Ik loop net met mijn dochter hand in hand naar de peuterspeelzaal. Ik werp een blik op mijn linkerarm en denk: “ojee toch, die tattoo heb ik echt in een opwelling laten zetten” (op heel mijn onderarm staat: love so hard and play life loud). Overigens vind ik de tekst nog steeds briljant, maar over het lettertype en de uitwerking had ik wat beter na kunnen denken.
Vanuit hier (iets met een druk hoofd, haha) moet ik denken aan een app gesprek met een vriendin. Over mijn ‘ongezonde’ moodswings. Drie dagen geleden helemaal vast aan het lopen, geen oplossingen zien, ’t uit willen schreeuwen en dit gevoel helemaal zijn, in plaats van dat het gevoel een onderdeel is. Een dag later kan ik weer zo goed als over-the-moon gelukkig zijn. Altijd al wel gehad, maar pak ‘m beet het laatste jaar neemt dit steeds meer toe (nu heb ik ook een soap serie jaar van jewelste gehad). Mijn vriendin zet me door haar optimistische reactie aan het denken.
Prikkelgevoeliger
Want er is eigenlijk een hele logische verklaring, voor stemmingswisselingen bij ADHD, naar mijn idee (hee, dat rijmt). Doordat je een stuk prikkelgevoeliger bent dan gemiddeld, hebben zowel de positieve als negatieve prikkels meer invloed op je. Wat dus eigenlijk een enorme kracht is, want alles wat positief is kan je over-the-moon blij maken, en wat mij betreft zie je ook de kleine dingen die sommige mensen niet eens lijken te zien: iemand op straat die vertederd kijkt hoe ik met mijn dochter loop, de onhandigheid van een andere moeder die praat tegen een juf die even langs komt tijdens haar burn-out, maar hoeveel liefde er in haar houding zit. Dat dus, en dat ZIEN geeft ook onwijs veel creativiteit en inzichten/oplossingen bij alle negatieve prikkels.
Drie dingen tegelijk
Nou, tot zover mijn posi-bui. Ik had net even geen inspiratie meer en ging van alle schoolfoto’s een leuke collage maken. Heb ik één of andere hocus-pocus lijst gekocht, zonder glas plaat. Heb ik de foto’s ook nog eens vastgeplakt met plakband, dacht enkel klein in de hoekjes zie je toch niet met glas ervoor (weinig geduld en drie dingen tegelijk aan het doen). Aaarghhhhhh, volgens mij ben ik begin vorig jaar onder een ladder doorgelopen.
Geen ramp
Bovenstaand voorbeeld is natuurlijk geen ramp, maar daarnaast lijk ik de enige heftige gebeurtenis na de andere mee te maken. Ik was zo trots op mezelf hoe ik bleef staan in alles, en ben zo boos dat ik weer een stukje ben teruggeduwd. Onwijs grensoverschrijdend bedonderd. Maar ook hier pak ik Racoon er maar weer bij. Het laatste stuk zal ook wel gaan tot ik ga (blijf) staan..
Muziek en vriendschap
En in de tussentijd: muziek (schijnt ook bewezen specifiek het ADHD brein te kalmeren) en vriendschap als het antwoord op alles. Als ik liedjes luister die belangrijk voor me zijn, val ik sneller en beter in slaap dan na het slikken van een temazepam. Voor elke stemming en gebeurtenis heb ik wel een nummer. Wat betreft vrienden, ik zou geen betere kunnen wensen. Vandaag voel ik me extra dankbaar voor de vriendin die weet dat ik maar moeilijk iets durf te vragen, en dat zij het dan maar zelf voorstelt, met liefde luistert en die net zo knuffelbaar is als ik.
adhdvrouw 