Weerstand werkje(s)

Heb jij dat ook, klussen waar je enorm tegen op ziet? Omdat je het belang er niet van in ziet? Omdat je het een oervervelende klus vindt? Omdat je er totaal geen energie voor hebt? Omdat je geheel afgeleid bent door andere zaken? Die je wel energie geven. Waar je wel enthousiast van wordt. Waar je wel de noodzaak van ziet. Die je met gemak of met hyperfocus als in een sneltrein afmaakt!

Herkenbaar

We hebben het allemaal. Die dagelijkse en wekelijkse worsteling met wat we moeten doen. En of we nu wel of niet die cognitieve training hebben gehad, volgens mij kunnen we spontaan een lijstje maken van de klussen die onze weerstand of tegenzin oproepen. Ik heb het met de administratieve klussen. Ik had het met de Excel-planning van vrijwilligers die ik voor de basisschool van mijn kinderen maakte. Niet eens de klussen die ik heel moeilijk vind. Maar bovenal saai. Erg saai. De financiële administratie van thuis stoort me vooral. Ik vind dat het door de huidige marktwerking erg ondoorzichtig is geworden. Waar je het beste, tegen de juiste prijs, je telefoonabonnement of verzekering moet afsluiten. Of belastingzaken, of op tijd je rekeningen betalen. Daar moet je tijd insteken. En dat is een reden waarom ik dat minder vaak of minder zorgvuldig doe. Het idee dat ik me moet aanpassen, aan andermans systemen. Terwijl ik vind dat de verbetering eigenlijk daar zou moeten plaatsvinden.

Eigen valkuilen

Na al die jaren heb ik natuurlijk trucjes gevonden en coping mechanismes. Om toch te doen, wat ik moet doen. Prioriteiten stellen, lijstjes maken. Mijn rolgordijnen neerlaten om de fietsers of de zonnige tuin niet te zien. De muziek uit en de meldingsgeluiden van social media. Maar dan toch gaat het vaak genoeg nog fout. Ik heb wel stevige discipline. Maar ook stevige overtuigingen. En natuurlijk de flow op bepaalde zaken. Dat betekent dat ik nu deze blog schrijf. Omdat mijn tijd op dinsdag en woensdag geblokt staat voor het nalezen van de aangeleverde blogs. Er is vandaag geen blog. Terwijl er wel naar deze verhalen wordt uitgekeken. Soms maak ik dan tijd en schud ik er een ‘uit mijn mouw’. Dat lukt. Maar soms laat ik daarbij mijn eigen blog voor een ander doel, gepland in mijn hoofd en niet op papier, schieten. Omdat daarvoor wat minder flow is. Wat meer energie en denkwerk nodig is. En dan neemt mijn ‘impulsieve ik’ de overhand.

Hoe werkt dat bij jou?