Taboe of niet?

Al een aantal keer heb ik een blog mogen schrijven voor ADHDvrouw. Dit vind ik ontzettend tof om te doen, de reacties op mijn situaties vind ik fijn en herkenbaar. Mijn verhalen kenmerken zich door de humor die ik erin gooi, maar nu wil ik ook even mijn serieuze kant laten zien.
Deze blog heb ik eigenlijk al heel lang geschreven, maar eigenlijk telkens nog in twijfel of ik deze blog wel online durfde zetten. Het voelt toch een beetje als naakt over straat lopen.

Ieder kind is weleens boos

Als baby en peuter was ik goedlachs en sociaal. Wel kon ik vooral als peuter enorm boos worden. Tja, ieder kind is weleens boos. Maar ik was zo boos dat ik op een gegeven moment gewoon stopte met ademhalen zodat ik blauw aanliep, daar gingen we weer naar de hap lucht.

Hyper de pieper, nablijven!!

Eigenlijk ben ik mijn gehele leven al druk, in mijn schooltijd uitte dit zich vooral in hyperactiviteit. Al vanaf groep 3 was ik een vaste klant bij de juf. Helaas niet bij de lessen, maar bij het nablijven. Ik kon gewoon niet stoppen met praten, de pauze was mijn lievelingsmoment en ik mocht vaak in de hoek staan. Dit vond ik eigenlijk helemaal niet erg, want dat vond ik leuker dan op moeten letten. Nooit liep het uit de hand. Mijn zus zegt nog steeds wel eens tegen mij ‘jij met dat lieve krullenkoppie en lieve bekkie kwam overal mee weg’. Daar heeft zij zeker gelijk in, want eigenlijk was ik bij het nablijven vaak aan het kletsen met de juf , in de hoop dat zij het schrijfwerk wat ik moest maken zouden vergeten.

Wedstrijdjes met andere leerlingen

Op het VMBO zat ik meer buiten de klas dan in de klas. Het was zelfs zo erg dat ik wedstrijdjes met kinderen uit de andere klas hield, wie als eerste op de gang was gestuurd had gewonnen! Bij verzorging mocht ik altijd eerst even de trappen op en af rennen om zo wat energie kwijt te raken. Ik had wat strafweken waarin ik dagelijks van 8 tot half 5 op school moest zijn om schoon te maken. Een ramp zou je denken, voor mij niet hoor! Ik zat bij de strafjuffrouw op kantoor, gezellig koffie te drinken en te kletsen. Mijn mentor zei dat ik altijd wegkwam met mijn gedrag, doordat ik altijd eerlijk was. Van mij konden ze het hebben zeiden ze, terwijl anderen strenger werden beoordeeld, als ik te laat was, maakte dat niet uit, kwam er iemand één minuut later binnen kon diegene zich gaan melden.

Nooit fout gelopen, een wonder

Mijn mentor zei dat ik altijd wegkwam met mijn gedrag, doordat ik altijd eerlijk was. Van mij konden ze het hebben zeiden ze, terwijl anderen strenger werden beoordeeld, als ik te laat was, maakte dat niet uit, kwam er iemand één minuut later binnen kon diegene zich gaan melden. Klinkt leuk he? Achteraf gezien baal ik er van dat het nooit ‘fout’ is gelopen, zodat ik misschien eerder op ADHD getest zou zijn. Een kenmerk van ADHD is dat het in de jonge jaren vooral naar buiten richt (zie hyperactiviteit) en in de puberteit de onrust zich naar binnen richt.

Speld in een onrustberg zoeken

Rond mijn 17e ging het mis. Ik voelde me zo ontzettend rot. Ik had een onrust waar ik geen vinger op kon liggen en sloot mij steeds vaker af van mijn vrienden en familie. Ik wist eigenlijk gewoon niet wat ik met mezelf aan moest. Bij jeugdzorg werd het op mijn kindertijd gegooid en is er eigenlijk nooit gekeken naar ADHD. Toch ben ik destijds met cognitieve therapie aardig opgeknapt. Helaas was dit maar van korte duur. Ondertussen was ik 20 jaar, ik had een vast contract, deed HBO naast mijn werk, had een lieve vriend en goede vrienden. Ik werd altijd als de clown gezien, het feestbeest, zonder mij geen feestje. Ik voelde me ook zeker verantwoordelijk voor deze rol. Terwijl ik me vanbinnen echt heel ellendig voelde. Veel situaties kwamen omhoog, ik kon het allemaal niet meer weglachen.

Steeds dieper wegzinken

Ik zink steeds verder weg in een diepe put, ik weet niet meer waar ik het moet zoeken. Ik kan niet huilen, ik heb alleen maar last van ‘onrust’, elk probleem en elk gevoel gooi ik maar op ‘onrust’. Mijn onrust houdt in dat ik niet kan slapen, niet kan huilen, niet kan praten, geen tv kan kijken, niet kan lezen, niet kan werken, geen muziek kan luisteren, mezelf niet meer kan oppeppen, moeite heb met mezelf goed verzorgen en helemaal niemand wil zien. Ik kan het gewoon niet meer, het enige wat ik wil is op de bank zitten, alleen, met rommel om me heen, in mijn pyjama, in de hoop dat het over gaat. Het gaat alleen niet over, het wordt steeds erger. Bij de GGZ wordt er gezegd dat ik een depressie heb. Het kan me niet schelen. Ik krijg één keer in de week een gesprek, waarin ik zelf de therapeute onder tafel lul. Ik kan altijd zo het gesprek wenden dat het over haar gaat en niet over mij.

Test op ADHD

Later ga ik naar een andere afdeling en word ik getest op ADHD. Er komt uit dat ik ADHD hyperactiviteit heb. Dit is voor mij geen nieuws, maar het geeft me wel een soort gevoel van opluchting. Toch ben ik nog steeds depressief, ik ga in therapie om te leren hoe ik mijn onrust kan scheiden. Nu kan ik vertellen wat voor een emotie er bij welk gevoel hoort en wordt het niet meer op de grote onrust berg gegooid. Kijk het was niet zo dat ik alleen depressief ben geworden van de onrust die ADHD veroorzaakt, maar het heeft het allemaal wel heel erg verergerd. Zelfs op de diagnose ADHD bij volwassenen ligt nog een taboe heb ik gemerkt.

Openheid, want je bent niet alleen

Met deze blog hoop ik, al is het maar één iemand, dat mensen zich herkennen in mijn verhaal en niet het gevoel hebben dat ze alleen zijn. Want dat ben je niet! Dat laat onder andere ADHDvrouw zien. Zaterdag is het congres, ik zal er zijn. Ik hoop jullie daar ook te zien! Oh, en ik beloof me zaterdag aan te kleden. 😉