Waar doet het pijn?

Op 9 november start ik mijn revalidatietraject en twee dagen daarna vier ik het dubieuze jubileum van één jaar ziektewet. Ik wil verder, ik móet verder, maar hoe blijft ongrijpbaar voor me. Samen met mijn coach ga ik, tijdens mijn eerste sessie in maanden, op zoek naar wat er voor mij gaat werken. Natuurlijk is dit de start van een emotionele achtbaan aan verwachtingen en onzekerheden die ik vakkundig had verstopt. Daarvoor ga ik naar mijn coach, maar wat brengt het toch altijd een hoop teweeg.

Wat voel je echt?

Mijn coach is er zo één die je niet zomaar voor de gek houdt. Ik probeer het onbewust iedere keer weer, simpelweg omdat ik mezelf voor de gek houd. Zij prikt er moeiteloos doorheen. Deze stoere en onvermurwbare dame zit echt elke keer te huilen tijdens een sessie. Echt huilen, pijn die van binnen komt waar ik zelf elke keer weer van schrik. Want wat stop ik een hoop van mezelf weg om maar aan allerlei verwachtingen te voldoen. Bij voorkeur verwachtingen die ik mezelf heb opgelegd om talloze onzinnige redenen. Dit keer is het niet anders.

Ze vraagt me wat ik echt voel en ineens gaat het luikje open. Mijn ogen lopen vol, ik heb er enorm verdriet van dat ik al zo lang zo afhankelijk ben van alles en iedereen, zonder dat ik ook maar iets zinnigs terug kan doen. Ik voel me nutteloos omdat ik niet kan werken en sta machteloos zonder de eindeloze hulp van mijn dierbaren. Werk is altijd mijn deur naar de buitenwereld geweest, en die deur zit al veel te lang dicht. Eenzaamheid, onzekerheid, afhankelijkheid en uitzichtloosheid overspoelen me. Ze weet de sfeer om te turnen door me te laten zien dat ik deze tijd nodig heb gehad en mezelf juist een enorm cadeau heb gegeven door echt met mezelf aan de slag te gaan. Deze tijd heb ik nodig om op het goede pad te komen en een nieuwe burn-out te voorkomen. Maar jeetje, wat doet groeien pijn.

De lange zoektocht

Ongediagnosticeerd ziek zijn is niet alleen onhandig, het systeem snapt er geen zak van namelijk, maar ook enorm uitputtend. Naast burn-out is er meer aan de hand, maar wat? De lange zoektocht naar herstel is moeilijk en eenzaam. Elke keer moet het uit mijn tenen komen om iemand te bellen of mailen voor informatie, een consult of een doorverwijzing. Ik voel me een enorme zeikerd dat ik elke keer weer de strijd aan moet gaan om hulp te krijgen en ik weinig meer te vertellen heb dan dat ik ziek ben.

Mensen haken af of drijven weg, het is moeilijk om contact te houden met iemand die zelf weinig kan. Dat is in mijn geval al helemaal omdat ik bijna altijd de aanjager en initiator ben geweest. Mensen zijn er zo gewend aan dat ik zelf contact opneem, initiatief neem om iets te gaan doen of vanzelf wel weer kom boven drijven. Ook dit is een harde les, want mijn visie op vriendschap heb ik flink moeten bijstellen. Sommige mensen zijn vrienden, maar veel zijn kennissen en hebben echt minder met mij op dan ik had gedacht. De eenzaamheid is ondraaglijk geweest, maar voelt nu als een veilige haven. Door de vele teleurstellingen, uiteraard ontsproten aan mijn eigen veel te hoge verwachtingen, ben ik een beetje cynisch en apathisch geworden. Daar baal ik van, want juist mijn onbevangen en enthousiaste levenshouding zie ik als één van mijn kwaliteiten en dat lijkt voorlopig begraven onder mijn zware gemoed.

Waar doet het pijn?

Fysiek doet er veel pijn, ondanks dat het beter gaat dan een paar maanden terug. Ik ben elke dag bang dat ik weer zal afglijden en het voorbij is met de dagen, weken of (nu zelfs) maanden dat het redelijk gaat. Een appel schillen of mijn haar föhnen gaat amper door de pijn, maar dat vind ik al een enorme vooruitgang. Ik hoop naast de revalidatie toch nog een laatste stap te zetten om bij de fysieke klachten hulp te krijgen en er nu echt bovenop te komen, want ik ben het zat. Maar waar het echt pijn doet, is van binnen.

Mijn wereld, mijn verwachtingen, mijn zelfbeeld, alles is 180 graden gedraaid ten opzichte van waar ik twee jaar geleden stond. Het was tijd want ik kon niet zo verder, maar het doet wel verdomde veel pijn. Mijn eigen onzekerheden zijn veel meer en veel groter dan ik ooit had kunnen denken. Mijn coping mechanismen zijn daarin voor mezelf een blinde vlek, naast enkele ontzettend fijne dierbaren heb ik vol teleurstelling en eenzaamheid afscheid genomen van een druk sociaal leven. Wat mijn ambities en toekomstdromen zijn moet ik opnieuw gaan uitvogelen. Hoe dieper ik in mezelf graaf, hoe meer ik ontdek dat ADHD een flinke impact op mij heeft. Mijn onzekerheid, bewijsdrang, onrust, ontevredenheid en angst om weer buiten ‘de groep’ te vallen hebben geleid tot een ingewikkeld vraagstuk: wie ben ik? Ik dacht dit altijd heel goed te weten, maar begin mezelf nu pas te leren kennen. Ik hoop dat ik, zonder alle extra lagen en tierlantijnen, mezelf oprecht aardig vind.