(Don’t) break the chain!

Er zijn allerlei trucjes om jezelf als adhd’er te motiveren. Maar uiteindelijk zijn trucjes niet genoeg, ontdekten wij bloggers van ADHDvrouw.nl. Over hoe we onszelf motiveren, ook als de ketting even verbroken is.

Vroeger op de camping was ik gek op badmintonnen. Met mijn broer, mijn vader, een campingvriendinnetje, of eigenlijk met wie dan ook maar beschikbaar was. Campingbadmintonnen is geen competitiesport, maar juist een sport waarin je samenwerkt om één doel te bereiken: de bal zo lang mogelijk in de lucht houden. Het geluid van de racket die door de lucht zwiept, en dan met een klap de shuttle weer terugslaat, gevolgd door een tweestemmig ‘drie’ of ‘vijf’ of ‘zesentwintig’ of, als ze geluk hebben, ‘drieënnegentig’: ik word er nog altijd vrolijk van.

De bal in de lucht willen houden is een motivator van jewelste, en zelfs eentje die een bekende adhd-coach specifiek als strategie voor adhd’ers inzet. Jacqueline Sinfield schreef in haar populaire adhd-nieuwsbrief een handleiding hoe je jezelf kunt motiveren die ze ‘don’t break the chain’ noemde. Het werkt als volgt: je bedenkt welk doel je de komende maand wilt bereiken, en knipt dat doel vervolgens op in dagelijkse stappen. Als je meer wilt bewegen, kies je er bijvoorbeeld voor om elke dag een half uur te gaan wandelen; wil je gezonder eten, dan wil je bijvoorbeeld elke dag je broodje met kroket vervangen door een groene salade.

Dikke stift

Maar dan komt het belangrijkste: het printen van een lege maandkalender en het klaarleggen van een rode (of blauwe, of groene, of paarse) dikke stift waarmee je vervolgens elke dag een vinkje zet wanneer je je dagelijkse stap hebt gezet. Dat alleen is volgens Sinfield genoeg om een hardnekkig uitstellende adhd’er ineens een doel te laten bereiken.

En het werkt! Ik heb het zelf ondervonden. Want in februari wandelde ik plotseling elke dag een half uur door de wijk en voelde ik hoe mijn conditie elke dag beter werd. Totdat ik op een dag verkouden werd en echt even niet meer wilde, of kon. En toen klapte het hele boeltje in elkaar.

Desillusie

Don’t break the chain kan volgens mij geweldig werken, maar heeft ook één groot nadeel. Want even groot als de vreugde die je voelt als er geen vinkjesloos vakje in je kalender meer over is, is de desillusie die je voelt als je per ongeluk wél een keertje de ketting hebt verbroken. Als de shuttle op het natte campinggras is gevallen. Als je wél weer eens voor dat broodje kroket bent gezwicht, of, in mijn geval, als mijn wandelschoenen ineens een dag lang werkeloos in de kast hebben gestaan.

Ongegeneerd inkijkje

Dat merkten we ook hier bij Adhdvrouw.nl. Houd je vast: hier volgt een ongegeneerd inkijkje achter de schermen! Misschien kun je je voorstellen dat het af en toe best een klus is om met een team van springerige en enthousiaste, maar ook faalangstige en chronisch uitstellende adhd-dames twee keer per week een blog online te krijgen. Een tijd lang hielden we het ontzettend goed vol en zaten we in een positieve flow. Tot er een paar keer wat blogs tussen de mazen van het net vielen. Oh, wat hadden we het gevoel dat we faalden. Oh, wat was het moeilijk om weer een nieuwe ketting te starten.

Gewoon ontzettend leuk

Misschien is het je opgevallen dat er de afgelopen 2 weken geen nieuwe blogs zijn verschenen. Dat hoop ik tenminste, dat dat opviel: daar doen we het tenslotte voor, voor jou! Omdat we willen dat jij steeds opnieuw weer even dat glimpje van herkenning vindt. Omdat we willen dat adhd bij vrouwen nu éindelijk écht op de kaart komt te staan. Omdat we dat belangrijk vinden. En natuurlijk omdat we blogs schrijven ontzettend leuk vinden.

We hebben dan ook besloten om gewoon met frisse moed opnieuw te beginnen. Om onszelf niet te verliezen in dat faal-gevoel, maar gewoon weer te bedenken waarom we dit doen. Onszelf eraan te herinneren dat het léuk is om blogs te schrijven.

Piepjes en bliepjes

En dat is precies er mist als je je blind staart op trucjes als ‘don’t break the chain’. Dit soort trucjes werken op je externe motivatie: je wil iets doen, niet omdat het fijn of belangrijk is om het te doen, maar omdat er een lekkere beloning tegenover staat die je dopamineniveau eens even op zal krikken. Een vinkje met een paarse, rode of blauwe stift, of de piepjes en bliepjes van candy crush, of de confetti op je fitbit-horlogescherm als je deze dag genoeg stappen hebt gezet. Zo’n beloning heb je echt nodig als adhd’er, en ik ben blij dat ik dat soort trucjes ken. Maar het is niet genoeg. Alleen op extrensieke motivatie – motivatie van buitenaf – kom je er in mijn ervaring niet.

Intrinsiek gemotiveerd

Uiteindelijk gaat het erom dat je het leuk vindt te doen wat je doet, dat je het belangrijk vindt, dat het je voldoening geeft: dat je intrinsiek gemotiveerd bent. Omdat het gewoon heerlijk is het om met een zwiep van je racket de shuttle te raken, te voelen hoe je bloed sneller door je aderen stroomt tijdens je dagelijkse wandeling, of een hap te nemen van een frisse, groene salade. Of om de laatste zin te typen van een blog waar je best wel tevreden over bent.