan anders kunnen gaan”. Dat heb ik snel proberen los te laten, ik ben wie ik ben en ik ben er stiekem trots op waar ik gekomen ben, hoe ik hier gekomen ben en wat ik nog wil bereiken.

Hyperfocus op ADHD

Ik wilde dan natuurlijk direct alles over ADHD weten. Youtubefilmpjes over ADHD binge watchen, boeken lezen, sites afspeuren, alles werd uit de kast gehaald. Inmiddels weet ik best een hoop over neurotransmitters en hoe deze zich in het brein verplaatsen, met welke effecten enzovoorts. Tijdens deze zoektocht heb ik besloten dat ik iets wilde doen om de bekendheid van ADHD bij meisjes en vrouwen te vergroten. Daarom ben begon ik een blog op WordPress. Tijdens die zoektocht naar informatie kwam ik meerdere malen het woord neurodiversity tegen. Dat trok mijn aandacht dus ben ik daar ingedoken. Onder andere op sites zoals deze wordt uitgelegd wat het inhoudt en hoe deze stroming is ontstaan (ook de controverse van de stroming wordt aangestipt).

Waarom neurodiversity mij aanspreekt

Disorder of stoornis klinkt wat negatief en het dekt, naar mijn idee, niet de lading van wat ADHD nu echt is. Je loopt in het dagelijks leven tegen obstakels aan waar een neurotypical (iemand waarvan het brein grotendeels werkt zoals de ‘norm/meerderheid’) niet tegenaan loopt. Maar je beleeft en ervaart ook dingen die een neurotypical niet of minder heeft.

Hyperfocus!

Intense beleving van emoties!

Je durft meer risico te nemen!

Je komt met nieuwe inzichten, oplossingen en ideeën!

Doordat je brein zo gewend is aan snel en veel denken, kun je totaal andere oplossingen bedenken, terwijl anderen vast zitten aan hun structuurtjes of verzanden in redenen waarom iets niet kan. Trouwens, dit zal niet voor iedereen gelden. Neurotypicals verschillen onderling en neurodivergents natuurlijk ook.

Niet alleen positief of negatief

Omdat ADHD ook niet enkel en alleen positief is, vind ik het moeilijk om mee te gaan met de stroming die ADHD enkel of voornamelijk als een cadeautje ziet, een superpower. Ja, je kunt ADHD in je voordeel gebruiken, maar dat neemt de nadelen, waar je ook tegenaan loopt, niet weg. Vandaar dat ik neurodivergent zo lekker vind klinken. Simpelweg gaat het erover dat er hele groepen mensen zijn waarbij het brein anders werkt dan bij neurotypicals. Denk aan: autisme, dyslexie, ADHD, discalculie, OCD, enzovoorts. Hierbij gaat het er dan ook om dat, bij ons bijvoorbeeld, ADHD een deel van ons is, en die ADHD ‘wegnemen’ of ‘verminderen’ eigenlijk betekent dat je een deel van jezelf wegneemt of vermindert.

Blijf wie je bent

Deze stroming wil juist dat er meer mogelijkheden gecreëerd worden voor Neurodivergents, zodat ze in hun kracht gezet worden en kunnen zijn en blijven wie ze zijn. Dat is moeilijk in de huidige maatschappij, maar ik vind het een mooi streven. Deze benaming past gewoon bij mij, want als ik eerlijk ben, weet ik niet precies welke “A-typische gedragingen” door mijn ADHD komen en welke door mijn persoonlijkheid. Ik heb ‘regenbooghaar’ (zo noemen mijn cliënten het), komt dat door mijn persoonlijkheid die van kleurtjes houdt en tegendraads is, of komt dat doordat mijn ADHD dat aanstuurt? Ik bedacht gisterochtend dat de woonkamer best compleet anders ingedeeld kon worden, ik had wat tijd over en nog voordat ik naar mijn werk ging was de woonkamer totaal anders ingericht. Komt dat omdat ik een ochtendmens ben en tijd over had, of doordat ik vanuit mijn ADHD direct reageer op impulsen? Wie weet daar antwoord op, niemand toch?

