Insomnia

40 was ik toen ik mijn diagnose kreeg. Na een leven van ‘anders’ voelen. Ik had het gevoel dat alles mij meer energie kostte dan anderen, dat ik altijd harder moest werken om dingen te bereiken. En ja… dat klopte dus. ADHD van het overwegend onoplettende type, oftewel ADD, luidde het oordeel. Dat had ik zelf ook al uitgevogeld.

Al zolang ik mij kon herinneren had ik wat ik ‘absences’ noemde. Veelvuldig even wegdromen terwijl je midden in een gesprek, les, boek, tv-programma of waar dan ook zit. Heerlijk in je eigen bubbel. In het geval van een gesprek wel een beetje onhandig, want uh… wat had ik gemist? Maar goed, daar word je steeds handiger in. En bovendien ben ik best slim, dus even opletten en een controlevraag stellen en hoppa, ik kon zelf wel invullen wat de strekking van het gemiste was.

Pammetje

Vervelender waren mijn knetterdrukke hoofd, moeizame energiebalans en slechte in- en doorslapen. Vooral dat laatste sloopte me. Het begon toen ik 17 was, nam extreme vormen aan in mijn 20’er jaren (drie weken achter elkaar zo goed als niet slapen was geen uitzondering) en duurde voort tot mijn toen nieuwe vriend  op mijn 38^ste van mij eiste dat ik ‘er wat aan ging doen’, want ik scheerde voor de zoveelste keer in mijn leven langs de conditionele afgrond. Geen pammetje ter wereld wist mij naar Morpheus te krijgen. Na een tip van een – naar later bleek – eveneens ADD-nichtje bracht een antidepressivum uitkomst.

Schaapjes tellen

Een laatste redmiddel, want uiteraard had ik in de loop van mijn leven alle denkbare remedies geprobeerd. Van schaapjes tellen, warme melk, lavendelolie op mijn kussen, tot yoga, ademtherapie, ontspanningsoefeningen, hypnotherapie, acupunctuur, energyhealing, meditatie en ettelijke tientallen voedingssupplementen. Gelukkig was ik niet alleen in mijn misère. Mijn oma, oud-tante, twee tantes, twee nichten en mijn vader gingen mij voor in slapeloze nachten. En waarschijnlijk was slecht slapen niet het enige dat wij deelden. Ongeveer 50% van de
AD(H)D’ers lijdt aan een slaapstoornis.

Aanrommelen

Na mijn diagnose stapte ik over op Strattera. Want hé, ik was niet depressief, ik had AD(H)D! Ik voelde me er okee bij, maar mijn slaap werd nooit meer wat hij met paroxetine was. Je moet wat over hebben voor erkenning. Na een jaar of zes nam de werking van de Strattera af. Ik kreeg het gevoel dat de voordelen niet meer opwogen tegen de nadelen. Er volgde een periode waarin ik met wisselend succes aanrommelde met natuurlijke middelen. Geweldig werd het niet, maar ik viel tenminste niet om. Wel ontwikkelde ik een chronische kaakontsteking en een allergie.

Faalhaas

Met een vermoeid lijf lukte genezen moeizaam, laat staan dat ik de puf had om mijn inmiddels eigen praktijk in stressreductie uit te bouwen. Wat een duivels dilemma…. Ging ik trouw blijven aan natuurlijke remedies (en mijn leven op halve kracht draaien) of zou ik toch maar weer naar Big Pharma grijpen? Ook al voelde ik me een faalhaas – ik, specialist in stressreductie! – de chemie won.

Not me!

Misschien ontdek ik nog eens een biologisch ei van slaap-columbus, dat voor mij werkt. You never know. Maar voor nu kies ik voor mijn rust en stabiliteit. Want ik weet twee dingen zeker: dat ik leef om mijn potentieel te benutten en dat ik niet mijn vader achterna wil. Mijn lieve vader, die ieder chemisch hulpmiddel weigerde, braaf elke avond zijn ontspanningsoefeningen deed en op zijn 59-ste een herseninfarct kreeg. Toentertijd was er weinig bekend over de schadelijke effecten van chronisch slaaptekort. Inmiddels weten we dat te weinig slaap naast veroudering, hersenkrimp en een substantieel groter risico voor ongelukken de kans op een hart- of herseninfarct schrikbarend doet toenemen. En daarom zie ik mijzelf voorlopig veroordeeld tot een pil die de naam heeft een enkeling tot (zelf)moord aan te zetten. Not me! Ik slaap de slaap der onschuldigen. Goddank!