Daar wastie dan. De diagnose die we eigenlijk wel wisten, waarbij het testen eigenlijk nog een formaliteit was. Onze zoon heeft ADHD. Ik ook. Dus gezien het erfelijke component en gezien het feit dat mijn man “waterpas” door het leven gaat, zal hij het van mij hebben. De aanleg dan.
Schuldgevoel
Arme jongen, naast het uiterlijk van mams, het karakter van mams, nu ook de diagnose van mams. Terwijl ik met een scala aan emoties worstel variërend van schuldgevoel tot opluchting en alles daar tussen, gaat bij zoonlief nog net niet de vlag uit. Hij is ontzettend blij met zijn diagnose. Hij snapt nu waar zijn gebrek aan concentratie vandaan komt, zijn faalangst, zijn sociale miskleunen af en toe. Stroopt de mouwen op en is er van overtuigd dat het van hieraf aan beter wordt. Ondanks dat ik absoluut niet twijfel aan zijn kunnen, sterker nog; ik ben zijn grootste fan, twijfel ik wel eens aan onze maatschappij.
(Ab)Normaal
Want anders zijn dan anderen, niet “normaal” zijn (wat is dat eigenlijk?), is nog steeds niet altijd maatschappelijk geaccepteerd. Begrijp me niet verkeerd, ik snap best dat ADHD hebben je nog niet vreselijk abnormaal maakt, maar toch. Angst bekruipt me soms. Ikzelf heb een groep leuke collega’s om me heen die mijn ADHD volledig accepteren, vrienden die me er niks meer of minder om vinden en dus eigenlijk een omgeving die mij neemt zoals ik ben. En dat wil ik ook zo graag voor mijn zoon. Maar af en toe ben ik bang dat hij juist de mensen met vooroordelen treft, de mensen die hem willen veranderen, in een hokje willen stoppen waar hij niet in past. Hoe bescherm je je kind hiertegen?
Hulp bieden
Niet, dus. Het duurde even tot mijn man en ik tot het besef kwamen dat we hem kunnen steunen, bijsturen, eigenwaarde stimuleren en hem praktische zaken kunnen bijbrengen. Wij als ouders kunnen alleen hopen, en daarin verschillen we niks van ouders met kinderen zonder ADHD, dat wij ons kind de juiste basis hebben bijgebracht zodat hij op zijn weg kan om volwassen te worden. En dat hij leert dat ADHD maar een diagnose is, een label, maar dat dat hem niet definieert. Ik mag hierbij zijn hand vasthouden, maar alleen dat. Hij moet het zelf doen, met vallen en opstaan. Als een normaal kind, niet als moederskindje.
adhdvrouw 