Andere keuzes!

Een nieuwe bladzijde in mijn leven en ik kijk noodgedwongen terug. Er bestaan namelijk in mijn leven een aantal belangrijke momenten. Keerpunten, die ik mij duidelijk herinner. Natuurlijk was ik anders, ook al wilde ik gewoon zijn. Hoewel ik ook niet precies wist wat gewoon was. Ik voelde dat ik anders was. Ik groeide op in een anders dan gemiddeld systeem.

Ik was bijdehand en nam de wereld waar. Filterde waar ik blij van werd en van wat niet. Ik zocht naar wat mij blijdschap gaf en naar wat niet. Ik zocht buiten, wat ik binnen niet kon vinden. Altijd makkelijk en open in contact, onbevangen en ontwapenend, ontdekte ik. Thuis zorgde ik en deed ik, gedroeg ik mij, zocht ik naar wie IK precies was.

Ik wilde anders dan wat ik zag

Maar toch eigenzinnig en niet zomaar met de menigte. Soms zoekende, stond ik echter voor wat ik vond. Altijd knokken zonder dat ik het zelf echt te weten. Nooit bang of angstig, ging ik gewoon. Een scherp gevoel voor wie ik kon vertrouwen en dankbaar voor wat mij werd gebracht. Geen hoogvlieger op school totdat ik ontdekte wat mijn interesse had en ik ging als een speer. Ik oogstte enkel maar lof en had geen tijd te voelen. Zo goed in redenatie en iets met intuïtie. Leerde ik steeds meer te benoemen van het waarom en wie ik was. Altijd met een lach en een enorme veerkracht. Zelfstandiger dan menigeen om mij heen.

Mijn eerste echte baan en een vast contract had ik al snel. Door mijn openheid, spontaniteit, invoelendheid kwam ik makkelijk aan mijn stages en bijbaantjes. Ik was al ervaren toen ik mijn hbo had afgerond, met goede cijfers en verschillende bijnamen, had ik mijn papiertje op zak.

Ik ging als een trein en kon de hele wereld aan. Een groot gevoel voor onrecht en ontzettend doelgericht bouwde ik mijn leven op. Een kluns in de de liefde omdat ik zo graag lief gevonden wilde worden. Maar te eigenzinnig om iemand echt nodig te hebben.

Alles vol overgave

Leerde ik mijn man kennen en kon ik alles aan. Wat had ik nu eenmaal niet al overleefd! Ik ging wel en zorgde voor alles en iedereen, soms gewoon op handen gedragen en met zeer veel respect benaderd door waar ik was. Vergat ik echt te voelen, wat het ooit toch allemaal deed met het persoontje en het kind dat ik was.
Op mijn werk gaf ik alles. Net zoals in mijn privé beleefde ik alles met volle overgave en ging ik met alles waar ik in geloofde. Moeilijk te remmen kwamen er soms tranen als ik even stil zat. Ik leerde me echt helemaal overgeven aan een ander mens. Ik had mijn angsten en mijn pijntjes maar ook mijn hartstocht en mijn plezier.

Kreeg ik kinderen, eerst een en toen de tweede. Kon ik alles en werkte ik altijd veel en hard en deed ik niet aan ‘beetjes’. Altijd onderweg, aan het kolven en ontwikkelen dacht ik, dat ik alles wel kon. Vond ik alles leuk en begreep ik alles, dacht ik aan alles te kunnen voldoen.

Verloor ik mijn oma, mijn tweede moeder, een stukje veilige haven was niet meer. Dook ik erin en gaf ik alles. Mijn werk, in onzekerheid dook ik erin en vocht ik, terwijl ik ondertussen zocht naar de innerlijke rust. Ik vond alles leuk en alles belangrijk. Brokkelde er steeds meer zekerheid en alles af. Mijn energie, mijn ideeën, mijn creativiteit glipte langs mij heen. Ik probeerde te redden maar wist niet meer hoe.

Stortte ik in

Nu drie jaar later blik ik terug en ben zo klaar met het racen en het vliegen tegen de klok. Ben ik nu zo toe aan rust. Zie ik wat er is gebeurd en wat ik al die tijd heb gedaan. Mijn prikkels en mijn ego achterna om maar niet te voelen en mijn angsten aan te gaan.

Ik hoef niet meer te presteren of te kunnen wat ik ooit allemaal kon. Ik kan genoeg en heb genoeg kwaliteiten maar zonder rust is het een puinzooi en red ik het niet meer. Ik moet zijn waar ik hoor te zijn, bij mijn gezin en dat wat mij daadwerkelijk  blij maakt.

Ik kan niet meer overmatig organiseren en plannen op 100 vlakken tegelijk. Ik hoef dat ook niet meer omdat mijn kinderen er geen enkele boodschap aan hebben, aan hoe ik in de wereld daarbuiten was. Hoe flexibel, open minded, hoe goed en ervaren, empathisch en doortastend en wat al niet meer.

Ze hebben mij nodig en ik hen. Ik heb de directe mensen om mij heen nodig en dat wat mij daadwerkelijk gelukkig maakt. Ik heb niet meer alles nodig, daar waar mijn enthousiasme, openheid en ego mij brengt. Ik ga voor het eerst van mijn leven echt in de structuur, hoewel ik daar altijd zo onwennig en tegen ben geweest. Omdat ik gewoonweg simpelweg niet anders wist.

Mijn hoofd, mijn adhd, mijn ervaring in het leven maakt dat ik nu pas echt weet dat ik rust wil. Ik kan niet alles pakken. Het komt goed en dat voel ik aan alles. 2107 wordt mijn jaar en dat van de mensen om mij heen.