Als ADHD-er krijg ik vaak tips: “rustig aan, blijven ademhalen, maak je niet druk Monique.” Ik vind het overbodige tips want het ADHD-beestje verandert niet. Ik blijf net zolang rennen, vliegen tot het niet meer gaat en het vliegtuig neerstort. Dat gebeurt eens in de zoveel tijd. Maar meestal ben ik na een heel lange nacht slapen weer bij de pinken.
Waar is mijn gevoel?
Op een zondag in juni zit ik op de fiets, mijn motoriek werkt maar ik voel mijn lijf niet. Verschillende delen van mijn huid zijn dof, dood, gevoelloos. Vreemd genoeg raak ik niet in paniek maar denk ik alleen: “Morgen maar even naar de dokter.”
De volgende dag zit ik bij de huisarts. Deze stuurt me onmiddellijk door naar het ziekenhuis, afdeling spoedeisende hulp. Ik mag niet meer autorijden van haar en moet me laten ophalen. Heel even voel ik een golf van paniek door me heen gaan en dan word ik extreem rustig.
Ziekenhuisopname
Het wordt uiteindelijk een ziekenhuisopname van een week. Gevoelstesten, puncties van het ruggenmerg, bloedafnames, MRI-scan, lekkage van liquor en algehele bedrust. Het duizelt me maar toch voel ik geen onrust. Mijn bezoek drukt me op het hart vooral rustig te blijven. Ik denk: “Hoe rustig wil je me hebben, ik ben nog nooit zo rustig geweest.” Ik lig in bed, volledig plat, ervaar geen ADHD-aanvallen waarbij ik ogenblikkelijk moet gaan fietsen om de onrust eruit te krijgen en zit ook niet bovenop de kast, zoals thuis bij één verkeerde opmerking al het geval kan zijn.
In deze ziekenhuisomgeving is het voor mij duidelijk hoe het werkt. ‘s Morgens krijg ik om acht uur mijn ontbijt, dan mag ik me wassen, de dokter komt rond tien uur even langs, dan is het koffietijd, om twaalf uur lunch en even daarvoor komt er nog een dame bloed afnemen. Tussendoor worden nog ergens mijn vitale functies gemeten en regelmatig gaat mijn gordijn even dicht.
Ik overweeg of ik thuis ook alles wit zal maken en een aantal van deze gordijntjes aan zal schaffen. Als ik mijn lieflijke, schreeuwerige omgeving dan als te druk ervaar, doe ik gewoon het gordijn dicht. Verder wil ik koptelefoons voor bij televisie, radio en computer zodat ook de geluidsprikkels minder zijn.
Medicatie
Er gaat geen dag voorbij zonder de vraag: “Slikt u medicatie tegen uw ADHD?” Ik antwoord dat ik nog maar één klein pilletje ’s morgens inneem. Iedere dag wordt er dan naar dat potje gekeken. Het wordt een paar keer meegenomen. Ik denk dat ze dan op Google kijken of de gevoelsstoornis een mogelijke bijwerking kan zijn.
Als ik ’s nachts aangeef dat ik pijn heb, krijg ik een pilletje. Ik slik het omdat ik teveel pijn heb om alert te zijn. Ik slaap heel raar die nacht en word wakker alsof er een vrachtwagen over me heen is gereden. De verpleegster geeft aan dat ik valium heb gekregen. “Ja maar ik had geen last van onrust, zenuwen, slapeloosheid. Waarom geven jullie mij Valium?” Het werkt ontspannend, krijg ik als antwoord. Op veel ADHD-momenten had ik een kilo Valium kunnen gebruiken, maar nu ben ik boos dat ik dit middel heb gekregen.
Bijwerkingen
Als ik thuis ben uit het ziekenhuis ga ik zelf het internet op en zoek naar mogelijke bijwerkingen van Methylfenidaat. Daar staat het zwart-op-wit: zenuwuitval, gevoelloosheid handen en voeten enzovoorts. Het lijkt op mijn klachten. Deze bijwerkingen zijn zeer zeldzaam. 1 op de 100.000. Ik stop per direct met mijn medicijnen. Dat gaat eerst goed. Ik ervaar de zelfde rust als in het ziekenhuis. Geen pilletje en gordijntje meer nodig.
Madame ADHD
Maar naarmate ik opknap en weer meer dingen doe, kom ik haar tegen: ‘Madame ADHD’. Ik loop haar tegen het lijf op het moment dat de kinderen kibbelen en het geschreeuw niet van de lucht is. Op hetzelfde moment struikel ik over een speelgoedautootje. Nu voel ik het weer: de onrust, de wereld die op me afkomt en de trein in mijn hoofd. Ik schreeuw of ze niet hun eigen rotzooi op kunnen ruimen, roep de hond en pak de riem voor een klein ommetje buiten. Als ik weer terug ben, schudt Madame ADHD mij spoedig weer de hand. Ik mopper wederom waarop mijn lieftallige echtgenoot vraagt: “Zeg Mo, anders ga je even lopen met de hond of even boven zitten.” De schok is groot want zonder ADHD-pilletje kan ik de hele dag boven gaan zitten in mijn eentje of de hele dag met mijn hond gaan lopen. Ik wil genieten van mijn kinderen, van mijn gezin. Ik wil niet de hele dag boven zitten omdat ik dan zo lekker rustig word.
Opnieuw de pil
Ik overleg met de huisarts. De pillen zouden met een tijdje uit mijn lijf moeten zijn en de bijwerkingen dus ook. Mijn klachten zijn echter niet verdwenen en het is dus niet meer aannemelijk dat dit door de medicatie zou komen. Aangezien ik niet de hele dag boven wil zitten, besluit ik weer te beginnen. Ik ervaar meteen weer de rust.
De rebound
Maar helaas komt met het slikken van de tabletten ook de rebound weer de hoek om zetten. De rebound ofwel terugval komt langs op het moment dat de tabletten gaan uitwerken. De hele dag is de ADHD onderdrukt en met goed resultaat maar de rebound is een ware wervelstorm. De rebound voel ik aankomen, ik geef de kinderen aan dat ze beter even buiten kunnen gaan spelen want er komt storm aan. De rebound is in aantocht. Manlief maakt zich ook uit de voeten en gaat op de bank zitten. Op zijn eiland voor de televisie. Ik smijt al het vaatwerk in de afwasmachine, zet de stoelen op tafel, veeg en dweil de vloer en ga met een vuilniszak door de kamer wat er zoal weg zou kunnen. Daarna voel ik de rust terugkomen.
Ik vraag aan de man, die nog steeds op zijn veilige eiland zit: “Zeg, zal ik koffie zetten?” Man antwoordt: “Zou je dat nou wel doen want straks komt Jodokus toch nog op bezoek?” “Jodokus?” vraag ik. “Ja, Rebommel,” antwoordt hij nu. Ik schiet onbedaarlijk in de lach. “Nee, Rebommel is net geweest.” Voor mijn gezin is het abstracte begrip van ADHD en rebound nog steeds lastig te volgen. Misschien moet ik de rustgevende gordijntjes toch bestellen.
adhdvrouw 