ADHD is zo verweven met je persoonlijkheid, met jou als persoon, je kunt geen onderscheid maken tussen het deel van jou dat niet ADHD is en het ADHD deel in jou. Dat is waarom ik de term neurodivergent zo geweldig vind, deze benaming zorgt ervoor dat er geen “jij met je ADHD is”, maar dat er een jij is, in zijn geheel, en daar is ADHD een onderdeel van, net zoals je mond, je ogen en je hart. Deze benadering past veel beter bij mij!

Kerststress? Dit jaar even niet

Het is de periode van het jaar waarin half Nederland overspannen over straat gaat om de laatste cadeaus/boodschappen/tafelversiering/zingende kerstbomen in huis te halen. Het hoofd loopt over van alle wensen en eisen waaraan de feestdagen dienen te voldoen om het predicaat ‘gezellig’ te mogen dragen. Nou heb ik al die heisa nooit zo begrepen, maar dit jaar sla ik het zeker even over. Ik ben gek op de feestdagen met alle over the top versiering, muziek, eten en gezelligheid, maar wel bij voorkeur zonder al te veel gestres.

Makkelijk praten

Nou heb ik dit jaar makkelijk praten. Ik zit momenteel thuis, mijn moeder is altijd ‘opperhoofd feestdagen’ en ik heb geen overprikkelde kinderen die in de juiste outfit naar een sint- of kerstfeest moeten worden gestuurd. Daarnaast ben ik halverwege mijn zwangerschap dus mag ik van iedereen vooral niet teveel doen (lees: niks). Het meedenken over de menu’s, boodschappen en aanvangstijden mag gelukkig wel. Mijn lieve man en ik kregen zowaar ook de ruimte om vast wat boodschappen voor eerste kerstdag in huis te halen omdat mijn moeder daar echt geen tijd meer voor zal hebben. Maar ja, ik denk dat het de truc is om te delegeren en de voorbereidingen samen te doen. Dat scheelt een hoop stress vooraf en tijdens het feest!

Hoogtepunt van het jaar

Bij ons in de familie is het van half november tot en met half januari feest. Als Sint en de kerstman niet jarig zijn, dan zijn het wel de zwager, neven, opa of ik zelf. Dat zorgt ervoor dat alle boodschappen en andere voorbereidingen goed gepland moeten worden, want er is echt elk weekend wel wat. Er is geen tijd om iets volgende week te doen, want dan moeten er cadeautjes worden gekocht, cadeaus worden ingepakt of is er een verjaardagsfeest wat je met goed fatsoen niet kan overslaan (ik zou niet eens willen!). Toch is kerst het hoogtepunt van het jaar in onze familie. Met cadeaus, mooie outfits, een prachtig versierd huis en heerlijk eten genieten we vooral van het samenzijn. De familie is steeds groter geworden met aanhang en kinderen erbij, dus de momenten dat je met z’n allen echt de tijd samen hebt zijn spaarzaam. We genieten met volle teugen, al is met weinig stress de kerst ingaan wel een lastig dingetje.

Hulptroepen

Opperhoofd kerstviering (mama/oma) is meestal wel redelijk gestrest. Zijn alle cadeaus op tijd binnen en ingepakt, is er genoeg te eten (altijd veel te veel), is het kerstdiner helemaal niet ieders wens en heeft iedereen het naar zijn of haar zin? Toch is het ieder jaar weer een heerlijk feest. We proberen zoveel als mogelijk te helpen met denken, boodschappen doen en koken om de druk van de ketel wat te verlichten. Ik help liever mee zodat we er allemaal van kunnen genieten dan dat er één iemand volledig overloopt in een ontplofte keuken. Ondanks mijn ADHD-hoofd vol met zwangerschapshormonen denk ik dat het dit jaar ook weer helemaal goed gaat komen. Samen de schouders eronder en genieten van de tijd samen, dan kijken we straks weer terug op een heerlijke kerst.

Hele fijne feestdagen!

Motorisch gestoord

“Subtlety is not my middle name”, zeg ik weleens. Niet verbaal en zeker niet fysiek. Als klein meisje was ik al enigszins lomp en dat had niets te maken met mijn figuur. Het zat in mijn manier van bewegen. Ik had ook vaak wat moeite om mijn evenwicht te vinden als ik vanuit zitstand in de benen kwam. Een aangeschoten eendje. Koddig, maar weinig elegant. Die motorische onhandigheid zat helaas niet alleen in mijn grove motoriek.

