Drive, overdrive en overdrijven

Ken je dat ook, de kracht en de onmacht van energie en enthousiasme? Als je begrijpt wat ik bedoel? Je barst van de energie, je barst van het enthousiasme en samen versterkt het elkaar. Ik doe er regelmatig mijn voordeel mee en ik heb er regelmatig last van. Het bouwt zich langzamerhand op. Van de figuurlijke vierde, naar de vijfde en dan naar de zesde versnelling.

Ferrari

Zo heet de training, waar mijn kind niet voor in aanmerking kwam. Ferry Ferrari. Een metafoor om inzicht te geven wat er gebeurt, de versnelling, welke situaties er kunnen voorkomen en hoe je weer kan terug schakelen. Ik vind de metafoor prachtig. Rode Ferrari’s. Vormgeving, kracht en snelheid. Net zoals een zwarte Porsche. Maar ook ben ik nu uiterst tevreden met mijn Polo met turbo. Ik dwaal af. Al jaren rijd ik te hard. En vind mijn moeder het zonde van de boetes. Maar die accepteer ik gewoon, want te hard rijden krijg ik nou eenmaal moeilijk uit mijn systeem.

Te hard rijden kent natuurlijk een oorzaak. En ik ken ze allemaal. En hoewel ik hard mijn best doe, om de oorzaken voor te hard rijden te verminderen, het blijft een onmogelijke taak. Te veel tegelijk doen en te laat vertrekken. Op het laatste moment nog wat doen en geen realistische tijdsinschatting maken. De reisduur onderschatten. Het enthousiasme van een leuke afspraak en dan in de flow het gaspedaal raken.

Gedreven

Drive, drijfveren, overdrijven. Zomaar een mooi klinkend rijtje. En helemaal op mij van toepassing. Eind november en begin december bemerkte ik het weer. Heel veel administratieve last, door de beëindiging van mijn arbeidsovereenkomst en de aanvraag van WW. Mooi en veel vrijwilligerswerk, natuurlijk kinderen en huishouden, netwerk-afspraken. Interessante, aantrekkelijke afspraakjes en ook nog willen dansen voor de ontspanning. Ik zat vol op in de overdrive. Ik neem het dan net nog wel waar, maar het een halt toe roepen is heel erg lastig. Het was gewoon allemaal leuk, nodig en verplicht. Tot het besef kwam dat de feestdagen weer voor de deur stonden.

Dit jaar zou ik nou eindelijk eens – als werkzoekende – deze relatief rustig kunnen doorlopen. Maar, besefte ik begin december, dan moet ik wel gas terug nemen. Dat deed ik, wijs, dan ook. En dat kostte me echt twee weken om weer tot een normaal tempo te komen. Het tempo dat heel veel mensen gewoon vinden. Doodgewoon. Het is me gelukt, een relatief rustige Kerst en Oud & Nieuw te vieren. Maar dat kostte wel het nodige besef en keuzes maken.

Oranje

Inmiddels is het voorjaar in zicht en was het zomaar alweer voorjaarsvakantie. Nu al? En ik besefte dat ik weer in dezelfde cyclus zat. Mijn motortje vol enthousiasme en energie heeft de pk’s van een Ferrari. Die drive en die overdrive dat ben ik. Vorige week had ik bijna een moment van wanhoop. Het verminderde gebrek aan controle, focus en overzicht. Verkeerslicht op oranje. Dat verkeerslicht is overigens een middel dat ik vond, toen ik zelf online op zoek ging naar ondersteuning voor mijn kind. Het hangt geplastificeerd in het toilet. Groen is comfortabel, onbewust en oké. Oranje vraagt om afremmen en keuzes maken. Rood is stoppen, gewild of ongewild. Geëscaleerd als je niet op tijd bent.

De wanhoop was een klein moment. Het rode kwam regelmatig voor, enkele jaren geleden. Ik kan heel vaak lekker doorrijden, gassen. En die enkele keer oranje is helemaal niet zo erg. Ik rijd echt wel te hard, maar meestal rijd ik door…