Hokjesdag

Loesje heeft er al vaak mooie tegeltjeswijsheden over geplaatst, mensen in hokjes. Dat zit ook in ons systeem denk ik, wel lekker handig als je weet waar iets of iemand (bij)hoort. Als je op school bij de afdeling ADHD kinderen hoort is dat maar lekker duidelijk voor de juf. Of voor de niet-ADHD kinderen.

Erbij horen

Vroeger als kind wilde ook ik graag bij de populairste meisjes van de klas horen, de beste ruiters van de manege, leukste kleinkind van oma en opa en ga zo maar door. Later op de middelbare school was dat niet veel anders, alleen was ik toen vooral bezig met het brutaalste en stoerste meisje van de school te zijn. Wat was ik een rel-puber, vooral thuis liep dit nogal eens hoog op. Mijn ouders moeten engelengeduld hebben gehad om mij toen niet echt ergens in een hokje te stoppen tot die hormonen-orkaan enigszins was gaan liggen. Iedere week was er wel een zwaar gesprek met de directeur van school, radeloze wiskundeleraar (sorry nog daarvoor, meneer Sepers, maar die gebreide trui met boot was echt afschuwelijk!!) of  plaatselijke winkelier die mij in de kraag had gevat wegens een of andere overtreding.

Onbetaald busreisje

Het onbetaalde busreisje met groepje meiden was zo’n voorval uit mijn schoolcarrière. We zijn toen van school weggeslopen, bij de eerste de beste bushalte ingestapt en hebben jolig tegen de chauffeur geroepen dat we lekker gingen zwartrijden en hij maar moest zien wat ie met ons ging doen. Erg onverstandig en best gevaarlijk ook maar ja, ADHD. Dus eerst doen dan pas denken. Nou had de rest van het gezelschap geen ADHDin het kwadraat zoals ondergetekende, maar zij deden gewoon vrolijk met mij mee. De chauffeur bleef wel erg lang doorrijden met alleen nog ons in zijn bus, het bordje met buiten dienst omhoog en stilzwijgend achter zijn stuur.

Zelfs ik kreeg het toch ietwat Spaans benauwd en was opgelucht toen hij ons eindelijk na uren doelloos rondrijden drie dorpen verderop uit de bus zette en wegreed. We hadden geen cent op zak en toen had niemand nog een mobieltje dus teruglopen was de enige optie. In die vier jaar op deze school zijn flink wat dingen uitgevreten waar de Youtubers en vloggers van nu waarschijnlijk veel bekeken filmpjes over zouden hebben gemaakt. Mijn jongens zijn ook niet zo van de school en regeltjes, dat wordt vast ook nog een dingetje op het voortgezet onderwijs. Als ik mijn moeder vertel over het slecht luisteren en onverantwoordelijk gedrag op school door de jongens begint ze vrijwel direct een of andere anekdote van mij op school te vertellen en snoer ik haar snel de mond. Ssst niet zeggen! Straks breng je ze nog op ideeën.

Boerenhokje

Wij woonden thuis op een boerderij en dat brengt ook een bepaald hokje met zich mee. Opmerkingen als “hé maar jij ziet er helemaal niet uit als een boerendochter”, of “heeft jouw moeder gewoon een baan?” en “je vader heeft geen  klompen aan” werden gemaakt. Steeds weer ging ik in de verdediging en legde mijn klasgenootjes uit dat heus niet iedere boer er uitzag als uit het jaar kruik in een met stront besmeurde overall, klompen en één voortand. Mijn familie voldoet ook zeker niet aan het Boer Zoekt Vrouw-imago, mijn twee broertjes zijn ook veehouder en hele eigentijdse slimme ondernemers met hippe vrouwen en dito kinderen. Ze wonen in smaakvol gestileerde huizen zonder Delfts blauwe tegels of klompenhok bij de achterdeur.  Het programma Boer Zoekt Vrouw is natuurlijk heerlijke nuchtere tv maar schetst wel een vertekend beeld van agrarische ondernemers anno 2016.

Haat aan ongewilde hokjes

Nu ik ouder ben haat ik het eigenlijk als ik of mijn kids ongewild in een bepaald hokje worden geduwd. Je bent wie je bent en ieder mens is uniek. Ook als je ADHD hebt. Er zijn uiteraard veel dezelfde kenmerken, maar er zit ook onderling verschil in. Niet elke ADHD’er is hetzelfde, dat lijkt me logisch! Einde verhaal nu, want het is hier vandaag wel hokjesdag. We gaan nú de konijnenhokken schoonmaken.