Plannen en prioriteiten stellen kan ik ook leren

Vandaag heb ik de laatste groepsbijeenkomst van de vaardighedentraining bij mijn GGZ-instelling gehad. Na acht weken met een leuke groep wekelijks werken aan haalbare doelen, prioriteiten stellen en plannen moet ik concluderen dat ik meer heb opgestoken dan verwacht. Hoe simpel en basaal de opdrachten soms lijken te zijn, ik heb daarmee wel mijn automatische gedachten en acties kunnen uitdagen. Daar ging wel een heel traject aan vooraf.

 

Trots doorslikken, ook ik kan nog wat leren

Toen ik startte bij mijn psycholoog voor persoonlijke begeleiding was het deelnemen aan de cursussen in groepsverband een onderwerp om snel een keuze in te maken. Ondanks mijn kennis van en ervaring met ADHD door mijn eigen website en ADHDvrouw, heb ik ervoor gekozen deel te nemen aan de educatiegroep en de vaardigheidstraining. Daarvoor moet ik wel heel bewust even mijn trots opzij zetten. Dat ik veel weet van ADHD en veel trucjes al weet, betekent niet dat ik niks meer kan leren van een ander. Juist in een groep kan ik misschien leren om de diagnose niet te zien als iets wat buiten mij staat, maar wat bij mij hoort en ik hulp bij mag vragen. Als iemand die leiding nemen, kennis delen en vooral heel zelfstandig zijn gebruikt om vooral alle zwakke kanten en gebrek aan zelfvertrouwen te verbloemen is het een flinke kluif om écht open te staan voor deze informatie.

 

Ik kom voor hulp, niet voor hulpverlening

Tijdens de vier weken educatietraining over ADHD was het vaak lastig om niet als raadgever of hulpverlener aan de gang te gaan, maar de informatie te gebruiken omdat ik zelf hulp nodig heb. Het echt van binnen, gevoelsmatig, de diagnose accepteren en eigen maken is nog niet gelukt. Door me te spiegelen aan andere ADHD’ers die hulp hebben gevonden, hoop ik meer binding te voelen met de diagnose en het minder strenge oordeel over een ander op mezelf te kunnen betrekken. Want ik mag best (heel) veel liever zijn voor mezelf en mijn verwachtingen wat naar beneden bijstellen. In deze groep merk ik dat dit een veel grotere valkuil is dan ik dacht, dit is een pittige oefening!

 

Ik kan best plannen, maar heb geen idee van tijd

De vaardigheidstraining duurt wat langer, acht weken hebben we wekelijkse bijeenkomsten waarvoor we voor elke bijeenkomst een klein en haalbaar doel opstellen voor onszelf. De training begint met de basis van plannen, en ondanks mijn mentale voorbereiding moet ik mezelf dwingen om hier niet overheen te stappen of vinden dat ik het niet nodig heb. In mijn werk en persoonlijke leven heb ik jarenlang ervaring met plannen voor mezelf en anderen, dat kan ik echt wel. Ik heb alleen geen idee van tijd dus ben mezelf structureel aan het overladen terwijl ik voor anderen wel rekening houd met reistijd, eten, pauzes en dips in de concentratie. Niet voor mezelf, blijkbaar moet ik Superwoman zijn. Deze gedachten, aannames en automatische beslissingen worden in de loop der tijd steeds meer uitgedaagd. Handelen naar prioriteit wordt ineens kinderlijk eenvoudig met een waarderingsschaal, timing van activiteiten waar ik normaal veel te weinig tijd voor neem is een middel wat ik best zelf kan bedenken en vooral wekelijks samen bezig zijn om het leven iets minder ingewikkeld te maken is fijn en het mag. Ik mag hulp nodig hebben, niet alles tegelijk en snel en perfect te moeten doen en ik ben niet voor alles verantwoordelijk. Het is pas een begin, maar concreet aan de slag kunnen is al heel fijn. Stap voor stap op weg naar nooit meer een burn-out!