Nablijven

Nog zie ik de afkeurende blik van mijn oma voor me terwijl ze tegen mijn tante siste: “Kunnen ze dat kind geen tafelmanieren aanleren?”. Mijn opa en oma vierden hun gouden bruiloft en ik hanteerde mijn vork en mes als een bouwvakker zijn schop. Ik zal een jaar of vijf geweest zijn. In elk geval was het lang voordat ik moest nablijven op school omdat ik niet netjes genoeg schreef. En nog langer voordat ik het voor elkaar kreeg om in de gymzaal basketballen muurvast achter de basket te gooien of bij een onhandige manoeuvre met mijn fiets over de kop te slaan.

Vogelnestje

Met gym werd ik trouwens steevast als een van de laatsten gekozen. Want ook al kon je soms best met (of was het om?) mij lachen, winnen et moi; dat was een weinig voorkomende combinatie. Het enige wat ik wel aardig kon was apenkooien. Maar ja, daar schoot behalve ikzelf niemand wat mee op! In de loop van mijn jeugd probeerde ik verschillende sporten, maar helaas had ik nergens talent voor. Ik was het meisje waar de balletjuf de pik op had, want er viel geen eer aan mij te behalen. Bij het turnen viel ik veelvuldig van de balk of bleef ik hangen in een vogelnestje. En bij het wedstrijdzwemmen verplaatste ik meer water dan mezelf.

Schaamte

Toen ik wat ouder was en actief werd op de arbeidsmarkt is mij heel wat keren gevraagd of ‘dat nou steno was?’. Dát was dus gewoon mijn handschrift. Onregelmatige letters die over elkaar heen buitelen omdat mijn hoofd sneller gaat dan mijn handen kunnen schrijven. Je zou om zo’n vraag kunnen lachen. Maar dat kan ik niet. Op de een of andere manier voel ik me in schrijven het kwetsbaarst. Het confronteert me keer op keer met mijn ‘anders zijn’. Soms grap ik weleens over mijn ‘handschrift van een psychopaat’ om de schaamte die ik voel toe te dekken.

Floddertje

Met de rest van mijn motorisch gestuntel heb ik inmiddels vrede gesloten. Dat is me vooral gelukt door het besef dat motorische onhandigheid in veel gevallen hand-in-hand gaat met ADHD. Ik zou me druk kunnen maken om het feit dat ik vaak mijn pen uit mijn hand laat schieten, soms over mijn eigen voeten struikel of koffie over de rand van een beker klots, zodat mijn shirt dat ik net vanmorgen schoon heb aangetrokken alweer smoezelig is. Maar het lukt mij gelukkig steeds beter om mijn innerlijk Floddertje te omhelzen. Ik zou me onzeker kunnen voelen omdat ik me de manuele gezondheidstechniek waarmee ik werk met veel moeite heb eigengemaakt. Maar ik heb inmiddels geleerd naar de resultaten van mijn inspanningen te kijken. Ik vind het trouwens nog steeds wel één van mijn briljantere ideeën: in weerwil van mijn grote onhandigheid met mijn handen willen leren werken. Gewoon niet bij nagedacht. Het is maar goed dat ik niet alleen motórisch gestoord ben!

Moederskindje

Daar wastie dan. De diagnose die we eigenlijk wel wisten, waarbij het testen eigenlijk nog een formaliteit was. Onze zoon heeft ADHD. Ik ook. Dus gezien het erfelijke component en gezien het feit dat mijn man “waterpas” door het leven gaat, zal hij het van mij hebben. De aanleg dan.

Schuldgevoel

Arme jongen, naast het uiterlijk van mams, het karakter van mams, nu ook de diagnose van mams. Terwijl ik met een scala aan emoties worstel variërend van schuldgevoel tot opluchting en alles daar tussen, gaat bij zoonlief nog net niet de vlag uit. Hij is ontzettend blij met zijn diagnose. Hij snapt nu waar zijn gebrek aan concentratie vandaan komt, zijn faalangst, zijn sociale miskleunen af en toe. Stroopt de mouwen op en is er van overtuigd dat het van hieraf aan beter wordt. Ondanks dat ik absoluut niet twijfel aan zijn kunnen, sterker nog; ik ben zijn grootste fan, twijfel ik wel eens aan onze maatschappij.

