Stress en een hoofd vol kwakende kikkers

Sommigen noemen het een leerstoornis. Anderen een gedragsstoornis. Zelf noem ik het een stress-stoornis: AD(H)D. Want al zijn geen twee AD(H)D’ers hetzelfde, wat we allemaal gemeen hebben is dit: stress. Door een hoofd vol kwakende kikkers.

Ik kan het weten. Niet alleen heb ik al 49 jaar ADD, ik heb er zelfs mijn werk van gemaakt – van mijn ervaringsdeskundigheid met stress, wel te verstaan.

‘Mijn cortisol is te hoog!’

Toen ik als veertigjarige voor het eerst bij mijn sympathieke psychiater kwam, moest ik me nog behoorlijk bewijzen. Hij vond mij atypisch, want ‘de meeste AD(H)D’ers hebben weinig zelfinzicht’. Ik daarentegen vertelde hem exact waar ik last van had. Gebrekkig concentratievermogen, momenten van afwezigheid, vergeetachtigheid, knetterdruk hoofd, moeite met overzicht, slecht slapen en ‘mijn cortisol (=stresshormoon) is chronisch te hoog!’. Want ik – geboren veellezer en -denker op het vlak van psychologie en gezondheid – had het allemaal al zelf uitgeknobbeld.

Vat vol kikkers

Als zoveel lotgenoten had ik al een eindeloze zoektocht achter de rug naar een minder moeizaam leven. Ik ontwikkelde me van hooggevoelig kind tot depressieve tiener naar worstelende twintiger en dertiger. Wonderbaarlijk vind ik het achteraf, dat geen enkele arts of psycholoog ooit suggereerde dat ik weleens AD(H)D kon hebben. Van de dokter moest ik ontspanningsoefeningen doen en minder hooi op mijn vork nemen, of kreeg ik slaappillen mee om even bij te tanken. Van de psycholoog moest ik praten, één op één of in een groep. Niets schadelijks dus. Maar wel: dweilen met de kraan open. Want probeer maar eens te ontspannen of je aandacht bij een gesprek te houden als je hoofd een vat vol kwakende en springende kikkers is. Good luck!

Hangen en wurgen

Een leven met ADD is een leven op hangen en wurgen. Alles lukt net, met heel veel moeite. Of lukt niet. Of je begint er maar niet aan. Altijd moe. Overprikkeling ligt continu op de loer. Je stress-systeem staat altijd aan, want je ziet, hoort, voelt, proeft en ruikt alles. Je moeite met zaken waar een ander zijn hand niet voor om draait maakt je onzeker, en daarmee weer gevoelig voor angst. Chronische stress leidt op den duur tot klachten. Het leidt tot een hoge, soms pijnlijke, spierspanning, wat je zenuwstelsel ontregelt en daarmee dus ook het zelfherstellend vermogen van je lichaam.  Het ondermijnt je immuunsysteem: elk virusje pik je op. En met een beetje pech beland je zelfs in een burnout of depressie.

Kast vol supplementen

Ik zie ze regelmatig in mijn praktijk voor stress-, angst- en pijnreductie: vrouwen of mannen met een vat vol met kikkers op hun nek. It takes one to know one. Ze hebben klachten, zijn gestrest, worstelen met hun energiebalans. Vaak gaat een niet onaanzienlijk deel van hun inkomen op aan yoga, alternatieve therapieën en een kast vol supplementen. Of ze sporten zich helemaal suf. En alles helpt een beetje. Of niet. Sommigen redden zich, met wat vallen en opstaan en veel zelfspot. Bij anderen blijft het een worsteling. Het lijf werkt niet mee. De geest is moe.

Lachen ontspant

Als therapeut en coach ben ik terughoudend in wat ik zeg. Ik ben geen psychiater en niet iedereen zit te wachten op een etiketje. Dat respecteer ik. Meestal benoem ik wat ik zie als ‘prikkelgevoeligheid’ en geef ik wat tips. Alleen als ik merk dat iemand erg aan het zoeken en worstelen is, valt het woord AD(H)D wel eens. En zelden komt dat dan uit de lucht vallen. ‘Oh, ja, denk je dat? Mijn moeder/vriend/kennis heeft dat ook al eens gezegd…’ of ‘Ik heb me dat zelf ook al eens afgevraagd’. En dan vertel ik over mezelf. Over mijn hangen en wurgen en de zoektocht naar een minder stressvol leven. En dan wisselen we wat ervaringen uit en lachen we om onszelf en elkaar. Want dat kunnen we gelukkig als de besten. En lachen ontspant.