Mijmerbui

Soms ben ik onderweg naar mijn werk en al autorijdend krijg ik dan opeens een mijmerbui. Alsof ik plots even stilsta en ga nadenken bij waar ik nu eigenlijk mee bezig ben in mijn leven. Dit stilstaan kan twee kanten uitgaan; positief of negatief.

Fijn

In de positieve flow geniet ik enorm van het moment van compleet “in sync” zijn met je omgeving en dan lekker je gedachten laten gaan. Intens tevreden kan ik dan alle verschillende onderwerpen uit mijn leven de revue laten passeren. Heerlijk vind ik dat. Het zijn van die momenten dat ik de touwtjes los kan laten en ook een beetje kan genieten, van het hebben van ADHD. Lekker associëren dat het een lieve lust is. Van de hak op de tak in mijn hoofd. Nieuwe ideeën voor tekeningen, ons huis, leuke uitjes, lieve acties voor mijn medemensen, van alles verzin ik dan.

Onprettig

In de negatieve flow heb ik het gevoel dat ik koste wat kost de controle moet houden. Het mijmeren gaat dan al snel over in piekeren en daarna besluipt het onrustige gevoel me. In tegenstelling tot de positieve flow, waarbij het hebben van ideeën leuk is, zijn het nu alleen maar extra taken en zaken die geregeld moeten worden. Al snel heb ik dan het idee dat in bed blijven liggen die dag een betere optie zou zijn geweest. Ik word chagrijnig en ga gigantisch tegen mijn ADHD aanschoppen. Als de werkdag dan ook nog hectisch is, zit ik in de avond kortaf, moe en apathisch op de bank. Heel gezellig voor mijn gezin dus.

Zijn

Tegenwoordig probeer ik bij zo’n negatieve mijmerbui mezelf voor te houden dat niet alles een feit is, wat in mijn hoofd opkomt. Eigenlijk is dit het meest waardevolle wat ik geleerd heb tijdens de cursus mindfulness die ik gevolgd heb. Dat “ik denk, dus ik ben” (dank je wel, Descartes) de grootste onzin is die je maar kunt bedenken. En dat ik kies welke gedachten wel of niet waar zijn.
Al worstelende vraag ik me dan wel eens af; hoe zou ik dit proces doormaken zonder ADHD? Om deze gedachte dan ook direct weer aan de kant te zetten want zonder mijn ADHD ben ik niet wie ik ben. En daar zit direct dan ook de crux; het komt toch allemaal weer neer op acceptatie van jezelf en wie je bent. In voor- en tegenspoed….