Genen en dat soort rariteiten

De ontdekking van het hebben van ADHD:

“T is wel een beetje raar, 32 jaar en trillend op mijn benen, op mijn benen. Oe la la la la la, ik heb ADHD  oe la la la la la. Het hoort, het hoort bij mij”

Overspannen

Overspannen zit ik thuis. In één keer is de boel ingeklapt en lig ik radeloos in bed. Ik ben 32 jaar op dat moment, ik heb twee jonge kinderen samen met mijn man, samen met zijn oudere zoon wonen- en leven we allemaal met elkaar onder één dak. Ik heb een fantastische baan waarin ik me geen moment verveel. Ik beheer mijn eigen agenda, begeleidt ambulant gezinnen en verveel me nooit. Ik ben continu in beweging en op pad. Regelmatig maak ik lange dagen omdat mijn energie niet op kan en ik daardoor weer meer ruimte voor mijn kinderen heb. De deur uit en aan het werk. Eenmaal de deur uit en de tijd die vliegt.

Chaos

Ik kan de chaos thuis niet meer aan. Al die geluiden, alle taken, alle rommel, alle klusjes en ieder die met zijn eigen verhaal komt. Ieder met zijn eigen behoefte aan aandacht. Alles overspoelt me en het lukt me niet meer om overzicht te krijgen in het geheel. Mijn hoofd stond niet stil, en doordat ik ging ventileren waar ik allemaal aan dacht, begon het mij op te vallen dat dit bij anderen toch wel rustiger was. Er zijn verschillende factoren waardoor ik overspannen raakte die ik hier buiten beschouwing wil laten. Het was echter wel het moment waarin ik bepaalde dingen eens nader uitgezocht wilde hebben. Al langere tijd was ik me er van bewust dat structuur en overzicht voor mij als moeder niet zo makkelijk afging. Ik keek naar mijn dochter en zag een spiegel. Haar drukte, niet stil kunnen zitten, associaties en beelden bij woorden, het direct handelen na het horen van één woord, gaf mij iets om over na te denken.

 

Onderzoek naar ADHD

Ik kreeg vanwege mijn overspannenheid een doorverwijzing naar de praktijkondersteuner. Ach ja, ik kreeg daar een algemeen praatje over het probleem dat hulpverleners altijd teveel geven. Ze had het zelf ook een keer gehad. Ik ken het fenomeen en de valkuilen van de gemiddelde hulpverlener, maar dat was niet waar ik voor kwam. Ik zei: “Ik wil graag een onderzoek naar ADHD.” Verbaasd keek ze me aan en ze viel nog net niet van haar stoel. Ze antwoorde: “Dat kan jij helemaal niet hebben, je kunt namelijk jouw werk helemaal niet doen als je ADHD hebt.” Ze vroeg me nog wel waarom ik dat vermoeden had en na het beantwoorden van haar vraag was dat tevens het laatste woord van het gesprek.

Mijn (ex) man vond het zelf wel wat ver gezocht, hij had zelf een heel ander beeld bij ADHD en meestal kon hij niets met die extreem drukke types. Hij was echter van mening dat ik moest doen wat ik dacht dat ik moest doen. Ook andere mensen reageerden verbaasd, “Jij? Maar je bent altijd zo rustig als ik met je praat.” Mijn moeder vroeg zich af: “ Wat heb je er nou aan om het te weten, het veranderd niets aan wie je bent.” De enige mensen die het helemaal snapten waren een aantal vrienden en leuke kennissen die zelf al een diagnose voor ADHD hadden.

 

Een hulpverlener bij een hulpverlener

Daar zat deze hulpverlener dan, bij de psycholoog. Een jonge vrouw, hip alternatief met een grote zogenaamd retro bril op. Na een aantal gesprekken, waarbij ook mijn moeder en man gehoord werden en wat vragenlijsten verder was daar de diagnose. Ik weet nog dat ik enerzijds dacht  “Zie je wel?” en anderzijds dacht ik: “Nou dat ging wel heel makkelijk. Heb ik het wel echt?” Vanuit daar volgende ik een psycho- educatie in een groep, maar de theorie overtuigde me niet. Want die theorie had ik al vaak genoeg gelezen. Ik wist het zeker door de anekdotes van anderen, hun bewegingen en de herkenning  ‘ons’ zijn.

 

“Pa, ik lijk op jou”

Ik sprak in deze dagen ook veel met mijn vader. Hij was zelf in behandeling vanwege angst- en paniekklachten en depressie. Mijn vader liep al jaren vast en kwam  als maar niet verder. Ik zei tegen hem: “Pa, ik lijk op jou. Ik heb mijn ADHD van jou. Ondanks dat ik niet met jou ben opgegroeid lijk ik op jou.” Ik vertelde hem dat ADHD vaak het onderliggende ‘probleem’ is en dat men vaak de symptomen behandeld en niet de oorzaak. Mijn vader heeft dit toen meteen besproken met zijn behandelaar en ook hij ging de onderzoek in. Mijn vader was toen 57 jaar en kreeg ook de diagnose ADHD. Eindelijk viel er voor hem zoveel op zijn plek. Met de juiste medicatie gaat hij als een trein en zit hij supergoed in zijn vel. Het was heel erg bijzonder om dit proces met mijn vader te delen. De inzichten en openbaringen, gedragingen in het verleden die in de context van ADHD zo logisch bleken te zijn.

Had ik het eerder willen weten? Nee, hooguit voordat ik kinderen had gekregen. Zonder diagnose heb ik mezelf goed verder kunnen ontwikkelen en mijn krachten helder kunnen krijgen. Ik heb mijn leven vormgegeven en mijn plek gevonden, juist met al die sterke en positieve eigenschappen.