Precies op tijd kom ik aan, maar ook de bus vertrekt precies op tijd om alle kinderen naar de kindervakantiespelen te brengen. Dochterlief zit naast me als de bus net voor onze neus wegrijdt. Ik neem daar geen genoegen mee en zie nog wel wat kansen liggen. Ik druk meerdere malen op mijn claxon en sein met groot licht. Het is duidelijk deze bus gaat niet stoppen voor mijn getoeter. Ik rij er achter aan en besluit om hem in te halen. Ondertussen zegt dochterlief “ze vonden me allemaal zo een lief meisje en dan gebeurt dit.” Net voor de stoplichten sta ik voor de bus en gebaar heel wild dat mijn dochter nog mee moet. Het lukt en dochterlief stapt over. Ik stamel nog zoiets “ik was precies op tijd, jullie reden net weg.”
“Ze vonden me allemaal zo een lief meisje en dan gebeurt dit.”
Ondanks dat de school praktisch in onze straat staat, presteer ik het nog steeds om zo goed als altijd gehaast binnen te rennen één seconde voordat de schoolbel gaat. Ik ben de moeder die vergeet dat er een juf jarig is, er een sportdag is, een kijkdag met zwemmen, studiedagen enzovoort. Ik ben de moeder die besluiteloos alle mogelijke activiteiten afgaat in haar hoofd en ook al bespreekt met de kinderen om vervolgens op het allerlaatste moment iets heel anders te beslissen. Ik ben de moeder die om vijf uur in de middag besluit om de hele tuin te gaan verbouwen en er niet bij stil staan dat het eten al om zes uur op de tafel moet staan. Ik ben de moeder die zichzelf regelmatig bekritiseerd op deze punten. Ik kan mezelf ontzettend naar beneden halen. In mijn ogen lukt het de meeste moeders structuur aan te brengen en voldoende aandacht voor alles betreft hun kinderen te hebben. Mij lukt het niet.
“Het is niet de eerste keer dat ik stamel en het zal ook niet de laatste keer zijn.”
Ik heb een hekel aan structuur en heb het zelf ook nooit echt geleerd. Daarnaast zou het me zou helpen als ik een structuur volg. Regelmatig volg ik mijn eigen ongestructureerde zijn. Die me overal brengt. In mijn hoofd is het druk en ik neem alles waar wat er om mij heen is. Honderden gedachten gaan door mijn hoofd. Het kost me energie om de focus erbij te houden en zeker als de kinderen mij iets vragen om te doen vraagt dit soms een uiterste inspanning om direct te onthouden en uit te voeren. Zoiets simpels als een glas drinken pakken kan ik door wat ik onderweg allemaal tegen kom gewoon vergeten. Het is soms lastig om de leuke en goede kanten van mezelf als moeder te zien. Omdat we nu eenmaal vol van ideeën zitten over hoe het moederschap eruit moet zien.
“Ik ben de moeder die gewoon een aantal rondjes door de straat heen rijdt en naar iedereen zwaait.”
Ik ben ook de moeder die met mijn kinderen stoeit en danst. Onstuimig, wild en met super enthousiaste kinderen en een man die zijn hart soms wel eens vasthoudt. Ik ben de moeder die gewoon een aantal rondjes door de straat heen rijdt en naar iedereen zwaait en de blikken van de omwonenden steeds verbaasder zie worden. Waar de kinderen en ik dan ontzettende lol om kunnen hebben. Ik ben de moeder die samen met haar kinderen bij het stoplicht staat en alle ramen open om een geweldige playbackshow weg te geven. Ik ben de moeder die mijn kinderen heel veel knuffels geeft en elke dag met een verhaaltje en een liedje de onstuimige dagen met mijn kinderen afsluit. Die moeder ben ik ook. En ik hoop dat mijn kinderen weten dat ik keihard mijn best doe voor hun om te zijn zoals het ‘hoort’. Maar dat dat ‘gekke’ ook gewoon heel erg grappig is en er nu eenmaal bijhoort.
adhdvrouw 