ADHD als vergrootglas

 

“Wanneer heb je die brief dan voor het laatst gezien?”  vraagt mijn man. Terwijl ik zo ongeveer hyperventilerend en met vuurrode vlekken in mijn nek de kast met papieren overhoop haal, wiebelt hij ongemakkelijk van zijn ene op zijn andere been op een veilige afstand.

Kwijt

Ik ben mezelf niet, al jaren niet meer. De medicatie lijkt niet goed meer te werken; ik ben sneller opgewonden, in de war of agressief. Soms breekt het zweet me uit terwijl ik rustig op de bank zit. Op dat moment jagen dan gedachten door mijn hoofd over alles wat me raakt, wat erg veel is want alles raakt me. Als er iets is waar ik niet tegen kan, is het wel dingen kwijtraken. Boeken en pennen verdwijnen in het niets, om op de meest onwaarschijnlijke plekken weer tevoorschijn te komen. Sleutels vergeet ik regelmatig, wat ik natuurlijk besef op het moment van het sluiten van de voordeur. Het is lang geleden dat dit zo vaak gebeurde.

Emotionele uitspattingen

Ik heb weer eetbuien en ik eet ineens veel zoetigheid. Ik eet zelfs niet meer zo veel chips waar ik altijd dol op was. Ik zwijg wanneer ik beter had kunnen praten en flap dingen eruit wat ik beter had kunnen binnenhouden. Wanneer was ik voor het laatst zo onberekenbaar en ging ik van 0 tot 100 in drie seconden? In ieder geval voor de diagnose. Maar op zo’n heftige manier? Dat was een lange tijd voor de diagnose! Herinneringen aan mijn emotionele uitspattingen tijdens de puberteit komen levendig in beeld en geluid bij me binnen.

Het is lang geleden dat ik menstrueerde. Deze maand word ik vijftig en ik zit nu bijna negen jaar in de overgang. In de laatste fase van deze hormonale transformatie komt alles in me tot explosie, lijkt het. Ik verdraag nog veel minder, vooral van degenen die ik liefheb. Kan iemand mij een halt toeroepen voordat ik nog meer brokken maak?

Natuurlijk proces

“Ik weet niet wanneer ik dat stomme ding heb gezien, een half jaar geleden of zo!” snauw ik mijn man toe en ik zie zijn schouders iets zakken, de wenkbrauwen naar elkaar toetrekken tot dicht over zijn ogen. Het duurt even, maar spijt dringt tot me door met het gevoel van het koele papier tussen mijn vingers. Grommend en mopperend om mijn pijnlijke knieën, kom ik overeind en maak me los van mijn zoektocht. Met moeite probeer ik te glimlachen; een armzalige poging. Er lijkt de laatste tijd een pad te zijn uitgesleten in de richting van de koelkast. Dat brengt me op het idee om wat te drinken in te schenken. “Jij ook wat?” vraag ik en dan zie ik hem eindelijk wat ontspannen.

Het eerste waar ik in het begin aan dacht, was het feit dat ik ADHD heb. Dus dat ik meer of minder medicatie nodig zou kunnen hebben en therapie, maar dat gaat niet op in dit geval. Nog even wachten en dan komt er weer rust in mijn hoofd, mijn gedrag en mijn leven. Sommige dingen kan je niet veranderen en komen uiteindelijk vanzelf weer goed. Ik kan mezelf makkelijker in de hand houden met berusting in de wetenschap dat ik last heb van iets waar iedere vrouw mee te maken krijgt. ADHD is op dit moment gewoon een vergrootglas op de symptomen van een natuurlijk proces.

Op 25 juni om 14:45 uur vertel ik samen met mijn man meer over ervaringen met hormoonschommelingen in de workshop van het BAB Instituut: ADHD als vergrootglas.