“Mam, ik heb zelf óók hersenen” zucht Jelle. Hij kijkt geërgerd naar mij en stopt met eten. “Je hebt vandaag al tien keer gezegd dat ik op mijn nieuwe school niet moet opscheppen over mijn computerkennis.” Ik haal adem om te reageren, maar hij is me te snel af. Zijn toon is sarcastisch. “En géén kwetsende grapjes maken, want het is toch écht een andere omgeving dan de school waar ik vandaan kom. Dan zou ik zomaar eens met een blauw oog thuis kunnen komen.” Jelle zucht en slaat zijn armen wijd uit. Hij maakt net zo’n gebaar als het Christusbeeld in Rio maar dan minder vreedzaam. Eigenlijk lijkt hij meer op een beginnende rapper.
Fijn dat je zo’n vertrouwen in me hebt
Weer wil ik reageren, maar Jelle is opgestaan van tafel. “Fijn dat je zo’n vertrouwen in me hebt maar niet heus”, zucht hij vermoeid terwijl hij wegloopt. In zijn kielzog sleept hij een verkreukeld servet mee. Het rode papiertje dwarrelt op de vloer. “En wie kan dat weer oprapen? ” denk ik terwijl ik Jelle met de deur hoor slaan.
Morgen gaat Jelle naar zijn nieuwe school. Hij is over naar de tweede en maakt meteen een switch omdat hij niet zoveel heeft met Latijn en dan komt nu ook nog Grieks erbij. Als ik eerlijk ben was het vorig jaar gewoon een ramp. Ook voor mij en Frits. Nog een wonder dat hij gewoon over is, met zoveel weerstand om ellenlange teksten uit het hoofd te stampen.
ADD of jongen in de groei?
Waarschijnlijk heeft Jelle -net zoals ik- ADD. Bij mij is enkele maanden geleden de conclusie getrokken dat ik lijd onder mijn schuldgevoelens na chaotisch gedrag en stemmingswisselingen. Bij Jelle is ADD nog niet helemaal duidelijk. Is zijn huiswerk zo chaotisch door ADD of omdat hij gewoon een jongen in de groei is? Frits en ik merken wel dat hij net zoals ik moeite heeft om zich te concentreren. En toch kunnen we – elk in een andere ruimte- volledig opgaan in een bepaalde interesse. En nu gaat hij naar een laptopschool. Hij is gek op programmeren. We hopen op meer leerplezier.
Ik schrik op uit mijn gedachten. Uit Jelles slaapkamer die op een Goed-Hoorbare-Afstand van de huiskamer ligt, hoor ik hem schreeuwen “Nog bedankt voor je vertrouwen!”. “Niets te danken, liever Tien Euro”, schreeuw ik terug. Ik besef te laat dat dit geen fijne opmerking is. “Hou toch eens je mond!”, spreek ik mijzelf streng toe. Ik had toch zulke andere plannen met het avondeten? Het moest gezellig worden. Nou daar is nu niets meer van terecht gekomen.
Ik voel me schuldig
Een onrustig gevoel bekruipt me en ik schuif mijn bord weg. Ook ik heb geen honger meer. Ik voel me schuldig. Ik heb Jelle de afgelopen drie weken gebombardeerd met ongevraagde adviezen. Waarom kan ik dit kind van 13 niet zelf uit laten zoeken hoe hij over wil komen in zijn nieuwe klas? Ik kon er de afgelopen weken niet mee stoppen. Waar zijn mijn voornemens van het ‘hands-off’ beleid gebleven? Wrijvend over mijn voorhoofd vraag ik me af of mijn nieuwe medicatie dexamfetamine wel werkt. Die zouden me toch meer in balans brengen?
Ongevraagd advies
“Nou, daar merk ik anders niets van, je kunt beter elke dag een pot pillen nemen”, gaf mijn man gisteravond vanachter zijn i-pad in bed een ongevraagde reflectie op mijn gedrag. Zijn achteloze toon, alsof het een vanzelfsprekendheid betrof, kwetste mij. “Nou ik had wat meer begrip verwacht”, reageerde ik bits. “Alsof jij altijd zo’n vrolijke noot bent.” Venijnig keek ik hem aan maar dat had geen enkel effect. Zijn ogen zaten vastgeplakt aan zijn i-pad die soms op een geheime minnares lijkt. Elke keer als ik binnenkom veegt hij snel de pagina weg. Soms ben ik er jaloers op. Ik wou dat ik zo aandachtig bekeken werd. Zo minutieus en met veel geduld. Ik voel mij vaak als het rode servetje, onopgemerkt achtergebleven na een snelle veeg langs de mond.
Sacherijnig en moe
Rustig in bed blijven liggen na de opmerking van Frits vond ik ineens geen goed idee. Ik stapte driftig het bed uit.
“Ik zei het toch ”, glimlachte Frits met een zelfvoldaan gezicht. “Je bent weer ruzie aan het zoeken. Kom lekker in bed en stel je niet aan. Er is niets aan de hand”. Inmiddels was ik sacherijnig en moe. Dat is geen goede combinatie. Ik ben maar op de bank gaan slapen. Veel rustiger voor mijn hoofd en oren. Frits snurkt nogal.
Nu sta ik voor de deur van Jelles kamer te dralen. Alle gedachtes die maar heen en weer gaan over zijn school. Ik word er moedeloos van. Toch kan ik het moeilijk bedwingen. Ik weet dat ik pas rust heb als hij morgenmiddag met een stralend gezicht thuiskomt.
Even stilte
Jelle ligt languit op zijn bed. Hij kijkt volgens mij een filmpje op zijn telefoon want hij moet grinniken. Hij kijkt op. “Gaat het een beetje met je, mam?” Hij klinkt serieus. Zijn blik is rustig en warm. Ik kijk hem schuldbewust aan. Op dat moment voel ik alsof de rollen omgedraaid zijn, ik ben het kind die het niet meer overziet. De verantwoordelijkheden van werken, moeder en partner zijn voelen log en complex aan. Alsof ik drie winterjassen tegelijkertijd aan heb en de rits vastzit.
Ik ga naast hem zitten. “Ik hou van je”, zeg ik en aai over zijn blonde haar. Ondanks zijn puberstadium laat hij het toe. Het stelt mij gerust. ”Love you too”, is het enige wat hij zegt. Maar het betekent voor mij de wereld. Met een minder bezwaard hart loop ik terug naar de huiskamer en ruim in gedachten de eettafel af. Er is eventjes stilte in mij.
adhdvrouw 