Chronisch chaotisch noem ik het maar

Dat je dochter op een of andere manier haar fiets niet naar buiten krijgt, dat ze al iets aan de late kant is. Dat je na een wanhopige noodkreet naar beneden rent om haar te helpen. Dat na een hoop gestuntel de fiets eindelijk buiten staat. Dat je je vervolgens realiseert dat je nog in je charmante pyjamabroekje inclusief coupe wanhoop rondloopt. En dat je je tien seconden later realiseert dat waarschijnlijk daarom de enige voorbijganger op dat uur, een man, bijna tegen een lantaarnpaal  fietste.

Chronisch chaotisch klinkt leuker

Ik ben Roos, 36 jaar, moeder van Sterre. Ik werk in de maatschappelijke opvang en ik ben fotografe. Ik heb ADD. Met andere woorden, het schijnt zo te zijn dat ik overwegend onoplettend ben . Chronisch chaotisch vind ik zelf leuker klinken. Middels humor probeer ik mijn onhandigheid en tekortkomingen anders te benaderen, maar ook te maskeren. Dat kan ik nog niet zo lang en daar is een strijd aan vooraf gegaan met uiteindelijk een zware burn-out als gevolg.

Humor redt de mens

Ondertussen kan ik er om lachen als ik thuis kom na het boodschappen doen en merk dat er iets niet klopt. O ja, ik was op de fiets en niet lopend. Dat tijdens een date mijn haar bijna in de brand vliegt omdat ik  ‘charmant’ probeerde te leunen op de bar zonder eerst om mij heen te kijken of het wel veilig is. Humor redt de mens. Toen ik nog niet zozeer bewust was van mijn ADHD, was ik continue in gevecht met mezelf. Ik kreeg een hekel aan mezelf. Daar heb ik spijt van, je leeft maar een keer dit leven. Zelfacceptatie is het sleutelwoord in mijn proces. Dus, in plaats van een enorme strijd leveren met mijzelf heb ik geleerd mede dankzij enkele waardevolle mensen om mij heen dat ik goed ben zoals ik ben inclusief al mijn tekortkomingen.

Het hoort bij mij

Ik hoop dat ik mensen kan inspireren om zichzelf oké te vinden, en wellicht de humor kunnen blijven vinden en zien van ADHD/ADD ondanks de lastige kanten. Als ik een plas water zie dan zal ik daar altijd doorheen blijven fietsen met mijn benen in de lucht. Als ik weer eens struikel omdat een vogel in de lucht zo prachtig vliegt en ik weer eens niet op let waar ik loop, dan gaat het struikelen naadloos over in een dansje. Het struikelen hoort bij mijn dans, en mijn ADHD hoort bij mij.