Wanneer word ik normaal?

Herstellen van een burn-out met een bijzonder actief brein is geen makkie. Het is frustrerend. Al gaat het nu stukken beter met me dan vorig jaar, ik moet voorzichtig blijven. Alsof de rek er wel een beetje uit is. In het kader van samen sta je sterker, zal ik je vertellen hoe ik met vallen en opstaan heb leren omgaan met mezelf.

Structuur, rust en regelmaat

Het klinkt vreselijk saai en iets wat dr. Spock zou zeggen. Maar ik moet toegeven het werkt wel. Als ik mijn tijd goed structureer, veel rustmomenten en een soort regelmaat inbouw, gaat het eigenlijk altijd best goed. Dan voel ik me niet alsof ik achter de feiten aanloop. Het belangrijkste wat ik heb geleerd is om de rustmomenten ook echt in mijn agenda te zetten als een date met mezelf.

Zelfonderzoek

Door de burn-out ben ik weer eens goed naar mezelf gaan kijken. Blijkbaar is mijn valkuil om teveel en te snel teveel te willen doen en van alles op me te nemen, nogal hardnekkig. Grenzen aangeven en nee zeggen? Niet mijn aangeboren talent. Dus ben ik goed in kaart gaan brengen wat ik echt leuk vind, bij wie ik me echt goed voel en waar ik nou echt blij van word. Daar kwam een heel helder plaatje uit rollen. Ik ben toen ook begonnen met nee zeggen, ook tegen dingen en mensen die ik wel leuk vind maar waarvan ik wist dat het teveel zou zijn. Grappige is, je mist uiteindelijk nooit iets en er komt altijd weer iets anders leuks voorbij. Alles wat ik niet leuk vond viel weg. Dus dat was lekker.

Acceptatie

Ik denk het allerbelangrijkste was het moment dat ik accepteerde dat ik niet meer de oude zou worden. Ik besefte in een helder moment dat ik mezelf onmenselijk veel druk gaf door te vinden dat ik weer zo moest worden als ik was voor het allemaal gebeurde. Maar die Annelot is er niet meer en die komt ook niet meer. Dat is maar goed ook, want ik vroeg veel te veel van mijn systeem en werd ook nog boos op mezelf als ik het allemaal niet perfect deed. Vrede maken met nu, houden van mezelf zoals ik nu ben en trots zijn op wat ik heb bereikt de afgelopen twee jaar. Dat zijn uiteindelijk de voedende processen geweest. Hoe deed ik dat? Moeilijk uit te leggen. Een gevoel binnen. Ik ben mezelf elke dag gaan vertellen dat het goed is zo. Dat ik goed ben zo. Met diep ademhalen erbij, alsof ik de informatie echt mijn cellen in ademde. Net zolang tot ik geen weerstand meer voelde. Elke dag een beetje dieper en een beetje meer liefde.

Mezelf vergeven

Daarbij hoorde ook vergeving. Want alle beslissingen, keuzes, manier van leven, wijze van denken en handelen uit het verleden hadden er toch wel toe geleid dat mijn hoofd uit elkaar knalde en mijn systeem opgebrand was. De ziekte van papa en zijn overlijden hebben het alleen versneld aan de oppervlakte gebracht. Met als bonus het nieuwtje dat ik heel anders informatie verwerk dan de gemiddelde persoon. De psycholoog die mij hielp bij mijn rouwverwerking “ontdekte” dat mijn brein ADHD-neigingen heeft. Nou, dat verklaarde dus in retrospect mijn hele leven. Als ik bedenk hoe boos ik op mezelf ben geweest dat ik anders was dan anderen. Hoe ik mezelf heb gepusht in plaats van gekoesterd. Ja, mezelf vergeven stond echt hoog op de lijst. Mijn burn-out was onvermijdelijk geweest. Ik zag onder ogen dat ik veel te streng was geweest voor mezelf. De lat lag zo belachelijk hoog! Ik nam van alles op me en zei nooit nee. Ik runde mijn eigen toko, had een klein jochie alleen op te voeden, een druk sociaal leven en een huishouden. Dat kon gewoon niet langer goed gaan. Als ik er nu op terugkijk is het zo helder. Toen ik erin zat niet. Mezelf vergeven was echt een belangrijke stap. Toen ik mild was en mijn hart voor mezelf openstelde, accepteerde hoe mijn hoofd werkt (en niet langer te proberen de maatschappij bij te benen) en accepteerde dat ik niet meer word zoals ik was, had ik in ieder geval meer rust in mezelf over mezelf.