(Ab)Normaal

Want anders zijn dan anderen, niet “normaal” zijn (wat is dat eigenlijk?), is nog steeds niet altijd maatschappelijk geaccepteerd. Begrijp me niet verkeerd, ik snap best dat ADHD hebben je nog niet vreselijk abnormaal maakt, maar toch. Angst bekruipt me soms. Ikzelf heb een groep leuke collega’s om me heen die mijn ADHD volledig accepteren, vrienden die me er niks meer of minder om vinden en dus eigenlijk een omgeving die mij neemt zoals ik ben. En dat wil ik ook zo graag voor mijn zoon. Maar af en toe ben ik bang dat hij juist de mensen met vooroordelen treft, de mensen die hem willen veranderen, in een hokje willen stoppen waar hij niet in past. Hoe bescherm je je kind hiertegen?

Hulp bieden

Niet, dus. Het duurde even tot mijn man en ik tot het besef kwamen dat we hem kunnen steunen, bijsturen, eigenwaarde stimuleren en hem praktische zaken kunnen bijbrengen. Wij als ouders kunnen alleen hopen, en daarin verschillen we niks van ouders met kinderen zonder ADHD, dat wij ons kind de juiste basis hebben bijgebracht zodat hij op zijn weg kan om volwassen te worden. En dat hij leert dat ADHD maar een diagnose is, een label, maar dat dat hem niet definieert. Ik mag hierbij zijn hand vasthouden, maar alleen dat. Hij moet het zelf doen, met vallen en opstaan. Als een normaal kind, niet als moederskindje.

(Don’t) break the chain!

Er zijn allerlei trucjes om jezelf als adhd’er te motiveren. Maar uiteindelijk zijn trucjes niet genoeg, ontdekten wij bloggers van ADHDvrouw.nl. Over hoe we onszelf motiveren, ook als de ketting even verbroken is.

Vroeger op de camping was ik gek op badmintonnen. Met mijn broer, mijn vader, een campingvriendinnetje, of eigenlijk met wie dan ook maar beschikbaar was. Campingbadmintonnen is geen competitiesport, maar juist een sport waarin je samenwerkt om één doel te bereiken: de bal zo lang mogelijk in de lucht houden. Het geluid van de racket die door de lucht zwiept, en dan met een klap de shuttle weer terugslaat, gevolgd door een tweestemmig ‘drie’ of ‘vijf’ of ‘zesentwintig’ of, als ze geluk hebben, ‘drieënnegentig’: ik word er nog altijd vrolijk van.

Don’t break the chain!

De bal in de lucht willen houden is een motivator van jewelste, en zelfs eentje die een bekende adhd-coach specifiek als strategie voor adhd’ers inzet. Jacqueline Sinfield schreef in haar populaire adhd-nieuwsbrief een handleiding hoe je jezelf kunt motiveren die ze ‘don’t break the chain’ noemde. Het werkt als volgt: je bedenkt welk doel je de komende maand wilt bereiken, en knipt dat doel vervolgens op in dagelijkse stappen. Als je meer wilt bewegen, kies je er bijvoorbeeld voor om elke dag een half uur te gaan wandelen; wil je gezonder eten, dan wil je bijvoorbeeld elke dag je broodje met kroket vervangen door een groene salade.

Dikke stift

Maar dan komt het belangrijkste: het printen van een lege maandkalender en het klaarleggen van een rode (of blauwe, of groene, of paarse) dikke stift waarmee je vervolgens elke dag een vinkje zet wanneer je je dagelijkse stap hebt gezet. Dat alleen is volgens Sinfield genoeg om een hardnekkig uitstellende adhd’er ineens een doel te laten bereiken.

En het werkt! Ik heb het zelf ondervonden. Want in februari wandelde ik plotseling elke dag een half uur door de wijk en voelde ik hoe mijn conditie elke dag beter werd. Totdat ik op een dag verkouden werd en echt even niet meer wilde, of kon. En toen klapte het hele boeltje in elkaar.

