Broodje geluk

Vrijdagochtend, half 9. De kinderen heb ik met piepende bandjes op school afgeleverd. Snel aan het werk, er wachten veel bestellingen op mij. Ach nee he, ik zie opeens de rugtas van zoonlief nog op de achterbank liggen. In zn achteruit dan maar en weer naar terug school. Tegenwoordig is het bij ons op school Fort Knox, dus ik moet aanbellen want de lessen zijn al begonnen. De juf komt ietwat geërgerd naar de deur, ze ziet dit beeld veel te vaak. Ik vergeet gemiddeld drie keer in de week een gym-, zwem- of overblijftas. Mijn zoon zie ik beschamend zijn hoofd verstoppen tussen zijn armen: nee hè, niet mijn moeder weer.

Eenmaal in mijn hagelnieuwe bedrijfskeukentje, slinger ik de oven aan. Alles is nog netjes en fluitend begin ik aan mijn bestellingen. Binnen de kortste keren is het een enorme chaos in mijn keuken, alles ligt door elkaar en ik kan niks meer vinden. Waar zijn die gesneden uien gebleven? Oh nee, dat briefje met die order van net, waar heb ik dat gelaten? Help, de broodjes branden aan!

De ene na de andere opdracht rolt de printer uit en ik schiet nu echt heel erg in de stress. Snel bel ik een goede vriendin of ze wil komen. Zij helpt mij weer wat orde te scheppen en samen bakken, smeren en snijden we dat het een lieve deugd is. Mooi op tijd zijn de schalen gevuld met versgeurende broodjes. Met de adreslijstjes in de hand neemt mijn vriendin naast mij plaats en we bezorgen op de juiste volgorde de bestellingen. Onderweg neem ik tussen het autorijden door nog de telefoon op, praat druk met vriendin en moet af en toe flink op de rem voor een tegenligger. Ook in het verkeer ben ik nogal chaotisch.

Heelhuids aangekomen bij het laatste adres, waar wel vijftig broodjes heen moeten, is het wel erg stil bij het pand. Ik bel aan en er gaat een enorm brandalarm af, althans zo klinkt het, maar verder niemand. Ik bel nog een paar keer, geduld is niet mijn sterkste kant. Dan zwaait er even verderop een deur open, een bozige dame vraagt wat we komen doen en ik roep enthousiast dat we de bestelling komen brengen. ‘Nou dat is dan lekker op tijd,’ antwoord ze snibbig, ‘het is pas voor volgende week hoor.’

In mijn hoofd razen de meest lelijke scheldwoorden, maar ik slik ze gelukkig op tijd in en hakkel dat we dan gewoon weer terug komen met nieuwe broodjes. Mijn vriendin kun je wegdragen, die ligt onder het dashboardkastje van het lachen. Ze vraagt mij het orderformulier eens te laten zien en ziet daar duidelijk de datum op staan van volgende week vrijdag. ‘Karientje, jij ook altijd met je chaotische gedoe! Maar we hebben ieder geval geen honger vandaag,’ giert ze het uit.

Nou ja, ik moet er uiteindelijk ook om lachen. Amper drie weken van start met mijn bedrijf en nu al zo n blunder is ook best hilarisch. We besluiten om de broodjes uit te gaan delen. Bij het bejaardenhuis, aan werkende mannen in de straat, de monteur van de garage en natuurlijk de juf van school. Ze ziet me al aan komen, ik sta weer aan te bellen onder schooltijd, en met een zucht komt ze de klas uit. Ik bied haar met een grote glimlach een tasje heerlijke broodjes aan. Ze is in een klap vergeten dat ik haar zo vaak lastig val en vraagt lachend: ‘Hoe kom ik aan dat geluk?’ ‘Nou juf, geniet van uw broodje Geluk, want ik zal u nog vaak gaan lastig vallen met vergeten tasjes, broodtrommels of whatever,’ antwoord ik.

Karina

broodjeblond.nl