Mezelf opnieuw uitvinden

Het congres van 1 oktober is geannuleerd en dat heeft onze plannen aardig on hold gezet. Het is jammer, maar soms is je verlies nemen de beste stap vooruit. Nu is het tijd om te kijken wat we in de toekomst kunnen en willen doen. Het voelt alsof we onszelf opnieuw uitvinden, want existentiële vragen over wie we zijn en wat we willen doen passeren de revue. Dit is een flinke kluif, zeker omdat ik op persoonlijk vlak ook mezelf opnieuw moet gaan uitvinden.

Van niks naar veel

De afgelopen periode heb ik weinig gedaan, zeker voor mijn doen. Doordeweekse dagen bestaan meestal uit veel thuis zijn en rusten voor of bijkomen van de spaarzame activiteiten die ik onderneem. Dat is na maandenlang vooral alleen aanklooien wel een verademing, ik ben in afwachting van de start van een revalidatietraject dus ik vind dat ik wel even de druk eraf mag laten. Sommige dagen gaan goed, maar er zijn ook dagen dat mijn drukke hoofd lijkt te ontploffen door de eindeloze stilte van het niks kunnen doen. Ik hoop van harte dat deze periode van extreem rustig aan doen me op weg heeft geholpen, want ik wil hier geen gewoonte van gaan maken.

Revalideren, dat wordt pittig

Binnenkort start ik met 10 tot 15 uur per week revalideren. Ik zie er als een berg tegenop, van niks naar een intensief programma is een enorme stap. Ik ben niet angstig aangelegd en draai niet snel mijn hand ergens voor om, maar dit vind ik toch echt wel spannend. Tijdens het traject ligt de focus op beter omgaan met vermoeidheid en pijn, er wordt uitgegaan van de aanname dat er lichamelijk niks aan de hand is. Daar ligt voor mij gelijk het pijnpunt want ik ben er niet van overtuigd dat er lichamelijk niks speelt. Ik ben nu snel wat onderzoeken aan het doen, helaas uit eigen zak omdat de artsen me niet veel verder hebben kunnen helpen, en dan moet ik me in elk geval voorlopig neerleggen bij de uitslagen. Ik wil het traject niet nog moeilijker maken dan het al is!

Focus op één ding

Nu het congres is geannuleerd ben ik voor ADHDvrouw alleen met wat blogs bezig, dat wil ik ook snel weer aan iemand anders overlaten. Dat geeft me ruimte om alleen bezig te zijn met mijn revalidatietraject en wanneer het kan met mijn eerste roman die ik aan het schrijven ben. Voor ADHDvrouw zijn de meeste taken die gedaan moeten worden gebonden aan een deadline, dat is tijdens het revalidatietraject verre van handig. Het schrijven van mijn roman aan de hand van een thuisstudie kan ik op de momenten doen wanneer ik daar energie voor kan opbrengen, daar zit geen deadline aan en niemand zit op mijn werk te wachten om verder te kunnen. Ik kan me dan focussen op één ding, namelijk revalideren. Dat wordt absoluut een uitdaging aangezien ik nog nooit slechts één ding heb gedaan. Gaat het me voldoening geven of ga ik me vervelen, ga ik mezelf verder helpen of in de weg zitten, heb ik voldoende aan het traject of heb ik daarnaast nog wat nodig? Ik vind het maar spannend.

Mezelf opnieuw uitvinden

Het leren omgaan met mijn pijn en vermoeidheid klinkt als een gigantische uitdaging. Als iemand die zelfstandig, ambitieus en energiek is wordt het een hele klus om me bij mijn beperkingen neer te leggen. Natuurlijk heb ik een burn-out (gehad), maar is het echt alleen stress wat me zo verschrikkelijk ziek heeft gemaakt? Ik twijfel aan van alles en zal belangrijke delen van mezelf onder ogen moeten zien en heroverwegen voordat ik stappen vooruit kan gaan zetten. Ik kijk uit naar de begeleiding en de mogelijkheid om te kunnen sparren met professionals die van mijn situatie afweten, maar ik wil ervoor waken om met een ‘restdiagnose’ de deur uit te gaan terwijl ik nog niet volledig ben onderzocht. Om dat te bereiken zal ik ook mezelf opnieuw moeten uitvinden. Want hoe stoer ik soms lijk, voor mezelf opkomen is nog steeds niet mijn sterkste eigenschap. Nog een mooi leerpunt voor het traject!