Moeder en kind

Driemaal achter elkaar dezelfde soort opmerking op het rapport. Hij heeft last van zijn concentratie en is regelmatig een stoorzender in de klas. Voor mij als moeder een signaal om door te vragen en aan de slag te gaan. Ik wil koste wat kost voorkomen, dat hier een lastig (en ongewenst) kind zich gaat ontwikkelen. Een jongen die vanaf groep één al onbewust weet dat hij ‘publiek’ heeft. Lief en met een heerlijke glimlach.

Waar komt het vandaan?

Dat concentratiegebrek, vraag ik aan de leerkracht, waar komt dat vandaan? Ik heb me ingelezen. Het kan liggen aan een oorzaak in de klassenomgeving, in het kind zelf, of in de thuissituatie. De leraar kan mijn vraag niet beantwoorden. Het jaar verstrijkt.

In de volgende klas is de lerares intern begeleidster. Een SOVA-training (sociale vaardigheden) zou een oplossing kunnen zijn. Jongetjes van die leeftijd ontwikkelen wat geldingsdrang, terwijl dat nog niet strookt met hun sociale, emotionele ontwikkeling. Met aardig wat karaktertjes in de klas, is dat een mooi middel. Het is helaas nog niet de oplossing van het concentratieprobleem en het gedrag. Wel komt het allemaal op een acceptabel niveau, maar het is toch niet echt handig.

Diagnose

ADHD wordt er geopperd. En zo begint onze lange weg bij de jeugdhulpverlening. Met welwillende ‘vriendelijke  volwassenen’. En dat is echt een heel erg verzachtende titel. Want het traject verloopt erg moeizaam en is na vier jaar (nog steeds) niet effectief gebleken. Wat ik deze kanjer voor de brugklas had willen meegeven, hebben we in het eindexamenjaar nog niet voor elkaar gekregen. Alle tussenliggende hobbels laat ik maar even onvermeld.

Het kwartje valt

In de oudertraining die ik in het eerste jaar volgde, helaas als alleenstaande ouder, viel bij mij het kwartje. Zelf. Heb ik ook ADHD.

Ik was ongedurig in de eerste klas van de basisschool. Oeverloos kon ik kletsen. Met hyperfocus kon ik boekjes lezen. ‘Jij zult altijd een hakken-over-de-sloot-type zijn’, zei de persoon bij de tweede afname van de CITO-test. Mijn dromerigheid werd herkend. Mijn doorzettingsvermogen en dadendrang moest toen nog ontluiken.

Executieve functies

Blozend en onhandig, dat zijn de kenmerkende woorden uit die tijd. Wel een erg geliefd vriendinnetje, stond op mijn rapport. De moeizame stappen die ik heb gemaakt, komen hard bij mij binnen! Ik heb ‘het’! Dat verklaart veel. Maar mijn blik op de toekomst doet me ook verdriet. Nog vele moeizame stappen heb ik te maken.

Het hoort bij het rouwproces waar je doorheen gaat. Dat wil ik mijn kind besparen. Je wil je kind überhaupt veel besparen als moeder, maar dit zeker. De positieve kanten bieden veel vreugde en daar zetten we op in.

Vriendelijke volwassenen

In een notendop: begripvolle medewerkers, een instelling en protocollen, onze vraag sluit herhaaldelijk niet aan op het behandelaanbod. Het is geen onzekere jongen. Grote zorgwekkende problematiek is er niet. De rode draad in dit verhaal is wel zijn terugkerende gebrek aan motivatie. De herhaaldelijke hulpvraag wordt niet (h)erkend. Deels en onvoldoende ingevuld.

De energie die het van mij vraagt, daar kan je vast wel een beeld bij vormen. Mijn eigen planning, organisatie en structuur vasthouden en volhouden is al een olympische opgave. De connectie tussen school, schoolresultaten en behandeling is er ook niet. Heel onhandig.

School

Zitten blijven in de brugklas wordt een overplaatsing naar een andere school. Onder zijn kunnen met wat groene vakken, buiten zijn interesse. Erg jammer natuurlijk. Maar er is meer structuur en begeleiding. Dat betekent nog niet het ‘happy end’ van het verhaal.

De schoolloopbaan zie ik er een als met hobbels en hoogtepunten. Af en toe gaat het flink mis en sturen we gezamenlijk weer stevig bij. Elk jaar gaat hij over, al hangt het er – met grote spanning – telkens weer om of het lukt.

Examen

Met de instelling hebben we gebroken. De school had wel vaker verhalen gehoord. Tijdelijk zaten we toen met nog meer loketten en nog meer betrokkenen. Het wordt een spannend en cruciaal jaar. Ik hoop datgene nu mee te kunnen geven, voor de overgang naar het volgende voortgezet onderwijs. Zodat school, bijbaan en een leuk sociaal leven met elkaar gecombineerd kunnen worden. Zonder die moeizame stappen, die ik mezelf uit mijn jeugd herinner. Ik gun het die kanjer zo!

Martha