ADHD en Zwangerschap

Helemaal in de lijn van mijn leven werd ik ongepland zwanger. Grappig hoe het aflezen van 2 blauwe streepjes  je hele leven op zijn kop kan zetten! Mijn gevoel maakte me meteen duidelijk dat ik het kindje wilde houden, maar mijn vriend en ik hebben er toch voor gekozen om er één maand voor uit te trekken om een definitieve beslissing te maken. Het had namelijk nog wel wat voeten in de aarde: we waren pas net samen en waren allebei net begonnen aan een fulltime hbo studie van vier jaar. Ook waren we beiden net verhuisd naar Haarlem, dus het was allemaal nogal wat.

Mijn leven op zijn kop

Nu weet ik al jaren dat ik moeder wil worden, ik ben namelijk echt gek op kleine kinderen. Toch bracht de beslissing om het kindje te houden een hoop kopzorgen met zich mee. Ook over mijn status als ADHD’ er. Mijn omgeving vond het ook nogal wat; velen spraken hun zorgen uit over het feit dat ik nogal kan schommelen en dat was  zeker niet leuk om te horen. Toch hebben we vol overtuiging gekozen voor dit kleine wondertje in mijn buik en het grote avontuur dat al begon vanaf het eerste moment.

Uitdaging

Ik ben blij dat ik al drie jaar op de hoogte was van mijn diagnose en al geleerd had hoe ik mijn leven op orde moest houden, maar dat neemt niet weg dat zwangerschap een uitdaging is die ik niet had zien aankomen.  Ik heb er de afgelopen jaren voor gekozen om geen ADHD medicatie te gebruiken, maar op een zo natuurlijk mogelijke manier mijn balans te vinden en daar heb ik altijd veel voor moeten doen. Sport is bijvoorbeeld één van mijn grootste prioriteiten om de chaos in mijn hoofd op orde te houden en daarom was ik de laatste jaren een fanatieke klimmer. Klimmen maakte mijn hoofd leeg en ik kreeg er zoveel meer ruimte door. Maar in het eerste trimester van mijn zwangerschap was ik zo moe dat ik de klimmuur niet meer opkwam. Ondertussen ging school natuurlijk ook gewoon door en het balanceren van zwangerschapshormonen, angsten, twijfels, tentamens halen, een nieuwe relatie aangaan en op zoek gaan naar een woning voor ons drieën is een hele klus geweest. Nee, het was geen makkelijke winter voor mij.

Rust en onrust

In het tweede trimester had ik inmiddels een huis gevonden, mijn tentamens gehaald en een redelijk stabiele basis voor mezelf gecreëerd. Dus de rust keerde terug in mijn leven. En tegelijk daarmee de onrust. Er was weer ruimte om te piekeren en te malen en nog meer te piekeren. Nu is het algemeen bekend dat zwangere vrouwen wel eens angsten en twijfels hebben over het moederschap, maar ik met mijn ADHD-hoofd heb er best wel veel last van (gehad). En dat helemaal in combinatie met het gebrek aan uitlaatklep (klimmen!!) Ik ben wel fanatiek aan het wandelen geslagen, maar dat heeft nooit hetzelfde effect gehad als een goede sportsessie.

Trots

Het was niet allemaal lastig, zo had ik na het eerste trimester mijn energie weer terug en nu ik tegen het einde loop ben ik nog energieker dan de meeste zwangere vrouwen. Dit wijt ik aan mijn ADHD en ik ben er erg blij mee. Ook ziet het er naar uit dat ik mijn propedeuse ga halen dit jaar en daar ben ik super trots op. De zwangerschap heeft me ook veel over mezelf geleerd. Waar ik vroeger alle kanten op sprong, moest ik nu de rust in mezelf vinden. Ik heb nog nooit zulke rustige zeven maanden meegemaakt. Een bepaald gedragspatroon is erg duidelijk geworden. Eén van telkens nieuwe dingen beginnen, daar overladen door worden en dan bijna burn-out te zijn. Dit heb ik tijdens de zwangerschap in zulke goede banen kunnen leiden, ik denk niet dat ik hierna nog dezelfde persoon zal zijn.

Het is nu ontzettend spannend, ik heb nog zeven weken te gaan en ik hoop natuurlijk dat ik een goede moeder zal zijn. Met of zonder ADHD, ik denk dat iedereen zijn eigen uitdagingen heeft daarin.

Jessica