Herfstbladeren

Bij het aanzetten van mijn mobiele telefoon, kom ik direct op een lege pagina in mijn digitale kladblok terecht en begin te schrijven. Ik zit op een bankje in Mariahoeve, Den Haag. De eerste herfstbladeren dwarrelen om me heen. Mensen lopen voorbij. Ik voel geen contact, geloof het allemaal wel. Het voelt of mijn leven voorbij is, niemand meer op mij en mijn ideeën zit te wachten. Kunst, kleuren, de natuur. Het zegt me niets. Het is of ik onder een glazen stolp zit.

Een andere werkelijkheid

Auto’s en trams rijden langs. Is dit echt? Of is het alleen maar niet mijn werkelijkheid? Een gezicht van een vrouw die elk moment kan breken, raakt me even. Zij weet hoe ik mij voel. We passeerden elkaar een paar minuten geleden, met een zichtbaar ongemakkelijke lichaamshouding, bewust van elke gammele stap door een straat, waar vervallen en nieuwe gebouwen onaangedaan naast elkaar staan. Is dit echt?

Ik wenste dat ik morgen wakker zou worden in een andere werkelijkheid, waarin niemand iets van me tegoed zou hebben en er niets van me verwacht zou worden. Want op dit moment kan ik niet meer met de druk omgaan. Het doet geen pijn; ik voel zelfs geen angst of spijt. Dat is het wat me zo verontrust. Ik voel niet meer.

Zwart diep duister

Waarom zou ik nog eten, slapen of bewegen? Het is alsof er ogen op mij gericht zijn die wachten tot ik wat voorstel. Terwijl alles om me heen instort, draai ik rond als een opgewonden speeltje en gooi oplossingen op, in de hoop dat iemand ze opvangt. Ik kan er zelf niets meer mee. Leegte ligt loodzwaar op mijn maag. In plaats van me af te vragen hoe dit te dragen, draag ik het maar, lachend. Een onechte lach.

Het is duidelijk wat zich afspeelt in mij. Fluitend kijk ik weg, staar dan voor me uit. Het is onoverkomelijk, verlammend, zwart diep duister. Depressie. De zon verdwijnt achter sluierbewolking en rillend begin ik het harde hout tegen mijn rug te voelen. Het is tijd om op te staan en naar mijn lief toe te lopen. Straks gaan we naar huis door de file. Ik hoop dat hij het niet al te erg vindt.