Desillusie

Don’t break the chain kan volgens mij geweldig werken, maar heeft ook één groot nadeel. Want even groot als de vreugde die je voelt als er geen vinkjesloos vakje in je kalender meer over is, is de desillusie die je voelt als je per ongeluk wél een keertje de ketting hebt verbroken. Als de shuttle op het natte campinggras is gevallen. Als je wél weer eens voor dat broodje kroket bent gezwicht, of, in mijn geval, als mijn wandelschoenen ineens een dag lang werkeloos in de kast hebben gestaan.

Ongegeneerd inkijkje

Dat merkten we ook hier bij Adhdvrouw.nl. Houd je vast: hier volgt een ongegeneerd inkijkje achter de schermen! Misschien kun je je voorstellen dat het af en toe best een klus is om met een team van springerige en enthousiaste, maar ook faalangstige en chronisch uitstellende adhd-dames twee keer per week een blog online te krijgen. Een tijd lang hielden we het ontzettend goed vol en zaten we in een positieve flow. Tot er een paar keer wat blogs tussen de mazen van het net vielen. Oh, wat hadden we het gevoel dat we faalden. Oh, wat was het moeilijk om weer een nieuwe ketting te starten.

Gewoon ontzettend leuk

Misschien is het je opgevallen dat er de afgelopen 2 weken geen nieuwe blogs zijn verschenen. Dat hoop ik tenminste, dat dat opviel: daar doen we het tenslotte voor, voor jou! Omdat we willen dat jij steeds opnieuw weer even dat glimpje van herkenning vindt. Omdat we willen dat adhd bij vrouwen nu éindelijk écht op de kaart komt te staan. Omdat we dat belangrijk vinden. En natuurlijk omdat we blogs schrijven ontzettend leuk vinden.

We hebben dan ook besloten om gewoon met frisse moed opnieuw te beginnen. Om onszelf niet te verliezen in dat faal-gevoel, maar gewoon weer te bedenken waarom we dit doen. Onszelf eraan te herinneren dat het léuk is om blogs te schrijven.

Piepjes en bliepjes

En dat is precies er mist als je je blind staart op trucjes als ‘don’t break the chain’. Dit soort trucjes werken op je externe motivatie: je wil iets doen, niet omdat het fijn of belangrijk is om het te doen, maar omdat er een lekkere beloning tegenover staat die je dopamineniveau eens even op zal krikken. Een vinkje met een paarse, rode of blauwe stift, of de piepjes en bliepjes van candy crush, of de confetti op je fitbit-horlogescherm als je deze dag genoeg stappen hebt gezet. Zo’n beloning heb je echt nodig als adhd’er, en ik ben blij dat ik dat soort trucjes ken. Maar het is niet genoeg. Alleen op extrensieke motivatie – motivatie van buitenaf – kom je er in mijn ervaring niet.

Intrinsiek gemotiveerd

Uiteindelijk gaat het erom dat je het leuk vindt te doen wat je doet, dat je het belangrijk vindt, dat het je voldoening geeft: dat je intrinsiek gemotiveerd bent. Omdat het gewoon heerlijk is het om met een zwiep van je racket de shuttle te raken, te voelen hoe je bloed sneller door je aderen stroomt tijdens je dagelijkse wandeling, of een hap te nemen van een frisse, groene salade. Of om de laatste zin te typen van een blog waar je best wel tevreden over bent.

Een miljoen ideeën

Laat mij maar ideeën bedenken. Maakt niet uit voor wat. Ik weet talloze plannen te bedenken, voordat jij je vraag hebt afgemaakt. Mijn collega’s beginnen dit ook te merken. Ik ben een dankbare bron voor nieuwe plannen, maar heb soms ook een beetje de rem nodig. Want het gevaar is, dat ik ook alle ideeën wil uitwerken, en daar is niet altijd genoeg tijd voor.

Gedachten en ideeën

Mijn hoofd tolt af en toe van de hoeveelheid gedachten die er in omgaan. Voor brainstorms is dat heel fijn. Gooi er een muntje in en ik draai, zei een collega al gekscherend. Ik heb altijd talloze ideeën en inzichten om te delen. Mijn gedachten werken associatief, ik zie iets en heb een associatie met het gevoel, een woord, kleur, structuur, noem maar op. Van het éne idee hop ik naar het andere. Of ik tien minuten of een dag de tijd heb, de ideeën drogen zelden op!

