Het kookpunt bereikt

Over de kook raken, dat overkomt mij regelmatig. Ik ben snel aangebrand of opgefokt door iets en ik reageer dan heel heftig. Overigens is het ook zo weer over. Dat is het voordeel, het duurt nooit lang. ADHD en emoties, het is me wat. Doordat wij ADHDertjes ook op emotioneel gebied nogal snel overprikkeld raken is een heftige reactie hierop vaak het gevolg. Hyperactief, huilen, boosheid, om er maar een paar in de groep te gooien. Snel geërgerd raken is lastig voor mij, maar ook voor mijn omgeving. Heel enthousiast reageren op dingen, hysterisch gewoon, is ook niet altijd handig voor anderen. Jammer mensen, ik heb er vaak geen vat op en gelukkig voor jullie is het ook snel weer over!

Overkoken

Overkoken kan ik ook heel goed in de keuken. Deze Greet Geen Geduld heeft voor koken geen gevoel voor zeg maar. Voor je het weet staat er weer wat in de hens omdat ik nog 1000 andere dingen tegelijkertijd aan het doen ben rond dat fornuis waar ik even snel een kipfilet aan het bakken ben, iets in de oven had gezet en ondertussen het bad vast vol laat lopen en de honden moeten ook nú even een rondje om. De zwaar aangefikte kip ligt zielig in de gootsteen na te smeulen en uit de oven komen gemene rooksignalen, lang leve Miekes Patat. Dan hebben we toch nog een warme hap en goddank een stop op het bad zodat de waterschade beperkt blijft. Koken is nooit mijn grootste hobby geweest, ik vind het altijd al een noodzakelijk kwaad. Best hilarisch dat juist ik iets in de catering ben begonnen. Heel gek eigenlijk maar dat bakken en bezig zijn met die broodjes en dergelijke vind ik wel weer heel leuk en geeft veel voldoening. Misschien scheelt het dat er haast geen pannen en een gasfornuis aan te pas komen, dat zijn niet mijn vrienden.

Leven op eenpansmaaltijden

Toen ik op mijn 17e jaar op mezelf ging wonen was koken al een grote bron van ergernis. Geduld zit sowieso al niet in het systeem en ik vond het een gedoe zeg. Ik kreeg ooit van mijn moeder een kookboekje met bijbehorende pan speciaal voor studenten en jongeren die op zichzelf gingen wonen. Ook dat heeft niet mogen baten. Tegen mijn vriendinnen riep ik altijd gekscherend dat ik twee pannen meer dan druk genoeg vond op dat fornuis. Het was óf vlees met groente of rijst met saus en een toetje. Ik maakte het liefst iets wat in één pan kon. Bij meer pannen op het vuur vloog geheid de hele bende in de fik en aangezien ik het nuttigen van dat eten ook zonde van mijn tijd vond deed ik er weinig moeite voor er ook iets van te bakken. Excuses voor de flauwe woordgrap.

Gezellig eten met omaatje

Afijn, mijn omaatje kookte vroeger lekkere Hollandse potjes en had later toen zij ouder werd de Tafeltje Dekje-service. Briljant! Als ik uit mijn werk kwam at ik gezellig met haar een hapje mee of pikte een schaaltje op en verwarmde dit in mijn grote liefde (de magnetron). Dit tot grote ontsteltenis van mijn familie die dit echt niet vond kunnen. Omaatje wel, die vond het reuze gezellig. Ik trouwens ook en ik kreeg toch minstens twee keer per week een normale hap binnen. De dagen die overbleven at ik vooral gevulde koeken, een hapje in het eetcafé, bij mijn ouders of vriendinnen. Veel liever ging ik de hort op en avonturen beleven dan thuis alleen aan die keukentafel zitten.

Keuvelend aan de keukentafel?

Nu, lichtjaren later heb ik een gezin met drie kids en partner, die hebben de nodige vitamientjes van een warme maaltijd nodig en vinden zo’n warm potje eten op tafel best fijn. Alhoewel, vooral mijn jongste heeft er ook een broertje dood aan dat aan tafel je bord leeg eten. Hij zit na twee minuten ook op zijn kop achterstevoren op of onder zijn stoel net zoals zijn moeder. Voor ons zijn die maaltijden zeker geen ontspannen samenzijn van een relaxte familie die al keuvelend de overheerlijke culinaire hoogstandjes van mama oppeuzelen. Het is meer een behoorlijke opgave om de boel enigszins rustig naar binnen te werken, te blijven zitten en niet binnen vijf minuten van tafel weg te rennen om door te gaan met de volgende actie. De rest van het gezin zuchtend achterlatend met hun nog volle borden.

Koken brengt me tot het kookpunt

Het koken vooraf brengt mij ook regelmatig tot aan het kookpunt, het tijdstip om avondeten te moeten maken is al niet mijn beste moment van de dag en dan nog die hele strijd met dat koken. Ik kan er geen eer aan behalen en zie er totaal de lol niet van in. Jochem Meijer kan zijn show vullen met anekdotes over mijn kookkunsten. Van kuub zand in de spinazie, slakken in de sla, bikkelharde aardappels en aangebrande kipfilets. De soep in blender is de meest recente kookmisser. Ik dacht vlug even verse tomatensoep maken net voor we naar een feestje moesten, dat ging niet snel genoeg en ik goot zeer ondoordacht de kokend hete substantie van pan in de blender. Deksel erop en volumeknop full speed ging dit faliekant mis. De blender explodeerde en ik liep fikse brandwonden op aan beide armen. Na een avondvullend bezoek aan de Eerste Hulp togen we met potten valium en pijnstillers huiswaarts waar we de tomatensoep zelfs in de gordijnen aantroffen. Gordon Ramsey’s welbekende tekst “Fuck It”was hier inderdaad op zijn plaats. Mijn kookpunt was bereikt en ik warm voortaan de zelfgemaakte soep van oma (mijn moedertje) weer gewoon lekker snel op in de magnetron.