Pillenpesterij

Een beetje een onaardige titel, maar geenszins zo bedoeld. Wel even om  het onderwerp scherp te stellen. Niet om mensen of pillen te veroordelen. Juist niet! Want de mening uit onwetendheid over ADHD-medicijngebruik en de veroordeling erover. Drugs, gif. En “iedereen” die maar een beetje druk is, krijgt “zomaar” het label – de diagnose – ADHD. Die veeg ik met een grote zwaai van tafel. Inlevingsvermogen en meelevend zijn is mooi, maar ervaren is geheel wat anders. Dat geldt ook voor andere gezondheidsproblematiek of beperkingen.

Specialisten

Naast de cognitieve training en educatie start je tegelijkertijd en hoopvol met medicatie. Ik weet niet of dat voor iedereen geldt en ik weet niet of het een automatisme is. Bij ons thuis in ieder wel. Je gaat naar een instelling waar de expertise huist. Waar zorgverleners zich hebben gespecialiseerd en zich er hun werk van hebben gemaakt. Op de achtergrond weet je dat er ook handboeken (DMS) en protocollen spelen. Maar daar maak je je niet druk om. Want je wilt beterschap, hebt een zorgvraag en er is een zorgaanbod.

Medicatiegroep

Je krijgt een dosering en een een-op-een-gesprek. En een checklist voor de bijwerkingen – oh, ik mis daar de invloed van omgevingsfactoren! – en komt in een medicatiegroep. Ongeveer zeven cliënten en een uur de tijd. Soms valt het onder werktijd en baal ik als een stekker. Reistijd, werktijd en effectief zeven tot tien minuten spreektijd. Lastig. Wat ik nog moeilijker vind ik het horen van de verhalen van de anderen. Het gaat om de leereffecten en de inzichten. Maar soms ben ik gewoon geschokt. De worsteling van de mensen met het leven en de medicatie. Niet dat ik ervan moet huilen, maar het doet me verdriet. Effect of hulpeloosheid zonder medicatie. Narigheid van de bijwerkingen. Ik hoor over baanverlies, verbroken relaties, gebroken gezinnen. Bovenop mijn eigen dingen, die ik heb als alleenstaande moeder met kind, met beiden ADHD. Het helpt me dus niet. Integendeel. Mijn vraag om het medicijn individueel te bespreken wordt spaarzaam tegemoet gekomen. Zo kunnen meer mensen tegelijkertijd worden geholpen is het idee. Tja.

Medicatietoets

Het meten van gewicht, lengte en het toetsen van de bloeddruk. Dat heeft niet altijd de volle aandacht. Zowel bij mij als bij mijn kind. Twee instanties, wel in hetzelfde pand. Wel dezelfde ervaring. De bijwerkingenlijst is een lastig dingetje. Want op tijd je medicatie innemen. Opeens veel vragenlijsten, bij de intake en bij de voortgang, voorgeschreven door de zorgverzekeraar. Waar ook geen interventie op plaats vindt, begreep ik na mijn vraag. (Iets met bureaucratische verplichtingen). We gingen van laag, naar hoger en hoger en weer terug. Van kortdurend naar langdurend en ik zelf nog een keer van metylfenidaat naar dexafetamine. De bijwerkingen werden instemmend aangehoord, maar of ze ook juist werden beoordeeld? Een holistische aanpak was er niet, ook niet in een verwijzing. Ik bemerkte dat ik dat voor eigen rekening moest nemen. Ik voelde mijn gezondheid en welzijn achteruit gaan. En ik kon er niet de vinger op leggen, noch het omkeren. Na anderhalf jaar voelde ik mezelf een zwakkere versie van mezelf. Als ik, als moeder, als werknemer. Zo wil ik niet oud worden. Tweemaal werd er zorgelijk gekeken en gezegd dat “dat vervelend was”. En zo ging ik weer naar huis. Ik zag het figuurlijke ravijn  – overspannenheid – voor me. Besloot te kiezen voor een andere locatie en andere behandelaar. Acupunctuur – verplicht stil liggen – en een verre vakantie om op te laden. En nog later om geen medicatie meer te gebruiken. Ben ik, blijkt, een van de weinige waar chemische onrust wordt toegevoegd aan natuurlijke onrust. 

Tweede keer

Zoonlief wordt wel rustiger maar krijgt geen verhoogde concentratie door de medicatie. Doordat hij geen, weinig psycho-educatieve en cognitieve training, kwestie van behandelaanbod, sudderen we een beetje door. Door een samenloop van omstandigheden belanden we in een intern traject van school. Eindelijk krijgen we wel, meer en meer juiste ondersteuning op hoe je beter de juiste dingen kan doen, focussen  en keuzes maken. Een kind en soms teamgesprekken met wel vijf volwassenen. Opnieuw komt de medicatie ter sprake als (aanvullende) “oplossing”. Het raakt me diep! Ik sla hier het traject met andere hulpverleners even over. Uiteindelijk zijn we met hulp van de huisarts tot de conclusie gekomen, dat het echt niet werkt voor hem. Met diepe voldoening en tevredenheid, ben ik gerust gesteld. Vanuit de hulpverlening komt de twijfel daarover weer even stevig om de hoek kijken. Hoe sterk moet je jezelf verdedigen. 

Ik betwijfel geen medicatiegebruik. Want ik ken ook mensen die er baat bij hebben. Maar wat me nog zorgen geeft is, dat je bij een andere keuze, wel heel stevig in je schoenen moet staan. En zorgen dat je serieus gehoord wordt! Dat vind ik ernstig…..