Mijn normale stijl is doorgaan in stilte tot het bittere eind. Zelf doen, zelf ontdekken en vooral niet om hulp vragen. Eigenwijs? Ja! Ontzettend. Het hele scherpe randje is daar inmiddels wel vanaf. Hulp kan best handig zijn, zo op zijn tijd. Toch merk ik dat ik er altijd net iets te laat om vraag. Als het eigenlijk al te laat is. Net. Of heel erg enorm te laat. Niet omdat ik vragen om hulp zie als een teken van zwakte. Dat is het niet. Het is mijn comfortzone om dingen alleen te doen en om alleen te zijn. Ik ben nieuwsgierig naar hoe het nou zit in mijn brein. Waarom is om hulp vragen een dingetje?
Niet mijn natuur
Het zit voor een gedeelte ‘hard wired’ in mijn brein. Doorgegeven via bijzonder koppig en eigenwijs DNA aan beide kanten van de familie. Eigenlijk is iedereen in mijn familie stronteigenwijs en introvert. Ooms, tantes, grootouders, neefjes en nichtjes. Bij iedereen herken ik dezelfde trekjes. We zijn graag op onszelf en doen dingen op onze eigen manier. Als er zaken spelen waar we mee zitten, hebben we meestal genoeg aan een à twee personen om bij te spuien. Verder dragen we de dingen des levens in stilte. Zonder er al te veel woorden aan vuil te maken. Op zich is daar niks mis mee. Het wordt wel een aandachtspuntje als je te lang door ploetert zonder om hulp te vragen en daardoor in de problemen komt. Problemen die dus simpel voorkomen hadden kunnen worden. Door bijvoorbeeld om hulp te vragen. Dat heb ik dus de harde weg geleerd toen ik in een burn-out terecht kwam. En zelfs dan voelt het stroef en ongemakkelijk en moet ik de hulpkreet echt uit mijn tenen halen.
Uit mijn comfortzone
Uit mijn comfortzone stappen betekent op het moment voor mij de wereld in gaan. In contact met andere mensen en de maatschappij voel ik me een buitenstaander. Ik heb geleerd hoe ik dat verbloem. Het voordeel is dat mensen niet weten dat ik anders ben. Het nadeel is dus dat bijna niemand doorheeft hoe lastig het voor mij is om een gesprek te voeren, waar meer dan vier mensen aan deelnemen. Ik ben na zo’n avond of dag echt kapotmoe! Of ik merk dat ik defensief word tijdens een gesprek omdat ik echt half uit elkaar klap van alle prikkels. Toch blijf ik mezelf aansporen om eruit te gaan, ook al ben ik liever thuis. Want ik vind het echt oprecht gezellig om met vrienden af te spreken. Mijn meanderende tocht naar herstel brengt me af en toe ook buiten comfortzone. Zo moest ik wel om hulp vragen toen het echt niet meer ging anderhalf jaar geleden. Toen heb ik ervaren hoe fijn het is om opgevangen te worden. Hoe fijn het is dat er iemand een heel uur alleen maar naar jou luistert en die je met zachte hand in contact brengt met de oplossingen die je al in je hebt. Ondanks die goede ervaring blijft om hulp vragen een dingetje.
Hulp gevraagd!
Dus toen ik een tijdje geleden het nummer draaide van ADHD Centrum, deed ik dat een beetje onder interne dwang. Kom op. Doe het nou. Bel nou. Mijn hart ging tekeer, want ik voelde een berg weerstand omhoog komen van heb ik jou daar. Hallo adrenaline! En een eigenwijs stemmetje in mijn hoofd zei: ‘Dat hoeft niet, je kunt het zelf wel’ Bijna had ik geen afspraak gemaakt. Maar in het kader van je bent nooit te oud om te leren en stap eens uit je comfortzone, heb ik toch het gesprek gevoerd en een afspraak gemaakt. Morgen. Dus ben ik best een beetje trots op mezelf. Ben benieuwd hoe het gesprek gaat morgen!
adhdvrouw 