Probleem

Zo ineens is het er, soms niet eens veroorzaakt door jezelf, maar het is er: een Probleem (met hoofdletter P). Wij ADHD-ers schieten dan direct in de oplossingsmodus: hoe krijgen we dit Probleem zo creatief maar vooral zo snel mogelijk uit de wereld? Dat probleemoplossende vermogen is een handige eigenschap, een eigenschap om trots op te zijn. Maar soms ook totaal niet handig. Als je zoals ik, niet gezegend bent met veel geduld, moet die Oplossing (ook met hoofdletter) er meteen komen. Dezelfde dag. Zonder tussenkomst van andere onbelangrijke dingen zoals slaap of huishouding of werk. En dat lukt niet altijd.

Het klinkt heel logisch

Frustrerend zijn dan alle goedbedoelde adviezen van mensen zonder een brein met een hogere versnelling. “Laat het even rusten”, “je moet het even loslaten”, “denk er gewoon even niet aan”, het klinkt allemaal logisch. Sterker nog, het klinkt erg fijn. Helemaal fantastisch zou het zijn als bij die goedbedoelde adviezen ook de handleiding zou komen. Want “rusten”, “loslaten” en “niet denken” zijn nu niet direct dingen waar een ADHD-er in uitblinkt. Ik ben beter in het tegenovergestelde; ik heb rusteloosheid, vastklampen en in kringetjes denken tot een kunst verheven.

De wet van oververmoeidheid

Ik ben er dus nog steeds niet achter, hoe ‘normale’ mensen tot een beslissing, keuze of oplossing van een probleem komen. Ik hanteer nog altijd de wet van oververmoeidheid: Op een bepaald moment ben ik zo moe van het obsessief piekeren en het wakker liggen dat ik er zat van ben (van het Probleem, van het piekeren of van mezelf, dat laat ik maar even in het midden). En dan komt de Emile Ratelband in mij naar boven: Tsjakka! Knoop doorgehakt, beslissing genomen, oplossing gekozen.

Zomaar ineens

Eenmaal op dat punt aangekomen, voel ik mij figuurlijk direct 20 kilo lichter (letterlijk zou ook fijn zijn). Iedereen die mijn worsteling van dichtbij meemaakte, kijkt vertwijfeld. Van een depri, zenuwachtige piekeraar naar huppelend blij ei. Zomaar. Vergeten zijn alle tranen, emoties en diepe dalen. Mijn man, een hele stabiele factor in mijn leven, kent dit fenomeen bij mij beter dan hij zou willen. Lachend kijk ik hem dan aan, na zo’n periode. Nou ja, zo erg was het toch allemaal niet? Probleem opgelost!