Als kind was ik best gevoelig voor suikers. Als ik tijdens een verjaardagsfeestje een rolletje gekleurde mentos kreeg, dan was dat voor mijn ouders goed voor uren stuiterplezier. Als de suikers (of kleurstoffen, of E-nummers) eenmaal uitgewerkt waren, dan was ik bekaf en had ik hoofdpijn. Toen mijn ouders eenmaal doorhadden dat het die snoepjes waren waardoor hun dochter grenzeloos druk deed, werden deze snoepjes tot puur vergif verklaard. De kasten lagen nooit vol met snoep bij ons in huis, tot groot verdriet van mijn zusje en mij. Waar andere kinderen met zakken vol snoep naar het zwembad gingen, kregen wij rozijntjes mee. Of worteltjes.
Guilty pleasure
Eigenlijk ben ik nog steeds ben ik wel gevoelig voor suikers, moet ik schoorvoetend toegeven. Ik kan er ernstig naar verlangen, maar wordt er ook bekaf van. Snoepjes nog niet eens zo zeer, maar cola… Dat is mijn guilty pleasure. Mijn zoon van bijna tien mag in het weekend ook wel een glas frisdrank. En blijkbaar heb ik het stuitereffect ook doorgegeven aan hem, want van cola gaat hij allemachtig stuiteren. Je kunt gaan aftellen… drie….twee….een… en GAAN! Cola drinkt hij dan ook zelden. Maar dit is echt niks vergeleken bij een niet nader te noemen sportdrank. Mijn zoon voetbalt en een aantal jaren geleden was hij na een wedstrijd wat moe. Mijn man en ik stonden nog in de kantine en bestelden voor hem een flesje sportdrank. Dat zou hem vast wel oppeppen. Nou, dat hebben we geweten….
Suikerstress
Bij thuiskomst wilde mijn zoon even op de bank liggen, want hij was nog steeds een beetje moe. Het flesje sportdrank was inmiddels leeg en na vijf minuten liggen begon hij als een opwindpoppetje te stuiteren. Hij speelde de hele voetbalwedstrijd na in de woonkamer, dook over de bank heen, hield een kussengevecht met zichzelf en viel daarbij van de bank af. En hij viel hard. Mijn man en ik sprongen verschrikt op, maar kindlief verblikte of verbloosde niet en stuiterde verder, inclusief blauwe plekken. Het was bijna beangstigend. Opeens begreep ik mijn ouders volkomen. Geheel in familietraditie geldt de sportdrank bij ons thuis nu dus als vergif. Als iemand het mijn kind wil geven, stel je dan voor dat je een verwilderde moeder in slow motion ‘Neeeeee’ roepend naar haar kind toe ziet springen. Verbijsterde ouders kijken mij dan aan alsof ik gek ben. Nee, laat het mijn zoon of mij opdrinken, dan zul je pas zien wat gek is…..Suikerstress in optima forma.
adhdvrouw 