Trips down memory lane

Achteraf waren er altijd ‘ aanwijzinkjes’ voor mijn diagnose. Het is zo fijn om mezelf beter begrijpen en nu ook al beter accepteren door de vele vallende puzzelstukjes. Zo werd ik op de basisschool regelmatig de gang op gestuurd om even af te koelen, omdat ik ergens juist over aan het doordraven was in gesprek en geen aandacht had als iets verteld werd wat me niet kon interesseren. Op de gang ging ik zitten en om me heen kijken, want stil zitten en verder niks doen, daar werd ik echt akelig van.

Nutteloze details

Een zin die me van een leraar toentertijd te binnen schiet: Marieke, Marieke, je moet de boel niet verzieken.  Nog zo iets trouwens, ik kan zo nutteloze details onthouden en wel vergeten waar ik net mijn portemonnee heb neergelegd. Ik ben ook motorisch nogal onhandig. Nog steeds laat ik vaak iets uit mijn handen vallen, vaak op dagen dat mijn onrust zo hoog is dat ik helemaal gek wordt van mezelf.

Zorgzaam en open

Op de basisschool was ik  een heel open en spontaan meisje. Ik kwam op voor degene die gepest werd, was nog lang verdrietig als ik iets zag wat niet kon, ook met dieren. Voor iemand die slordig werkte op school en wiebelde met haar voeten, was het wel gekkig bedenk ik me nu, dat ik wel juist bijna kon doorslaan in het verzorgen van konijnen, cavia’s hamsters. Ik verloor hier geen interesse in, maar alles moest tot in de puntjes volgens de regels zoals het hoorde om voor die diertjes te zorgen. In gedachten werkte ik weleens hele fantasieën uit, ook wel bewust, om even weg te zijn en te ontspannen. Overigens weet ik niet meer precies of dit ontstaan is in de basis of middelbare schooltijd, maar gaande weg merkte ik wel dat ik toch in veel dingen anders was.

Eeuwige gejaagdheid

De middelbare school was vreselijk. Van briefjes met nare opmerkingen die op mijn rug geplakt werden, ook door ‘vrienden’, tot alleen zitten. In het derde jaar heeft dit geresulteerd in een eetprobleem. In controle houden was ik al goed,  heel vaak dingen controleren, dwangmatig lang douchen enzovoorts. Gek genoeg voelde ik me toen ontspannen, ik voelde niet die eeuwige gejaagdheid van een brandend motortje, altijd aanwezig vanbinnen. Jezelf behoorlijk uithongeren is ook een vorm van verslaving, nergens energie voor en verdoofd zijn van binnen, geen plaats voor dwarrelende gedachten.

Zelf opgekrabbeld

De psycholoog waarvoor ik hier naar toe ging, heeft niks gesignaleerd van ADHD. Ik ben hier dan geloof ik ook maar twee of drie keer geweest. Vanwege mijn leeftijd vertelde ze geen geheimhouding te hebben, dat werkt natuurlijk niet echt bij een puber van 14. Achteraf ben ik ook trots hoe ik weer hier uit gekomen ben. Ik ben zelf opgekrabbeld, maar het heeft wonden van vertrouwen naar anderen toe achtergelaten. Nadat ik in bed mijn hart voelde overslaan moest de knop om, ik verfde mijn haar knalroze, beet op mijn tandvlees en ging zo naar school. Niemand zou me meer pijn doen of in ieder geval niet zien dat ze dit deden.

Frisse start

Na de middelbare school volg ik de opleiding SPW. Ik neem me voor hier een frisse start te maken en maak ogenschijnlijk makkelijk contact. Bluffen en verbloemen, daar ben ik vrij goed in geworden. De stof vond ik zo simpel, het ging me makkelijk af, verslaglegging hoefde ik amper te doen, door een vlotte babbel en zeer fijne stage plaatsen. In het tweede leerjaar krijg ik een korte, maar zeer intense relatie met iemand die 11 jaar ouder is dan ik. Hier nog zo’n puzzelstukje, de psych vroeg me tijdens de diagnosedag hoe het zat met verslavingen. Ik zei geen, maar ook hier verloor ik me in buitensporig veel lichamelijke activiteit, om het zo maar te noemen ;).

Na mijn SPW-tijd leer ik mijn huidige vrouw kennen. Zij geeft me een gevoel van veiligheid en vertrouwdheid die ik lang niet echt gevoeld heb en ook niet toegelaten heb. Zo gaat het aan de buitenkant goed met mij, maar wat heb ik heftige vermoeide,en vaak ook eenzame, vervelende periodes van down zijn. Ik maak me altijd wel een periode ergens druk over, denk in doem scenario’s en neem elke dag meerdere malen de dag door om weer even rustig in het moment te komen, anders vliegen de gedachten alle kant op.

Wat is er toch met me?

Al een paar jaar ben ik op zoek, wat is er toch met me? Ik ben hartstikke goed in taal, maar niemand begrijpt mijn appjes. Ik ben altijd met meerdere dingen tegelijk bezig, inspannen is voor mij ontspannen. Ik ben altijd chaotisch genoemd, op het werk en overal kom ik mezelf tegen, hoe hard ik ook loop. Ik doe veel half en voel me nooit helemaal opgelucht en blij. In februari van dit jaar durf ik dan de doorverwijzing te vragen en wordt ik na drie gesprekken en een pc test binnen geroepen “u heeft ADHD, het is niet zo gek dat u zich dood- en doodmoe voelt”. De De tranen van opluchting, erkenning en confrontatie schieten in mijn ogen. Eindelijk weet ik wat er me me is.