De heldin in de roman

Er was een tijd dat ik fanatiek op zoek ging naar een leuke partner via datingsites. Mijn ex-vriend zat er al lang en breed te speuren naar leuke dames voordat hij mijn ex was. Na de definitieve breuk zocht ik iemand, afleiding in de vorm van ‘de perfecte man’, om die breuk te kunnen verwerken. Ik kwam erachter dat veel mensen online op zoek waren naar wat spanning naast hun vaste relatie. En vooral kwam ik mezelf tegen. Voor een vrouw van in de veertig kon ik kiezen tussen vreemdgaande mannen, verstokte vrijgezellen, gescheiden mannen en een enkele weduwnaar. De realiteit kan hard aankomen in een droomwereld waarin iedereen de rol van ‘de prins op het witte paard’ wil spelen.

 

De aap uit de mouw

Ik deed mee met de rest. De meest voordelige foto’s plaatsen, vreselijk bewerkt natuurlijk, met duckface. Ik schreef leuke verhalen over mezelf en hoe prachtig mijn leven eruit zag. Dat kan ik wel, leuk schrijven. Bij een date in real life viel het dus natuurlijk meestal ontzettend tegen, voor zowel mij als voor mijn date. In het begin was ik heel eerlijk hoor. Maar dat leverde weinig aandacht op. Wat ik ook plaatste, er kwamen regelmatig nogal vreemde figuren op me af. Ik heb ongeveer een half jaar lang berichtjes over en weer gestuurd met een man die in de loop van de tijd, heel af en toe een verontrustend feit over zichzelf onthulde. Dat hij bijvoorbeeld een ongeluk had gehad en verlamd was vanaf zijn middel. Dat hij littekens had. Dat hij door dit alles vreselijk dik was geworden. En nog probeerde ik zonder succes met hem af te spreken. We konden het online zo goed vinden… Uiteindelijk kwam de aap uit de mouw. Ik vroeg hem: “ben je eigenlijk wel vrijgezel?” Zijn ontwijkende antwoord: “wat denk jij?” deed mij half om half beseffen dat het ‘ongeluk’ inderdaad een vaste partner op de achtergrond was. Na dat bericht heb ik het erbij gelaten en het contact verwijderd.

 

Een ‘ongelukje’

Een grappige man, met een heerlijk gevat gevoel voor humor, bleef maar zeggen dat hij zich niet kon voorstellen dat een zo mooie vrouw als ik een lelijke klootzak als hij was, wilde leren kennen. Bij ons eerste afspraakje, in het begin van de middag, viel het me op dat hij geen voet recht voor de ander kon neerzetten. De lodderige ogen verraadden dat hij zich wellicht ‘wat moed had ingedronken’. Het was echt geen lelijke man, echt! Bij de tweede afspraak was hij weer dronken. Het was nog ochtend. Ik ging ervan uit dat dit best een probleem kon zijn en nam afscheid. Na anderhalf jaar daten via internet werd ik echt erg verliefd op een knappe, lange man. Het klikte enorm tussen ons. Weer was het iemand die steeds de boot afhield en niet wilde afspreken terwijl hij toch redelijk vaak zei in de buurt te zijn. Om erachter te komen wat er met hem gaande was, ontpopte ik mij tot een ware Sherlock Holmes. Ik vond hem in een document bij de kamer van koophandel, zijn adres en op datzelfde adres in de online telefoongids ook de naam van een dame. Juist, meneer woonde samen. Hij noemde haar ‘huisgenoot’ maar na verloop van tijd raakte zij in verwachting van hem. Een ‘ongelukje’ volgens hem.

 

Rivale

Mijn avonturen online gingen uiteindelijk zover dat ik een andere identiteit verzon om erachter te komen of een man mij zou belazeren met mijn alter ego. Dat deed hij dus. Uiteraard. Ik kwaad en hij kwaad op mij omdat ik hem voor de gek had gehouden. Dat was echt wat voor mij. De kat op het spek binden en dan kwaad worden omdat hij eraan ruikt. Op het moment dat ik een poging deed om een boek te schrijven over mijn romantische belevenissen, trok ik een paar onthutsende conclusies. Ten eerste zijn de meeste mensen op datingsites niet op zoek naar een vaste partner. Zij willen keuzemogelijkheden. Op het moment dat je de gelegenheid krijgt om potentiële partners te rangschikken op een wensenlijst van allerlei uiterlijke en innerlijke eigenschappen, zijn het vooral de mogelijkheden die je kwijtraakt door te gaan schiften. Ten tweede, en dit is heel persoonlijk, kwam ik tot de ontdekking dat ik in de roman van mijn leven niet de heldin was maar de rivale. Dat personage dat tegen de heldin zegt “hij komt steeds weer bij mij terug…” en maar niet beseft dat hij haar juist steeds weer verlaat. Altijd en eeuwig nummer twee. Die rol had ik als onzekere vrouw met ADHD geleerd te spelen.
 

De eerste plaats

Terwijl ik mannen via datingsites ervan probeerde te overtuigen om hun partner maar eens te waarderen en te proberen om hun relatie nieuw leven in te blazen, leerde ik Peter kennen bij een fotosessie in Utrecht voor het boek Hyper Sapiens van Sandra Kooij en Suzan Otten Pablos. Om er niet veel later achter te komen dat deze man drie bushaltes bij mij vandaan woonde. Op het moment dat onze foto’s werden gemaakt, hadden wij nog geen woord met elkaar gewisseld. Hij was gescheiden, dus werd ik eerst voorzichtig vriendjes met zijn hond op Facebook. Toen hij duidelijk liet weten dat ik de tweede werd die de eerste plaats in zou nemen in zijn leven, heb ik hem pas gezoend. Anderhalf jaar later zijn we getrouwd. Dat boek, die roman, heb ik nooit afgeschreven op papier, maar in het echte leven is het een prachtverhaal. En dat boek is pas uit wanneer ik mijn ogen voorgoed sluit. Nu durf ik de heldin te zijn. Dat heeft hij mij geleerd.