Mezelf afremmen

Ik was altijd gejaagd en deed 1001 dingen tegelijk vroeger. Hield tientallen ballen in de lucht en vloog van hot naar haar. Dat doe ik niet meer. In tegendeel, ik doe alles expres traag. Soms bijna in slow motion. Kijk om me heen als ik fiets naar de buurtsuper. Zeg hallo tegen mijn buren en vreemden op straat. Ruik aan de lucht. Soms is ie lekker, soms vies. Ik haast me niet door de winkels heen. Kijk rustig en laat me niet opjagen door anderen. Soms betrap ik mezelf erop dat ik toch weer aan het jakkeren ben. Dan denk ik STOP. En dan stop ik ook. Haal even adem, lach om mezelf (jij mafketel) en ga weer verder maar dan langzaam. Ik doe ook geen dingen door elkaar meer, maar begin aan iets en maak het af. Dan pas het volgende klusje. Dat geeft me een lekker gevoel. Lekker dingen afstrepen op mijn lijstje.

Even niets

Elke dag tijd nemen voor even niets. Gewoon zitten. Liggen mag ook. Oogjes dicht. Lekker kopje thee erbij. Geen radio, geen TV, geen muziek, geen telefoon. Stil. Hoeft niet heel lang. Een kwartiertje is genoeg. Het helpt mij in ieder geval om in contact te komen met wat er in mijn hoofd en lijf leeft. Ik ben ook niet aan het proberen om een stil hoofd te hebben. Gewoon een soort van luisteren naar jezelf. Het kan ook best komisch zijn omdat er dan van alles door mijn hoofd heen en weer springt. Maar dat duurt nooit lang, er komt een moment dat alles weer kalmer wordt. Soms heb ik ook echt inspiratie in die momenten. Zoals laatst toen ik opeens heel helder in mijn hoofd zag hoe de garderobekast onder de trap moest worden.

Ontspannen bewegen

Een lekker stukje fietsen of wandelen. Niet omdat je ergens heen moet, maar omdat je even naar buiten gaat. Lekker even naar het bos of strand is helemaal super, maar voor mij niet altijd haalbaar als stadsbewoner zonder auto. Als je loslaat dat het alleen lekker is in de vrije natuur is een stadswandeling ook heel fijn. Ik heb leuke plekjes ontdekt in Utrecht die ik nog niet kende.

De moeheid toelaten

Heel veel van mijn energie ging altijd zitten in het gevecht tegen mijn moeheid. Ik vond mezelf dan slap en suf en pushte mezelf om toch door te gaan. Dat is natuurlijk helemaal niet handig. Want je zegt tegen jezelf dat het niet goed is wat je voelt. Maar waarom is het niet goed? Jezelf soms even een schop onder je hol geven is prima, maar structureel signalen van je systeem negeren is dat niet. Dus ik kies mijn momenten. Soms is het ’t waard om mezelf te forceren ergens heen te gaan waar heel veel mensen zijn, dat je heel laat thuiskomt en toch een wijntje teveel op hebt. Dat je dan een week moe bent, ach. Een rustige week inplannen is dan wel een must.

Letten op eten

Mijn systeem vraagt echt om heel veel vers, natuurlijk en rotzooivrij eten. Gelukkig houd ik van koken, dus dat is twee vliegen in een klap. We maken alles zelf, met verse kruiden en specerijen. Er komt geen pakje of zakje de deur meer in. Groente- en fruitsap persen we zelf. Het verschil is echt duidelijk te voelen. Ik ben nog steeds aan het herstellen van een jarenlange aanslag op mijn systeem. Het leuke is dat je lichaam heel wijs is en prima weet wat je nodig hebt. Als ik dan een keertje ergens eet waar iemand een zakje heeft gebruikt, voel ik dat echt meteen. Kramp in mijn buik, hoofdpijn, dorst. Dus letten op mijn brandstof hoort voor mij echt wel bij dit hele verhaal. Niet alleen wat, maar ook wanneer. Hoe meer regelmaat er in mijn eetpatroon zit hoe beter ik me voel.

Inspiratie zoeken

Ik vind het ook leuk om me door anderen te laten inspireren, dus doe ik zo af en toe mee aan workshops, trajecten en online cursussen.  Ik merk dat ik vooral Sisterhood workshops heel erg fijn vind en heel empowering. Ik heb meegedaan aan een Godinnen Challenge op Facebook, wat heel leuk was en ik ben naar een Volle Maan bijeenkomst geweest in Monnickendam. Binnenkort heb ik een workshop in Amsterdam, dansen en schrijven. Het geeft me weer wat sparkle en wat vuur in mijn donder om dit soort dingen te ondernemen. Ook weer niet teveel, want dan ben ik vermoeider van de reis en alle indrukken dan dat het me iets op heeft geleverd.

Ik ben ook nog steeds aan het zoeken, dus mocht jij iets ontdekken deel het dan vooral. Het blijft puzzelen vind ik. De ene week gaat beter dan de andere. Maar zolang ik daar niet iets van vind, gaat het toch goed. Ook al ben ik echt wel moe af en toe!!