Sinds een halfjaar heb ik met mijn ex een co-ouderschap voor onze dochter, die binnenkort vier wordt. Na de vier dagen in de week dat ik voor haar zorg ben ik meestal helemaal uitgeput van al die leuke dingen die we samen doen. Nou zijn mijn dochter en ik geen van beide stilzitters, en als ADHD’er werkt mijn rem niet al te best. Maar de reden dat ik over mijn grens ga is voornamelijk iets anders: schuldgevoel.
Het goede voorbeeld
Ik zie het als mijn grootste opvoedtaak om onze dochter te leren dat ze altijd zichzelf mag zijn. Zonder oordeel naar zichzelf, en zonder oordeel naar de buitenwereld. Maar juist in mijn huwelijk gaf ik daarin het verkeerde voorbeeld. Omdat we allang niet meer bij elkaar pasten liep ik elke dag op mijn tenen. Gelukkig zie ik ook dat we sinds de scheiding allebei beter in ons vel zitten. Daardoor gaan we beter met elkaar om en is er meer duidelijkheid, en ben ik ondertussen vooral trots op het voorbeeld dat we onze dochter geven.
Mama huilt
Waar komt dat schuldgevoel dán vandaan? Toen mijn dochter geboren werd, zat ik een paar maanden lang slecht in mijn vel. Twee jaar later kreeg ik een lichte depressie, en vorig jaar raakte ik burnout. Mijn dochter, kortom, heeft me vaker zien huilen dan mij lief is. En te weinig zag ze de spontane, vrolijke moeder die ik zo graag voor haar wil zijn.
Geen schande
Op slechte dagen baal ik hiervan en haal ik mezelf naar beneden. Maar op goede dagen, als ik mijn innerlijke criticus weet te sussen, zie ik iets anders. Dan zie ik hoe vrolijk, inlevend en open mijn kind is. En dat ik dat toch maar mooi voor elkaar heb gebokst. Mijn dochter, realiseer ik me dan, leert van mij dat het geen schande is te huilen en je emoties te tonen. En ze ziet dat ik er alles aan doe om er, ondanks mijn vermoeidheid, het beste van te maken.
Wijzend vingertje
Als ik mezelf weer eens naar beneden haal, herinner ik mezelf eraan dat ik niet wil dat mijn dochter een meisje met een wijzend vingertje wordt. En als ik zo graag wil dat mijn dochter leert niet te veroordelen, laat ik dan het goede voorbeeld geven en stoppen met dat vingertje naar mezelf te wijzen. Zo extra streng naar jezelf zijn is natuurlijk een ADHD-dingetje. Als zoveel ADHD-vrouwen werd ik vroeger dikwijls bekritiseerd en gepest, en vind ik het moeilijk om mezelf te vergeven. Maar wat geweest is is geweest. En bewustwording, daar begint de verandering en balans.
Dansen op tafel
Nu ik op het ombuigpunt zit en mezelf niet meer zo veroordeel, lach ik wel eens om mezelf. Want hee! Hoe leuk is dat eigenlijk, een moeder met ADHD! Dansen op tafel? Prima hoor. Tas pakken en spontaan naar het strand? Ja, kom op, pluk de dag. Alle handdoeken uit de badkamer en er een tent mee bouwen? Gezellig, ik doe mee!
Opruimen zonder zeuren
Je innerlijke kind zonder scrupules omarmen is zó’n mooie kant van ADHD. En ook de lastige kanten leren we samen aanpakken. Toen ik gisteren een momentje had van ‘Oh my, ik wordt chaotisch van mijn eigen chaos’, ging mijn dochter uit zichzelf flink mee opruimen zonder te zeuren. Ze mag veel, maar weet ook: als het klaar is, het klaar.
Geen vlieg kwaad
Ze is net zo sensitief als ik, legt een arm op mijn schouder als ik me niet lekker voel, zorgt elke dag voor hond en konijn en bouwt zelfs een takkenhuisje voor insecten – net als ik doet ze letterlijk geen vlieg kwaad! Ze geeft niet op als het nieuwe er af is, en heeft soms hele enthousiaste knuffelaanvallen naar vriendjes en vriendinnetjes . Wat ben ik dan trots! En tja… ook wel eens ongerust, want alles aanvoelen en naar je toe trekken is niet altijd even makkelijk.
Lichtpuntjes
Toch zou ik haar niet willen veranderen. Want als je voor zoveel dingen aandacht hebt, heb je geen aandachtstekort. Dan heb je juist aandacht voor al die mooie lichtpuntjes, klein maar o zo bijzonder, die het leven de moeite waard maken.
adhdvrouw 