Hé, ’n idee!

Vaak komen mijn ideeën ineens opzetten. Ik noteer ze dan in een opschrijfboekje, een lijstje op de computer of ik deel ze gelijk met iemand. Meestal kan ik mijn enthousiasme niet voor me houden dus roep ik een willekeurig idee, waarna ik moet uitleggen waar deze ingeving op slaat en wie er wat mee kan of moet. In mijn directe omgeving zijn mensen dit van me gewend, maar op het werk is het soms lastig om de energie op de juiste manier te kanaliseren en soms te kiezen voor opschrijven in plaats van uitroepen.

Wat wèl, wat niet?

Niet alle ideeën die ik heb zijn goed, handig en uitvoerbaar. Sommige plannen werken niet of nu niet, dus die moet ik na enige overweging schrappen of vooruit schuiven. Het lastige is dat ik ook veel ideeën heb die wel redelijk tot goed zijn. Hoe ga ik daarin bepalen wat ik wel en niet wil doen? Wat heeft prioriteit of de grootste kans van slagen? Ik vind het soms erg lastig om te schiften en maar een deel werkelijk uit te voeren. Het liefst pak ik alle ideeën op en ga ik er als een wervelwind mee aan de slag. Leuk! Gaaf! Spannend! Maar handig en haalbaar? Helaas niet. Dan is het een kwestie van loslaten en dat blijkt niet mijn sterkste punt.

Ideeën loslaten

De afgelopen tijd heb ik heel hard gewerkt om op de planning voor te lopen en een nieuwe routine te implementeren. Elke dag had ik talloze dingen staat die nu uitgevoerd moeten worden en die ter voorbereiding zijn. De eindeloze lijst met ideeën was handig om uit te putten en alle artikelen op te baseren waar ik mee aan de slag was. Maar nu is het zaak om prioriteiten op orde te houden en sommige ideeën los te laten. Wat nu niet kan, lukt of handig is, daar hoef ik nu niks mee. Dat maakt het geen slecht idee, maar het geeft wel ruimte om me te focussen. Ook heel belangrijk!

Een fluitje van een cent

Om te beginnen zal ik bekennen dat ik deze blog eigenlijk meer voor de vrouw schrijf en wat minder voor ADHD. Maar, mensen met ADHD zijn de vogeltjes in de mijnen en hebben het hart op de tong.

Mannetjesmensen

Ik ga gelijk door met het vaststellen dat zonder de gemiddelde vrouwtjesmens de mensheid al een eeuw of drie zou zijn uitgestorven. Wij mannetjesmensen maken heel snel de mooiste dingen en nog sneller maken wij kerels het weer kapot. Tot overmaat van ramp denken wij jongetjes dat wij het voor het zeggen hebben. En daar blijft het misgaan. Want waarom moet de ene helft van de mensen op aarde de baas spelen over die andere helft? Zelfs beslissen over diens gezondheid nog wel liefst?

Geboortecontrole

Als mens zijn we verantwoordelijk voor het voortbestaan van eh… de mens. Allebei de helften dus. En sinds het begin der mensheid ligt toch weer de grootste verantwoordelijkheid bij één helft. En dat wordt weer beslist door de haantjes. Die helft legt ijskoud het probleem bij het vrouwtjesmens neer. Waar heb ik het over? Ik heb het over geboortebeperking, of beter gezegd: geboortecontrole. En het gebrek aan kennis van feiten en respect.

Farmaceutisch gedoe

Geboortecontrole is een zaak van het controleren van je nakomelingen. Al sinds een jaar of vijftig een farmaceutisch fluitje van een cent. Nou, daar kom ik graag nog even op terug, op dat fluitje. Eerst dat farmaceutische gedoe. Hoogstwaarschijnlijk is de pil, want daar heb ik het over, een uitvinding van een jongetje. En die was ook hoogstwaarschijnlijk in een competitie verwikkeld. Typisch jongetjesgedrag. Dus was het een heel sterk farmaceutisch recept. Ook weer hoogstwaarschijnlijk wist het kereltje niet wat de bijwerkingen waren of zouden worden. En hoe zou hij het te weten komen? Door het te vragen aan de mensen waarvoor het product bestemd was? Een man die een vrouw iets vraagt? Een belangrijk jongetje dat iets aan een meisje moet vragen?

