Over mijn grenzen

Een oude nachtmerrie kwam boven afgelopen vrijdagavond. Met mijn grote mond over ‘hersteld zijn’ en werken met ervaringsdeskundigheid, kan ik zo solide overkomen. Ik ben er voor mensen om ze gerust te stellen en advies te geven over leven met ADHD, autisme of de combinatie ervan. Daarbij ben ik zelfverzekerd.

Meteen werd ik teruggefloten

Maar daar was het moment dat ik overprikkeld met mijn man naar een sportief personeelsfeestje ging, ons aan het einde van een wedstrijd boogschieten werd verteld dat ‘iedereen’ een pijl in een doel moest schieten en dat de namen erbij zouden worden geschreven. Meer mensen hadden daar geen zin in en keken alleen toe naar de rest, maar ik nam het te serieus.

Na een paar prima schutters stond ik klaar en wilde een pijl pakken. Meteen werd ik teruggefloten door een medewerker van de boogschietvereniging, want er was iemand op de baan en die kon ik raken. Ik was nog lang niet zover om te schieten, maar het waren de veiligheidsvoorschriften. Verbouwereerd legde ik de pijl terug. Met een rode kop legde ik uiteindelijk aan en was de eerste die niet direct in het bord schoot maar een halve meter erboven.

Tranen kwamen vrij

De medewerker kwam daarop heel dichtbij, om aan me te trekken in een poging me ‘even te helpen’. Bevroren, overmand door schaamte omdat ik het gevoel had dat iedereen naar me keek, kreeg ik niet uit mijn mond: “Wil je uit de weg gaan zodat ik gewoon kan schieten?” Ik had het gevoel dat voor het oog van twintig mensen iemand helemaal over mijn grenzen heen ging.

De derde pijl schoot ik, ondanks de ongewenste hulp, in het bord, net aan het randje van de buitenste ring. Ik smeekte of we het daarbij konden laten maar hij was onverbiddelijk en duwde me een nieuwe pijl in handen. Pijl vier miste weer het doel. Mijn lippen trilden en ik probeerde mijn tranen terug te dringen terwijl ik nog twee keer dapper aanlegde met de handen die aan me bleven trekken. Uiteindelijk belandde de zesde en laatste pijl net binnen de buitenste ring. Tranen kwamen vrij terwijl ik de boog terughing en wegliep met mijn man en een vriendelijke collega in mijn kielzog.

Wie weet hoe het is?

Ik ben de hal niet meer ingegaan. De rest druppelde de kantine binnen om nog wat na te kletsen en wat te drinken. Ik durfde de mensen niet aan te kijken, bang dat sommige mensen zouden denken dat het onsportiviteit van me was. Het was niet uit te leggen en ik wilde het ook niet uitleggen.

Wie weet hoe het is om als laatste te worden gekozen in een team met gym? Dat een groep mensen zucht of kreunt als er wordt gezegd dat jij ze moet ‘versterken’? De situatie waarmee ik werd geconfronteerd, bracht oud zeer bij me boven. Dat een groep mensen op me moest wachten terwijl ik aan het stuntelen was. En dat iemand veel te dichtbij kwam en ik me machteloos voelde. Als klap op de vuurpijl had ik daarbij het gevoel dat anderen toekeken.

Hoe reageer jij?

Nog steeds heb ik geen idee hoe ik die staat van bevriezing, het gevoel van machteloosheid, kan voorkomen. Soms is mijn weerstand laag en dan is er niets over van die wijze, sterke, herstelde vrouw. Het enige wat ik kan doen, is proberen situaties als dit uit de weg te gaan of me erbij neerleggen. En erover schrijven. Misschien dat iemand het herkent. Hoe reageer jij in zo’n situatie? Net als ik of word je juist boos of zelfs agressief? Ik ben benieuwd naar de reacties.