Geen puf, geen zin

De afgelopen week ben ik niet vooruit te branden. Ik ben moe, heb eindeloos lang nodig om een taak op te starten en heb mijn kop er niet bij. Is het de post-vakantieblues, bijkomen van een fikse verkoudheid of een ‘gewone’ ADHD-dip? Ik weet het niet, maar ik ben er wel klaar mee.

Uitstellen als een baas

Ik hoef jullie niet uit te leggen dat ik in zo’n week werk kan uitstellen als een baas. Ik ga ervoor zitten, heb de juiste documenten op mijn laptop openstaan en doe vervolgens alles behalve datgene wat ik me heb voorgenomen. Een kopje thee maken, research doen voordat ik begin, mails lezen en dan heb ik wel een pauze verdiend om even te Facebooken of lunch te maken. Dat zonder dat ik ook maar een letter heb geschreven aan het stuk waar ik mee bezig wilde zijn. Wat een ramp! Het stellen van deadlines helpt, dus toen een vriendin appte of ik om 13.00 uur in de stad een kopje thee wilde doen ging ik als een speer aan de slag. Een uur om af te maken waaraan ik vakkundig urenlang niet was begonnen, het lukte zowaar. Kijken of ik mezelf vandaag weer kan motiveren door een deadline te stellen, want ik ben het uitstellen echt wel weer meer dan zat.

Moe zonder aanleiding

Het vervelende in zo’n week is dat de vermoeidheid flink de kop opsteekt. Ik ben krap een week terug van vakantie en heb een flinke verkoudheid achter de rug, toch denk ik dat het mezelf in de weg zitten ook flink wat energie vreet zonder dat ik het doorheb. Het voelt alsof ik moe ben zonder aanleiding en dat kan ik altijd lastig accepteren. Deze week probeer ik er een beetje aan toe te geven. Voldoende slapen, op tijd stoppen met werken, pauzes nemen en voldoende ontspannen gaan hier vast bij helpen. Het resultaat is er nog niet, maar juist nu is het belangrijk om de balans te houden. Niet stil zitten, maar ook niet doordraven. Hopelijk neemt de vermoeidheid dan vanzelf af!

Concentratie laat het afweten

Het concentratievermogen piekt niet echt in zo’n week. Wanneer ik eenmaal bezig ben dwaal ik binnen no-time af. Ik moet mezelf er steeds weer met de haren bijslepen om te zorgen dat wat ik doe ook af gaat komen. Lijstjes maken en taken opbreken helpt wel, dus dat probeer ik steeds te doen. Per alinea een mini-pauze is oké, maar tot die tijd moet ik bij de les blijven van mezelf. Gek dat zelfs datgene wat me het makkelijkste af zou moeten gaan nu een strijd is geworden. Ik probeer mezelf niet gek te maken en elke keer weer opnieuw te beginnen, maar het is lastig om de moed erin te houden. Ik kan dit, heus!

Eruit krabbelen

Soms heb ik een week waarin het gewoon even niet wil. Geen puf, geen zin en alles gaat stroef. Leuk is anders, maar ertegen vechten heeft geen zin. Accepteren dat het nu even zo is, taken opknippen en doelen bijstellen maakt al een hoop uit. Mezelf positief stimuleren helpt ook, want van in de put zitten ga ik niet wijzer worden. Gek genoeg vind ik in zo’n week het contact met anderen vaak lastig, maar is dat ook precies hetgeen wat me eruit trekt. Een kopje thee met een vriendin, een leuke serie kijken met mijn man, een gesprek voeren over een mogelijke nieuwe opdracht, het geeft weer nieuwe energie! Dus vandaag stel ik mezelf een deadline, schuif ik taken die niet vandaag hoeven door naar morgen, ga ik langs bij een vriendin en probeer ik tevreden te zijn met wat lukt. Dan begin ik volgende week hopelijk weer met nieuwe energie!