Het is alweer een tijd geleden dat ik geblogt heb voor ADHDvrouw. Ik zal heel eerlijk zeggen, het was een combinatie van tijdgebrek en (misplaatste) arrogantie. Ik dacht namelijk dat ik geen ADHD (meer) had. Ik ben gediagnosticeerd op mijn 26e. Ik ben nu 31. Ik had een tijdje mijn leven op de rit, was gestopt met medicatie en het ging allemaal wel.
Crisis
Maar toen ik tegen de 29 liep, maakte ik een crisis door, wat achteraf een soort van burn-out was, en ben ik weer halsoverkop op reis naar Panama gegaan. Dat is een patroon. Ik heb geen spijt van die reis, ik kwam er daar namelijk achter wat ik als liefste wilde: moeder worden. Ook heb ik daar besloten nog een HBO-opleiding te gaan doen. Terug in Nederland voelde ik me wel een beetje depressief. Wat deed ik hier? Maar afijn, na een mislukt Airbnb-verhuuravontuur raakte ik mijn sociale huurwoning kwijt, verhuisde ik naar een vriend in Haarlem en begon daar een HBO-opleiding.
Zwanger
Ik ontmoette daar een jongen en werd binnen een maand zwanger. Misschien denk je dat ik onvoorzichtig was. Dat was ik niet. Er waren voorbehoedsmiddelen in het spel. Toch besloot ik het kindje te houden (zie mijn blog over ADHD en zwangerschap). Ik voelde me prima tijdens de zwangerschap! Ik voelde me ook prima na de zwangerschap, totdat ik stopte met borstvoeding. Vanaf toen is het snel bergafwaarts gegaan. Spanningen, ruzies, stemmingswisselingen en chaos. Gelukkig lukte het me goed voor mijn kindje te zorgen, maar mijn relatie ging steeds slechter. Als klap op de vuurpijl pleegde één van mijn beste vriendinnen zelfmoord. Toen ging het helemaal slecht, maar ik had dat niet door. Want Jessica dacht wel dat ze én moeder kon zijn, én een voltijds HBO-opleiding kon doen, én er naast nog kon werken. En een rouwproces, wat is dat?
Rock Bottom
Ik had nog nooit hoeven rouwen, dus ik heb me daar totaal op verkeken. Vorig jaar zomer ging mijn relatie uit. Ik ben toch doorgegaan met alles. Afgelopen november ben ik finaal ingestort. Wat een kutzooi. Rock bottom. Geloof me Rock bottom is echt niet leuk en ben er nog steeds niet helemaal uit. Wel zie ik eindelijk in dat ik niet verder kan gaan zoals ik dat deed. Dus maar weer terug naar de GGZ.
ADHD-sneltrein
Afgelopen week gesprek met psychiater. Toch maar weer aan de dexamfetamine. Dit is de eerste dag dat ik dex op heb en wow, wat een rust. “What the fuck!”, zeg ik bij mezelf. Toch maar weer over ADHD lezen en toch weer de herkenning. Zucht. Ik dacht dat ik er overheen was. Ik dacht dat ik een verkeerde diagnose had. Ik dacht dat ik alles onder controle had. Niet dus. Waar ik ben achter gekomen is dat ik niet kan loslaten. Als een soort van ADHD-sneltrein dender ik voort op datgene waar ik mijn zinnen op heb gezet. Zonder door te hebben dat het al lang niet meer relevant is. Dat ik veel te veel hooi op mijn vork neem. Dat ik ontzettend destructief bezig ben. Dat ik totaal geen verschil zie tussen hoofd- en bijzaken en dat ik nu echt prioriteiten moet stellen.
Wederopbouw
Hier zit ik dan. Op de bank. In het derde jaar van mijn opleiding als alleenstaande moeder. Hoe heb ik dat eigenlijk voor elkaar gekregen? Ik overdenk mijn leven en ik weet nog niet waar ik naartoe ga. Wel weet ik dat ik opnieuw een traject in ga bij de GGZ. Ik vind het niet leuk, maar ik zie nu wel in dat ik niet anders kan. Ik ben blij met de dex. We gaan maar weer opnieuw bouwen. Want opbouw en afbraak, dat kan ik als geen ander. En dat is toch een kwaliteit.
adhdvrouw 