Zelfacceptatie

Onrust, chaos, stormvloed aan onbewuste gedachten en verwarring. Ik zit al dagen in een doolhof waar ik de uitweg maar niet weet te vinden. Ik merk dat mensen moeite hebben met het contrast tussen die positieve, spontane, energieke vrouw en mijn doordravende gedachten die vaak van het negatieve uitgaan.

De kracht van kwetsbaarheid

Ik ben nu 26 en het is elke dag een strijd. Een strijd waarin ik iedere dag op zoek ben naar focus, motivatie en actie. Een strijd waarin ik soms machteloos, ’s nachts op de bank voor mij uit zit te staren. Ik schrijf dit nu ook op zo’n moment. Ik vroeg mijzelf ook af of het wel slim was om mijn verhaal met jullie te delen. Je kent het wel, die onzekere gedachte: wat zullen mensen dan vinden van mij? Vinden ze me raar? En hoe vaak zijn we niet geneigd onszelf te vergelijken met iemand anders? Een ander zou zelf nooit zoiets durven delen, is bang voor afwijzing. De reden dat ik dit deel is omdat ik geloof in de kracht van kwetsbaarheid. Jezelf kwetsbaar durven opstellen hangt samen met zelfacceptatie. Wanneer je laat zien en durft te delen wat jou van binnen raakt, zonder bang te zijn dat een ander je goed- of afkeurt, ben je een heel krachtig mens.

Tip: ‘De kracht van kwetsbaarheid’ – Brené Brown

Het stopt niet

Creatief, eerlijk, humor, spontaan, empatisch, impulsief. Ik hou van diepgaande gesprekken, en ga van de hak op de tak. Een aantal van de vele positieve kenmerken die horen in het hokje ADD/ADHD. Ik noem het een hokje omdat wij in een samenleving leven, waar we alles en iedereen in hokjes plaatsen. Door mijn studie ben ik heel wat zelfkennis rijker. Ik ging mijzelf vragen stellen als: waarom vergeet ik zoveel? Waarom bedenk ik altijd al honderden scenario’s die mogelijk toch niet zullen plaatsvinden? Waarom ben ik na 10 minuten een studieboek lezen al afgeleid? Mijn hersenen denken onbewust/bewust over alles na. Het stopt niet. Ontspannen, wat is dat? Ik wist het zeker. Alleen stond het nog niet op papier.

Het voelt als een stempel

Sinds drie maanden weet ik officieel dat ik ADD/ADHD heb. Dat voelt meteen als een stempel. Ga ik het mensen wel of niet vertellen? Ik twijfelde uiteraard want ‘mensen’ hebben standaard vooroordelen gezien ons ‘referentiekader’. Ik ben al heel mijn leven een open boek en daar is niks mis mee. Ik heb het gedeeld met familie, vrienden en collega’s. Acceptatie is een proces. Niet iedereen zal het begrijpen en accepteren. Wat een ander van je vindt, is niet belangrijk. Jezelf accepteren met al je positieve kenmerken en tekortkomingen is het mooiste cadeau wat je jezelf ooit kan geven.

Gastblogger Melany