Een zwaar middel

De anticonceptiepil is altijd al een kritisch farmaceutisch product geweest. In eerste instantie was het, dacht men, een onschadelijk en dus veilig product. Er is ontelbaar veel van verkocht, dus ook aan verdiend. In de loop van de tijd werd het product verbeterd, vooral op economisch gunstig gebied. Maar toen kwamen er scheurtjes in het mooi gepleisterde paleismuurtje. Bij- en nawerkingen op lange termijn. Het bleef een zwaar farmaceutisch middel dat ingreep op hormoongebied. En er was geen goed alternatief voor de langere termijn. Ja, het enige wat dichterbij kwam, was operatief ingrijpen op hormonaal gebied. Een operatie die nog risicovoller was en, voor de rekenkundige mannetjes belangrijker, duurder.

Eenvoudige ingreep

Nou waren er ook jongetjes en meisjes die het probleem via een andere kant bekeken. Want tot dan toe waren er twee soorten mensen nodig bij de voorplanting. Dus hoe zou het zijn als er bij de andere partij werd gekeken naar de geboortebeperking? En al gauw kwam men erachter dat het heel goed mogelijk was om in te grijpen. Redelijk eenvoudig en vandaag de dag zo ontwikkeld, dat het ook nog eens financieel erg aantrekkelijk is. In relatief korte tijd, een zeer eenvoudige ingreep bij de voortplantingsorganen van de man, zou op eveneens zeer eenvoudige manier al die peperdure, risicovolle middelen en operatie bij de vrouw overbodig maken.

Compleet gezin

Het was omstreeks 1995 en mijn toenmalige vrouw en ik hadden uit drie zwangerschappen twee kinderen gekregen. Een meisje en een jongen. De eerste kwam verdrietig genoeg niet. Het meisje en de jongen waren en zijn gelukkig kerngezond. Vooruitkijkend voelden we ons als gezin compleet. Mijn ex-vrouw had problemen met haar anticonceptiepil en de bijwerkingen ervan. Niets ernstigs, maar wel chronisch. En haar zoektocht naar een ‘lichtere’ pil maakte haar ook onzeker, qua betrouwbaarheid van de anti-conceptie.

Opstappen op herenfiets pijnlijker

Ik informeerde bij mijn huisarts naar de mogelijkheden van een sterilisatie bij de man ten opzichte van een vrouw. Hij vergeleek dat met een tandsteenbehandeling versus een vierdubbele kroon met complicaties bij de tandarts. Waarbij de eerste een overschatting was en de tweede een onderschatting. Hijzelf was gesteriliseerd en kon me erover vertellen dat ongelukkig opstappen op een herenfiets pijnlijker kon zijn.

Plaatselijk verdoofd

Een vraaggesprek met mijn ex-vrouw of ik me ervan bewust was dat de ingreep blijvend was, een afspraak met het ziekenhuis, de poliklinische behandeling en een afsluitend traject waarin werd gecontroleerd of het resultaat bevredigend was. In een tijdsbestek van nog geen anderhalve maand. Een operatie van nog geen 10 minuten, plaatselijk verdoofd. Het meest gebruikte chemische middel was ter ontsmetting. Ik heb één dag niet gewerkt.

Ballen hebben

En daar ging mijn blog over. Alle stoere Schwarzeneggers en van Dammes ten spijt, ligt de beste oplossing voor een goede geboortecontrole bij de man. Helaas. Want hoe groot ook de voordelen zijn, ze zijn er alleen voor de vrouw. En dat is wat ik als man zo mis bij de man. Dat we geen ballen hebben. En wat erop lijkt, daar zijn we zo zuinig op. Volkomen onterecht leggen we de bal bij de vrouw, en dat vind ik zwak.

Met dank publiceren wij deze openhartige bijdrage van gastblogger Peter J. Pakvis, ADHD coach