Hoe een klein meisje een wijze vrouw werd…

Er was eens een klein meisje. Die net als ieder klein meisje graag gezien wilde worden. Het gevoel wilde dat mensen om haar heen (ouders, vrienden, werkgevers) trots op haar zouden zijn. En haar zouden bevestigen in wat zij deed. Op een bepaald moment heeft zij blijkbaar de keus gemaakt om – als ze dat gevoel niet kreeg of zag dat een ander trots op haar was – erom te gaan vragen. Vooral lijfelijk, aandacht vragen. Afdwingen dat ze werd gezien en gehoord. Dit kleine meisje is nu bijna 50, en worstelt ze als volwassene nog steeds met dit krachtige zelf-aangeleerde patroon. Dit is mijn verhaal.

November 2016

In het afgelopen half jaar heb ik ongelooflijk veel over mijzelf geleerd. En vooral over het ‘oude’ patroon dat ik al jaren met me mee draag. Het komt in werking als ik niet zie, voel of hoor dat de ander trots op me is. Zegt dat ik het anders moet doen of vind dat ik het niet goed heb gedaan. Aannames doet in plaats van aan mij te vragen hoe het zit. Dan is het net alsof ik door een bus wordt overreden, waardoor ik dichtsla en niet meer voor mezelf opkom. Dan laat ik toe dat die ander iets over mij en mijn leven mag zeggen. Vooral geen grote mond geven, of feedback. Het doet me denken aan mijn kinderjaren, waar ik mezelf niet mocht en kon zijn.

Zucht

Ik voel me heel erg verdrietig, als ik eraan denk dat ikzelf diegene ben die dit patroon al die jaren als volwassene in stand heeft gehouden. Dat ik mezelf zo vreselijk tekort heb gedaan door een ander de macht te geven over mij en mijn leven. En de bevestiging van wie ik ben, buiten mijzelf te leggen. Mooie inzichten hebben gemaakt dat ik nu steeds meer voel dat dit patroon niet meer nodig heb. En ik mijn leven vanaf nu weer in eigen hand neem. De dingen ga doen en zeggen die ik wil zeggen. Trots ga zijn op mezelf en wat ik kan, wat ik heb bereikt. Ondanks dit oude patroon en mijn soms overvolle hoofd. Dat hoofd – waar af en toe best nog wel eens een raceauto doorheen raast – is veel rustiger als ik durf te luisteren naar wat ik nodig heb. Ook al vind een ander dat niet altijd leuk, of begrijpt de ander dat niet. Het is mijn leven en ik doe het op mijn manier. Aan de vooravond van mijn 50e verjaardag voel ik een rust over me heen komen. Of zou dat de menopauze zijn? 😉 Een rust waar ik zo lang naar op zoek was en die maar niet kon vinden. Want ik zocht blijkbaar op de verkeerde plek. Van buiten naar binnen…

Oké

Ook al ben ik nog redelijk bewust onbekwaam op bepaalde momenten, er is wel degelijk iets in mij veranderd. En vooral dat ik niet meer hoef te vechten van mezelf, niet meer zo hard mijn best hoef te doen erbij te horen. Want ik ben gewoon helemaal oké! En weet dat ik mijn geluk pas met anderen kan delen als ik zelf helemaal gelukkig ben met mijzelf. En dat is waar ik aan ga werken in 2017.
Zoals Loesje zo mooi zegt en ze ook vaak gelijk heeft: “Iedereen accepteert me zoals ik ben, nu ik nog!”

Wijsheid

Ik ben ook ontzettend dankbaar, voor al die mensen in mijn leven die mij op bepaalde momenten mijzelf en dat ‘oude’ patroon hebben laten zien. Persoonlijk vind ik feedback ontvangen heel waardevol, alleen wel graag op een manier die maakt dat ik er iets mee kan. Vanuit verbinding.
Eind deze maand stopt mijn tijdelijke opdracht en ga ik daarna aandacht besteden aan mijzelf en me voorbereiden op een nieuwe uitdaging op het gebied van werk. En wat ik ga doen weet ik nog niet. Wel weet ik dat ik alleen nog maar ga doen wat ik leuk vind en waar ik gelukkig van word. Zodat ik dat geluk met anderen – met jullie – kan delen.

Liefs,

Do xxx