Samenwonen, liever vandaag dan morgen!

Al sinds mijn 20e woon ik op mezelf. De eerste keer uit huis was heel spannend. Het was tevens een soort probeersel voor me, want ik kon in het huis trekken van iemand die een verre reis ging maken. Ik mocht acht maanden voor een kleine vergoeding op dit huis ‘passen’. Op het moment dat ik besloten had dat ik op mezelf wilde gaan wonen, ging dat heel snel. Als ik namelijk iets in mijn kop heb, dan heb ik het liefst al gisteren alles geregeld.

Heerlijke, vrije leventje

Deze acht maanden vlogen voorbij. En voor ik het wist moest ik alweer uitkijken naar een volgende woning. Ik wilde absoluut niet meer thuis wonen. Want dit heerlijke, vrije leventje zonder vaste tijden en regels beviel mij wel. Ik woonde in eerste instantie op mezelf. En ik vond het na zeven maanden verkering toch al wel snel om samen te gaan wonen. Ik keek dus uit naar een volgende woning.

Nieuwe thuis

Deze kwam er. Op maandag ben ik in een woning gaan kijken, terwijl ik op zondag al een hele nieuwe inboedel had gekocht. Dit vond ik wel handig. Want tja, als ik eenmaal de sleutel had, wilde ik wel dat al mijn inkopen al aanwezig waren. Want stel je voor dat ik daar nog op zou moeten wachten. Woensdag kreeg ik alles binnen, waaronder ook de sleutel. Donderdag ben ik de hele dag aan het verven geweest en vrijdag sliep ik al in dit nieuwe huis. Het huis had ik al helemaal van top tot teen ingericht en dit huisje werd al snel mijn nieuwe thuis.

Enthousiaste plannen

Ik vind het grappig, dat ik ondanks mijn behoefte aan structuur, ik me toch snel aan kan passen in nieuwe situaties. Ik heb nog geen dag nodig om van een onbekende situatie een situatie met een plan te maken. Vanuit mijn (over)enthousiasme denk ik vooral aan de leuke dingen en vergeet ik de dingen die minder leuk kunnen zijn in deze situaties. Handig, maar niet altijd reëel. Ondanks mijn impulsiviteit weet ik me vaak uit onhandige situaties te redden en mezelf staande te houden. Met een beetje humor kom ik in onverwachte situaties ook een aardig eind.

Doener en denker

Na twee jaar hier gewoond te hebben, besloten mijn vriend en ik dat het misschien wel tijd is voor een nieuwe stap; samenwonen. Wat leek dit me heerlijk. Vanaf het allereerste gesprek dat mijn vriend en ik hierover hebben gehad sloeg ik weer totaal door. Hele avonden spendeerde ik aan huizen kijken op Funda. Ik maakte selecties en kende de huizen die ik wel leuk vond al aardig uit mijn hoofd. Zo wist ik ook al welke inrichting ik zou willen en hoe het huis er daarna uit komt te zien. Mijn vriend liet me in eerste instantie lekker losgaan. Maar na ook twee bouwvallen bekeken te hebben (waar ik uiteraard een villa van had gemaakt in mijn hoofd) besloot hij toch wat meer zijn mening te uiten. Dit vond ik best leuk, maar het bracht ook wel redelijk wat irritaties. Zoals jullie vast al wel hadden begrepen, ik ben een impulsieve doener, mijn vriend is een denker. Pessimistisch wil ik niet zeggen hoor, maar wel heel realistisch en de feiten voorop zetten.

Bouwval of villa

Boos dat ik was, als we bij bijvoorbeeld een bouwval waren geweest en ik vol enthousiasme zei; “oh wat een leuk huis, gaaf zeg, dit kunnen we ermee doen, deze stijl kunnen we aanhouden, bladiebladiebla”. En mijn vriend alleen maar de feiten naar boven bracht en voorzichtig zei dat het misschien ‘iets te hoog gegrepen’ voor ons was. Ik leek dan wel te veranderen in een peuter, die nog net niet op de grond ging liggen omdat hij zijn zin niet krijgt. Ook al wist ik dat hij gelijk had, mijn ‘iets’ te mooie beeld werd voor mijn gevoel met een tornado weggeblazen. Tot nu toe had ik de huizen vooral uitgezocht. Het leek me na deze situaties toch wel handiger om meer naar mijn vriend te luisteren. En ook mijn ouders en schoonouders niet te vergeten, die ik in mijn enthousiasme ook heb meegesleept naar een van mijn ‘droomvilla’s’. Waarop wij de vraag kregen of we gek waren geworden.

Klussen en inrichten

Uiteindelijk hebben we een huis gevonden wat helemaal klopte, een hoekhuis in een leuke wijk. Vrij nieuw vergeleken met de andere huizen en in goede staat.  Besloten om tot koop over te gaan. Helemaal gelukkig met onze aankoop begon de grote zoektocht naar meubelen en de stijl die bij ons past. Je raadt het al, dit deed ik natuurlijk 24/7 en in mijn hoofd was het huis al klaar. Telkens als we aan een nieuw project begonnen, had ik zelf bedacht dat dit klusje zo gedaan was. Ooh, wat heb ik mezelf op zitten vreten als een klusje een klus werd en het ongeveer 20 keer zo lang duurde dan ik had gepland. Het duurde mij sowieso allemaal veel te lang, maar goed, plannen is niet altijd mijn sterkste kant. Hierin ben ik tijdens de verbouwingen heel erg tegen mezelf aan gelopen, met de nodige frustraties van dien.

Echt genieten

Na vijf maanden was het klaar en konden wij er intrekken, wat was ik blij en opgelucht! Het genieten kon eindelijk gaan beginnen voor ons. Inmiddels zijn we acht maanden verder en denk ik vaak nog terug aan mijn impulsieve ik, maar nu met een lach!