Ik kom net op mijn telefoon het plaatje weer tegen ‘een Ferrari brein met remmen van een Lada’. Tja… overeind blijven met deze feiten is altijd al wel een uitdaging geweest. Het heeft me nogal wat gekost, zoals (ik mag hopelijk nog 30 worden) een depressieve periode en een burn-out, op mijn 14e en mijn 29e. Maar ook gebracht, intense vriendschappen, tot tranen geroerd van de kleine dingen die een ander vaak niet ziet, en een enorme weerbaarheid. Die weerbaarheid is me alleen in de weg gaan zitten, ik kwam niet meer door mijn eigen muur.
Het moet anders, ik wil staan in mijn storm, staan in mijn kracht. De training effectief met ADHD helpt me hier enorm bij, zowel psychisch als fysiek, zo zijn mijn chronische rugkachten voor 80 procent afgenomen. In plaats van pillen slikken en zeker wel elke dag in mijn agenda kijken, dieperliggende verdrietjes en patronen aanpakken, hoe effectief is dat!
Opbouwen
Langzaam aan kruip ik uit mijn burn- out, met zoveel vallen en opstaan, sinds een maand of twee na een periode van zeven maanden en eigenlijk veel langer, lukt het met opbouwen van het werk en groeit het vertrouwen in mijzelf.
Helaas is de wind dus net weer wat gaan liggen en alles weer wat stabiel, als ik besef dat ik voor een groot deel mijn gevoel niet meeneem in de beslissingen die ik neem. Gevolgschade van pesten, mijn stempeltje, meer bezig zijn met overleven dan echt leven. Ik kom erachter dat ik niet door wil gaan met mijn huwelijk….we zijn eerder al uit mekaar geweest, waarbij mijn ratio het heeft overgenomen. (En ze is nog steeds een heel mooi lief mens, maar niet voor mij.)
Om over de zonneschijn terug te komen, een dag nadat ik dit voor mezelf heb toe kunnen geven, heeft mijn vrouw een positieve zwangerschapstest. Na bijna drie jaar proberen een tweede kindje te krijgen. Hoe bizar, mooi, wenselijk, verwarrend…. Ik denk dat bij iedereen de stemming behoorlijk omstuimig is in deze situatie, maar met een andere filter en gevoeligheid wordt dit toch nog wat heftiger.
Luisteren
En toch, toch is dit ook de mooiste periode uit mijn leven. GEK? Ja! maar eindelijk, eindelijk luister ik naar mij, naar mijn gevoel, naar mijn pijn, naar mijn verdriet.
Er zijn momenten dat ik volledig in paniek raak, hoe moet dit in hemelsnaam allemaal…. en toch…. het komt goed….. Racoon: Ik heb al zover moeten kruipen het laatste stuk zal ook wel gaan tot ik ga staan…
adhdvrouw 