Co-mor-bi-di-teit

Leuk woord voor galgje, toch? Ik hoorde het woord voor het eerst toen iemand mij uitlegde dat de angst- en paniekklachten met burnout die ik had, misschien wel veroorzaakt werden door ADHD. Ik schoot toen direct in de lach. Ik? ADHD?! Dat is toch iets voor drukke jongetjes van zeven? Comorbiditeit bleek een duur woord te zijn voor het hebben van klachten die bij verschillende stoornissen (vreselijk woord) voorkomen. En het bleek ook de sleutel tot mijn diagnose ADHD.

Het werkte niet

Deze diagnose kwam pas toen ik met obsessieve (en heel vervelende) angst- en paniekklachten na mijn tweede burnout in een gespreksgroep bij het GGZ aanschoof. Daar kwam stiekem het eerste besef al dat ik anders werk, dat mijn hoofd anders werkt. Hoeveel schema’s ik ook invulde, hoeveel ik ook op papier zette, hoe braaf ik mijn huiswerk ook maakte, het werkte niet. De immer gaande maalstroom in mijn hoofd werd er geen tel door vertraagd. Een hele slimme therapeute, die ik tot op de dag van vandaag heel dankbaar ben, keek gelukkig verder dan haar neus lang is en besloot dat het een goed idee zou zijn om mij te testen op ADHD. Helaas kreeg zij al snel een andere baan en werd het traject na mijn diagnose niet goed ingezet. Ik worstelde verder, nog steeds regelmatig geplaagd door angst- en paniekklachten. Tijdens die ‘episodes’, zo noem ik het maar, werd ik overspoeld door allesoverheersend piekeren, niks meer eten en een continu paniekgevoel, 24 uur per dag. Ik zeg wel overspoeld, maar het voelde bij tijd en wijlen gewoon als verdrinken in een woeste zee. Golven paniek waarbij ik geen ruimte meer had voor gezin, werk, leven. Overleven was het. De antidepressiva die ik was gaan slikken hielp weinig- achteraf logisch, want de klachten kwamen voort uit mijn ADHD.

Dit moet anders

Ik besloot dat het anders moest en ging een cursus mindfulness volgen. Van tevoren al gewaarschuwd dat ik als ADHD-er meer moeite zou hebben met mindful zijn, wat ook klopte, bleek deze cursus toch de schakel tot een andere therapeut. Eentje gespecialiseerd in ADHD. Ik noem haar mijn coach, omdat we het niet hebben over mijn jeugd, gebrek aan driewieler in mijn jeugd (grapje!) of allerlei andere ervaringen waardoor ik de klachten zou moeten hebben die ik had. We hebben het over mijn dagelijks leven, mijn gezin, mijn werk. Structuur aan brengen in de agenda, niet doordenderen en starten met Ritalin.

Beginnen met ‘drugs

Jazeker, Ritalin. De ‘drugs’ voor diezelfde drukke jongetjes van zeven, waar ik zelf ook ADHD mee associeerde. Maar in mijn geval, de medicijnen waardoor ik mijn aandacht kan richten, kan relativeren, kan zelf reflecteren en gewoon een veel leuker mens ben. Blijer met mezelf omdat ik steeds meer ontdek en meer ga herkennen welke balans tussen druk en rust voor mij werkt. Ondanks dat Ritalin niet perse gebruikt kan worden tegen angst- en paniekklachten, is de woeste zee voor mij hierdoor gekalmeerd. De golven zijn er niet meer, hooguit golfjes die ik prima op kan vangen. Gedachten gaan niet meer met mij aan de haal in de hoogste versnelling. Heerlijk! Deze blog is dus eigenlijk gewoon een tegengeluid op de verhalen in de media over het gebruik van medicijnen (‘drugs’) bij ADHD. En dat vrouwen in de dertig ook ADHD kunnen hebben en dat de diagnose ADHD niet altijd via een duidelijk aangegeven weg gaat. Via een comorbiditeit bijvoorbeeld.