“Serieus? Ga je weer een congres organiseren? Heb je enig idee hoeveel energie het de vorige keer heeft gekost?” is een mooie eerste reactie. “Ah nee mam, niet nog een keer! Maar waarom komt er dan een tweede congres?” helpt ook niet echt. Na alle stress en drukte wéér een congres, ik lijk inderdaad wel gek!
Vastberaden
Ik ben vastberaden en met mij gelukkig ondertussen nog enkele andere dames. We kunnen onszelf met een gerust hart Team ADHDvrouw noemen. Het is niet makkelijk om als ADHDvrouwen samen te werken en toch ook weer wel. We kennen elkaars valkuilen en accepteren elkaar zonder ergens iets van te vinden. Vastberadenheid alleen dekt gewoon de lading niet, diep van binnen voelt het als een missie.
De missie om als ADHDvrouw gehoord te worden, serieus genomen te worden en vooral ook in haar waarde gelaten te worden. We zijn tot veel dingen in staat en hebben een aanpassingsvermogen waar veel mensen jaloers op mogen zijn. Daarnaast hebben we een vermogen om snelle associaties te maken (sorry hoor, maar die zijn toch subliem?). Wij mogen er zijn! Het is dus tijd om ons uit het verdomhoekje te vechten.
Vanuit mijn tenen
Er moest en zou dus een tweede congres komen, terwijl het eerste congres me meer geld heeft gekost dan dat het me heeft opgeleverd. Dat gevoel van moeten komt vanuit mijn tenen, ik kan niet anders dan er gehoor aan geven. “Waarom dan?” zal je vast afvragen. Ik was 50 toen ik mijn diagnose kreeg. Na zoveel omzwervingen, zoveel therapieën, zoveel diagnoses. Maar ook zoveel gestrande relaties, vriendschappen, financiële sores, opvoedproblemen, enzovoorts. Het was zwaar om al die tijd te weten dat ik ADHD heb en dat niemand naar me wilde luisteren. Mijn op één na laatste behandeling was voor onbehandelbare patiënten.
Ben ik dan gek?
Ben ik dan gek wanneer ik wil dat geen enkele vrouw dit hoeft mee te maken? Dat geen enkele vrouw datzelfde wiel opnieuw moet gaan uitvinden en net zo vechtlustig uit de strijd moet komen als ik? Nee, want ondertussen weten wij dat wanneer je genoeg informatie kunt vinden over vrouwen en ADHD, je ook op zoek kunt gaan naar alle kwaliteiten die je zeker bezit.
Vandaag de dag wordt ik niet meer gehinderd door mijn ADHD, ik ben oké zoals ik ben en herken mijn valkuilen. Nee, ik hou niet van winkelen, veel te veel prikkels. Somberheid gaat weer voorbij en beter dan je best kan je nooit doen in je leven. Ik ken mezelf, mijn unieke kwaliteiten en mijn hardnekkige valkuilen. Door dit inzicht kan ik beter met mezelf en mijn omgeving door één deur, wat mijn zelfvertrouwen en mijn dierbaren goed doet. Dat gun ik alle vrouwen, dat is toch niet zo gek?
Wat ik wil
Wat ik dolgraag zou willen is dat alle vrouwen met ADHD of een vermoeden ervan weer opnieuw van zichzelf gaan houden, kennis gaan maken met zichzelf en dat ze zichzelf in een nieuw daglicht kunnen plaatsen. Jij bent namelijk helemaal oké! Want ondanks de hardnekkige valkuilen, de winterdips en hormonale buien, het chaotische brein en de soms hilarische vergissingen heb je prachtige en unieke kwaliteiten als ADHDvrouw.
Weten welke hulpmiddelen- en trajecten voor jou werken kan een wereld van verschil maken. Gun jezelf om de beste versie van jezelf te kunnen zijn. Tijdens ons tweede congres willen we je weer kennis laten maken met allerlei verschillende wegen. Wegen waarbij jij je thuis zal voelen. Ik verwelkom je graag op 25 juni in Rosmalen!
adhdvrouw 