Helemaal fit ben ik niet als ik wakker wordt. Echt lekker heb ik niet geslapen. Half acht is het, als ik alles op mijn gemak wil doen moet ik nu opstaan. Nog even…. Meteen bedenk ik me dat ik HET niet meer wil. HET… het niet meer achter mezelf aanrennen en gestrest ergens aankomen. De rust van de tijd hebben, daar kies ik voor. Dus ik sla de dekens weg en ga naar de badkamer. Eenmaal op is de vermoeidheid weg, voel ik alleen de opwinding en verwachting. De uitdaging van de maand april heb ik het gedoopt. Niet dat ik elke maand een specifieke uitdaging heb, dat heb ik echt niet nodig. Elke dag is een uitdaging op zich.
Van de nood een deugd maken
Ik ga naar de verjaardag van een vriendin in Naarden. Aangezien ik in Puth, Zuid Limburg woon is dat een behoorlijke reis, waar ik nooit zin in heb. Met de trein is zo’n gezeur en met de auto is lang en saai. Dus heb ik me bedacht dat ik van de nood een deugd maak, ik ga met de trein naar Nijmegen en van daaruit fiets ik op de racefiets naar Naarden en morgen ga ik op dezelfde manier terug. Mooie training voor mijn uitdaging van de zomer.
Ik heb het helemaal gepland. Zelf de routes gepland, heen via Spakenburg, terug via Soest, en zelf op mijn nieuwe Garmin fietsnavigatie geladen. En, omdat ik zen wil vertrekken heb ik het goed voorbereid en vertrek ik op tijd. Om 10 uur, niet om 11 uur, ik heb ADHD, ik ken mijn valkuilen, je weet maar nooit. Dat leer ik mijn patiënten, voorbereiden. Neem daar de tijd voor, loop het hele plan door, zie het voor je en probeer de reële tijd te plannen. Ik ben er klaar voor en het gaat super. Zelfs 15 minuten Mindfulness zijn gepland en zo waar, ik heb er ruim de tijd voor.
Om klokslag half tien zit ik op de fiets en het gaat allemaal goed, het opladen van mijn dagkaart voor de fiets op mijn ov-chipkaart. En ik heb slim, een losse dagkaart bij de AH gekocht want dat is voordeliger. En ik heb deze en niet vergeten te kopen en niet vergeten mee te nemen. Het kan niet meer stuk. “Take a moment and smile” vertelde mijn Mindfulness-appje me.
Inchecken met de fiets
Met de fiets aan de hand loop ik naar de poortjes van station Sittard om in te checken. Eerst de dagkaart en dan… Moet ik dat fietskaartje nu nog inchecken? Nou, doe maar, voor de zekerheid. En op het moment dat ik mijn chipkaart over de scanner haal realiseer ik me dat dit niet handig is. Nu betaal ik twee keer.
Ik aarzel, kijk op, kan ik weer uitchecken, wat moet ik doen? En hop, de poortjes zijn weer gesloten. Ik haal mijn dagkaart nog een keer over de scanner. “U heeft al ingecheckt” vertelt het apparaat en de poortjes blijven gesloten. Sta ik daar met mijn fiets. Dan maar omrijden, naar de voorkant van het station, misschien is daar iemand die me kan helpen.
Teleurstelling
Ik kijk op mijn telefoon, drie minuten voor tien. De trein van tien uur kan ik vergeten. Van alles gaat er door me heen, weer niet goed, teleurstelling, oud verdriet… Nee, dat pad ga ik niet op, dat helpt echt niet. Ik stap op mijn fiets en besef hoe fit ik me voel. Terwijl ik naar de voorkant rij bedenk ik me dat ik dat ik zo meteen kan uitchecken op mij ov-kaart. Die ‘ramp’ is dus al bezworen. En in het ergste geval kom ik een uur later aan in Naarden. Of ik neem die vervelende verbinding met die Veolia trein. Ik bedoel maar, weer uit-en inchecken, dat zijn toch risicovolle momenten.
Eenmaal aan de voorkant aangekomen is er geen NS-man of -vrouw te bekennen. Dan nog maar een keer proberen in te checken met mijn dagkaart, mooi, dat lukt, de poortjes gaan open. Ik ga naar het perron en zie mijn trein wegrijden. Niet eens zo heel veel te laat. Ik kijk op mijn telefoon welke trein ik kan nemen en het valt alles mee, 13 minuten wachten voor de verbinding met Veolia en 30 minuten voor de trein over Den Bosch. Ik besluit dat ik over Den Bosch ga. Kan ik op mijn gemak met mijn OV-kaart uitchecken en een cappuccino drinken.
Rustig aan de cappuccino
Dus, weer terug naar de poortjes en uitchecken. “Inchecken geannuleerd” lees ik. Dat is ook weer geregeld. Ik ga terug naar het perron en bestel bij de kiosk een cappuccino. Ik kijk naar het meisje dat me helpt. Zal ik het doen? Zal ze ’t niet vreemd vinden? Dan ben ik weer die kletskous. Er is niemand in de kiosk, dat moet toch saai zijn. En dan hoor ik mezelf zeggen “wil je een leuk verhaal horen?”.
Ik vertel mijn avontuur met het inchecken, de poortjes en het missen van mijn trein. Ze begrijpt het helemaal, ze moet vaker mensen helpen met de ov-kaart. Ze vraagt waar ik naar toe ga en ik vertel van mijn plannen. Dit is de uitdaging van de maand, zeg ik. En ik heb geluk, morgen ga ik op dezelfde manier terug. Dan is het alweer juni, heb ik de uitdaging van de maand juni meteen gehad.
Elke maand een uitdaging?
Goh, vraagt het meisje, heb je elke maand een uitdaging? Ze lacht, ik knik vrolijk, ja. Wat leuk vindt ze. Ja, zeg ik, moet je ook eens proberen, het is echt leuk. Ze lacht weer en zegt, ja, dat ga ik doen. En vrolijk lachend loop ik het perron op en realiseer me dat ik dat ook ga doen. Terwijl ik op de trein zit te wachten bedenk ik me dat ik dit op moet schrijven. Leuk, kan ik het ergens op een blog zetten. Ik begin meteen, in notities, op mijn telefoon. Ik ga er helemaal in op. De trein komt, o ja, das waar ook.
Ik sta snel op en loop met mijn fiets aan de ene hand en mijn telefoon en rugzak in de andere hand naar de trein. Verwonderd realiseer ik me dat ik niets vergeet, ik heb praktisch ingepakt, mijn helm zit vast op mijn rugzakje. Ik blijf schrijven. ’s Hertogenbosch, ik zou bijna vergeten uit te stappen. Ik kijk op mijn telefoon, ik heb de trein van 11.44 “op hetzelfde perron” vertelt mijn app. Die moet dus nog komen.
Ik ga op een bankje zitten en pak een krentenbolletje. Ik kijk naar het bord boven het perron aan de andere kant en lees, 11.44, Zwolle via Os, Nijmegen, Nijmegen Lent. Ik kijk op de klok, 11.44 en ik realiseer me dat mijn trein op het andere perron net wegrijdt. Ik hoef niet op mijn telefoon te kijken, meteen verschijnt” 12.14, Zwolle”. Ik lach en bedenk dat het goed is dat ik de trein van tien uur gepakt heb en ik pak nog een krentenbolletje.
Gastblogger Miriam Wauters
adhdvrouw 