Die verdomde onzekerheid

Heel mijn leven voel ik me al anders dan anderen. Binnen het gezin waarin ik ben opgegroeid is dit gevoel nooit aan de orde gekomen, maar zodra ik één teen buiten de voordeur zet loop ik er tegenaan. Ik ben gevoeliger, mijn hoofd werkt anders, ik lijk geen grip te krijgen op ‘normale’ dingen. Ik loop vaak ongezien op mijn tenen om toch mee te komen in de maatschappij. Met wilskracht, een fantastisch vangnet en veel energie ben ik zover gekomen. Maar toch komt die verdomde onzekerheid weer om de hoek zeilen.

Mezelf voor de gek houden

Jarenlang heb ik gedacht behoorlijk zelfverzekerd te zijn. Ik ben altijd redelijk tevreden geweest met mijn lijf, mijn intelligentie, mijn sociale omgang en mijn prestaties. Pas wanneer ik met een fikse burn-out thuis kom te zitten en noodgedwongen mezelf goed onder de ogen moet komen, merk ik pas hoe leeg die gedachte is. Ik ben helemaal niet zo zelfverzekerd, eigenlijk ben ik op veel vlakken schrikbarend onzeker. Ik heb mezelf voor de gek gehouden en mede daardoor mezelf jarenlang voorbij gerend. Van klusweekend naar verjaardagsfeest en van vergadering naar opdrachtgever. Op sociaal vlak- en werkgebied heb ik mijn energie verspreid alsof de boel elk moment in elkaar kan storten. Ondanks dat ik rationeel bepaalde patronen begon in te zien, was het te moeilijk om op de rem te trappen. Het is blijkbaar makkelijker om in te gaan op een uitnodiging of een werkaanbod, dan even stil te staan bij waar ik zelf behoefte aan- en tijd voor heb. Want eigenlijk vind ik dat helemaal niet zo belangrijk, ik ren toch wel door.

Tweemaal dezelfde diagnose

Eind 2010 kreeg ik de diagnose ADHD. Wanneer ik begin 2015 hulp zoek voor de aanstaande burn-out, ik zag het aankomen, ga ik een diagnostisch proces in om vervolgens weer de diagnose ADHD te krijgen. Tsja, dat wist ik al en dat heb ik echt. Het is voor mij een verklaring voor het anders voelen, het anders zijn en het sommige dingen ontzettend moeilijk voor elkaar krijgen. Het is geen excuus, ik ben echt allergisch voor mensen die zich verschuilen achter een aandoening of ziekte. Ik kijk liever naar wat ik wel kan en wat ik misschien zelfs beter kan omdat ik anders denk. Maar dat neemt niet weg dat sommige dingen verdomd lastig en vervelend zijn, en dat sommige overgevoeligheden een enorm obstakel kunnen zijn. Soms is iets willen en er je best voor doen nog steeds niet genoeg, hallo onzekerheid!

Ik val door de mand

Samen met mijn psycholoog en coach ga ik aan de slag met mijn ware gevoelens, perfectionisme en nieuwe verwachtingspatronen. Mijn coach weet heel wat gevoelige punten te raken en in korte tijd heb ik veel meer inzicht in hoe ik werk en waar mijn pijnpunten liggen. Met mijn psycholoog zet ik waardevolle stappen naar een iets minder perfectionistisch verwachtingspatroon naar mezelf en daarmee een minder hoge verwachting naar anderen. Wanneer ik het dossier bij de psychiater opvraag om aan een andere arts te kunnen voorleggen, schrik ik van de bevindingen. In de eerste vijf minuten ben ik blijkbaar bij de psychiater al door de mand gevallen, hij doorzag meteen al mijn façade om de onzekerheden te verbergen. Ben ik dan de enige die erin is getrapt? Ik voel me heel klein en naakt, maar het markeert ook het begin van de weg naar mijn ‘echte’ zelf. Die ben ik namelijk al veel langer kwijt dan ik ooit had gedacht.

De schaamte voorbij

Het heeft een paar jaar geduurd voordat ik open durfde te zijn over mijn ADHD. Tot nu toe heeft het me meer opgeleverd dan ik ooit had durven dromen. Nu ik kamp met burn-out merk ik dat mijn openheid anderen helpt en het mezelf inzicht geeft. Ik kan soms mijn eigen blogs terug lezen en zien hoe ver ik ben gekomen. Dat is fijn, wat dealen met een burn-out en gratis uitdagingen als onzekerheid kan eindeloos voelen. Ik hoef me niet te schamen, dus wil me ook niet meer verschuilen. Afgelopen week was ik toevallig in de buurt van mijn oude werk, ik was er al anderhalf jaar niet meer geweest en vond het tijd om eens langs te gaan. Aan de collega’s die ik heb gesproken heb ik eerlijk (en soms redelijk uitgebreid) verteld hoe het ervoor staat. Geen schaamte of onzekerheid, geen façade, gewoon open en eerlijk, zoals ik in de kern ben. De reacties waren hartverwarmend wat ik nooit had kunnen voorzien. Moe en vol van positieve energie reed ik terug naar huis. Wat een heerlijk gevoel!

Moeilijk cadeau aan mezelf

Met mijn eigen verhaal, de blogs van onze bloggers, de congressen, het boek en alles wat er nog uit ADHDvrouw gaat voortkomen hoop ik andere vrouwen te inspireren de schaamte voorbij te gaan. Wees trots, volledig jezelf en schop dat sociaal acceptabele masker lekker de deur uit. Stap voor stap dichter bij mezelf komen is het moeilijkste en het mooiste cadeau wat ik mijn echte ik kan geven. Mezelf gunnen om te mogen zijn zoals ik ben, ruimte te geven aan mijn eigen behoeften en niet zo bang te zijn dat ‘alles’ in elkaar stort als ik er niet continue bovenop zit is het doel. Dit doel als optie zien geeft me al de ruimte om de obsessies en angsten de deur uit te doen. Het is mooi geweest, het is tijd om mijn vleugels uit te slaan en te vertrouwen op mezelf. Niet steeds bewijzen dat ik genoeg ben of schermen met allerlei redenen om dat te vinden, maar vertrouwen. Ik ben meer dan genoeg! Hopelijk brengen we deze boodschap op het congres van 25 juni duidelijk over, zodat meer ADHDvrouwen zichzelf het gunnen om te zijn zoals we zijn.