Ik kan niet meer terug naar hoe het was…

Voor mijn gevoel ben ik tien jaar ouder geworden, mentaal en fysiek, sinds afgelopen jaar. Vandaag een jaar geleden (het is nu 30 maart) liep ik al een paar maanden op de toppen van mijn tenen. En daardoor meld ik me vier dagen later ziek, ik heb dan al een paar nachten op mijn 29e met hartkloppingen in bed gelegen en weet niet meer waar ik het zoeken moet. 

Veranderingen

Dan volgt een periode waar ik niet veel meer van weet, behalve dat ik al moe was na een boodschap, blij was als ik op de bank kon kruipen en heel veel pijn en verdriet voelde van binnen. Een periode, waarvan ik me nu nog vaak verbaas als iemand zegt weet je dit en dat dan niet meer? Van zoeken naar de juiste hulp, van vallen en opstaan, en nog veel meer vallen.

 

Vanaf september voel ik mezelf weer terugkomen, ik kan weer genieten in plaats van registreren en de wolk is aan het klaren.  Om twee maanden later het “rustige” besluit te nemen dat ik wil scheiden, wat immers wel onoverkomelijk is voor mezelf. Nu ik dit typ heb ik inmiddels voor mijn gevoel weer een flink vermoeidsheidsdal ondergaan, na een periode van een overdrive aan regelwerk, waarin binnen de kortste keren heel veel is gedaan (hé je hebt ADHD of niet) me superwoman voelen door het voor mezelf durven kiezen, bijna niet slapen, en dwars door grenzen knallen, want hee ik ben immers superwoman dus ik buig niet voor een griepje of enorme rugpijn. 

 

Grenzen

En nu, mega ups en downs, eergisteren de koningin, vandaag een down, energieloze aftrek van mezelf. Tot ik me weer besef, ik kan niet meer terug naar hoe het was. Je zakt niet voor niks diep. En of ik ooit weer zo energierijk wil worden, met nooit tijd voor de dingen die ik wil, omdat ik zo druk bezig ben met overal ‘ja’ op zeggen en maar niemand te kwetsen. Mezelf totaal niet bewust van mijn eigen grenzen en wensen. Nee. Dus stapje voor stapje vooruit, steeds wat meer durven aangeven. En bij een dieper laagje van mezelf gekomen, met vaak nog meer begrip en liefde voor anderen. Mijn zintuigen staan veel meer open, kan gek worden van de kleinste geluiden in huis. En ben emotioneler dan ik ooit geweest ben, en dat zegt wat.

 

Nieuw begin

Vandaag app ik een vriendin om mee te gaan naar AUM-meditatie (Awareness, Understanding Meditation). Als iemand mij dat een jaar geleden had gevragen, had ik mijn best gedaan om uit respect niet te lachen. Vandaag neem ik het besluit niet boos te reageren op een vervelende actie van iemand anders, maar het te laten gaan. Ik weet wie ik ben en laat me niet door anderen meer naar beneden halen, nu nog niet meer door mezelf. Want oh, oh, ik kan huilen als iets even niet lukt, een kus krijgen van mijn dochter en me dan schuldig voelen over dat ze mij troost, en dat ik niet elke dag meer kan springen met haar. 

 

Ik ga naar buiten en realiseer me, ik kan niet meer terug naar hoe ik was. Want ik ben niet meer wie ik was en dat is pijnlijk, confronterend en een geweldig mooie kans tegelijk…